Το Μουσείο Guggenheim στο Μπιλμπάο πραγματοποιεί την έκθεση «Λουίζ Μπουρζουά: Δομές της Ύπαρξης: Τα Κύτταρα» (Louise Bourgeois: Structures of Existence: The Cells), η οποία αποτελείται από μια μεγάλη συλλογή των γλυπτών έργων τα οποία ανέπτυξε η Λουίζ Μπουρζουά (1911–2010) κατά την διάρκεια δύο δεκαετιών. Σε αυτή την έκθεση, η οποία οργανώθηκε από το μουσείο Haus der Kunst του Μονάχου σε συνεργασία με το Guggenheim του Μπιλμπάο, οι επισκέπτες θα μπορούν να ανακαλύψουν και να βιώσουν 25 συναισθηματικά φορτισμένους αρχιτεκτονικούς χώρους, όπου ο κάθε ένας αποτελεί έναν ατομικό μικρόκοσμο ο οποίος ξεχωρίζει τον εσωτερικό κόσμο από τον εξωτερικό, από μια από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα.
Τα θέματα και οι επίσημες επινοήσεις της Λουίζ Μπουρζουά, όπως η ενασχόλησή της με την ψυχανάλυση και τον φεμινισμό, αλλά και η χρήση περιβαλλοντολογικών εγκαταστάσεων και θεατρικού στησίματος, έχουν καθιερωθεί πλέον στην σύγχρονη τέχνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «Cells» μια σειρά που αποτελείται από σχεδόν 60 κομμάτια τα οποία η Μπουρζουά άρχισε το 1986 με την «Αρθρωτή Φωλιά» (Articulated Lair).
Αυτή η έκθεση παρουσιάζει τα «Cells» από το I μέχρι το VI για πρώτη φορά από το 1991, όπου και παρουσιάστηκαν πρώτη φορά στην γκαλερί «Carnegie International» στο Πίτσμπουργκ. Ο όρος «κύτταρο» προέρχεται από τις προετοιμασίες της έκθεσης στη Carnegie. Για την Μπουρζουά , αυτή η λέξη είχε πολλές προεκτάσεις, μιας και αναφέρεται στο βιολογικό κύτταρο ενός ζωντανού οργανισμού αλλά και στην απομόνωση μιας φυλακής ή ενός κελιού μοναστηριού (cell = κύτταρο, κελί).
Τρία χρόνια αργότερα, το 1994, η καλλιτέχνιδα έφτιαξε το πρώτο της γλυπτό-αράχνη. Παρόλο που η Λουίζ Μπουρζουά είχε ξεπεράσει ήδη τα 80 χρόνια ζωής, κατάφερε να πετύχει μια ανανέωση του τρόπου με τον οποίο δουλεύει και να δημιουργήσει κάποια από τα σημαντικότερα της έργα. Σε αυτό, σημαντικό ρόλο έπαιξε η απόκτηση του πρώτου της μεγάλου εργαστηρίου το 1980.
Η σειρά «Cell» αφορά την επιθυμία του να ξεχνάς και να θυμάσαι ταυτόχρονα. «Πρέπει να πεις μια ιστορία και πρέπει να ξεχάσεις μια ιστορία. Ξεχνάς και συγχωρείς. Σε απελευθερώνει,» είχε πει κάποτε η Λουίζ Μπουρζουά. Οι βελόνες, το νήμα, και τα αδράχτια τα οποία είναι ενταγμένα σε αυτά τα έργα, παραπέμπουν στην παιδική ηλικία της καλλιτέχνιδας αλλά και στη δουλειά των γονιών της. Η μητέρα της Μπουρζουά αποκαθιστούσε ακριβές ταπετσαρίες.
Τα «Cells» μιλάνε επίσης για την εγκατάλειψη, την προδοσία και την απώλεια, ιδέες ριζωμένες εν μέρει στα προβλήματα που αντιμετώπιζε η οικογένεια της. Ο πατέρας της Λουίζ διατηρούσε σχέση με τη Σάντι η οποία ζούσε στο σπίτι τους για σχεδόν μια δεκαετία. Επιπλέον, σε μια αντιστροφή ρόλων, η Λουίς έπρεπε να φροντίζει τη μητέρα της, η οποία έπασχε από μια σοβαρή ασθένεια και ζήτησε από την Λουίζ να την βοηθήσει να κρατήσει μυστικό από τον άντρα της την επιδείνωση της κατάστασής της. Η Λουίζ βρήκε τον εαυτό της μπλεγμένο σε ένα δίχτυ συγκρουόμενων συναισθημάτων: τον θαυμασμό και την αλληλεγγύη, την οργή και την αδυναμία.
Ως μια νέα κατηγορία γλυπτικής, τα «Cells» της Λουίζ Μπουρζουά «καταλαμβάνουν μια θέση κάπου ανάμεσα σε ένα μουσειακό πανόραμα, ένα θεατρικό, ένα περιβάλλον η μια εγκατάσταση, όπου, σε αυτή την μορφή και την ποσότητα δεν έχουν επαναληφτεί στην ιστορία της τέχνης» λέει Η Ζουλιέν Λόρζ.
Απόδοση: Χρόνης Μούγιος
