Ξεφεύγουμε πολλές φορές, λόγω του αυθορμητισμού που μας διακρίνει, και λέμε περισσότερα πράγματα από αυτά που θα έπρεπε. Φλυαρούμε ακατάσχετα και πότε πότε δημοσιοποιούμε μυστικά άλλων προσώπων. Διακατεχόμαστε, λοιπόν, από ακριτομυθία, λέμε μύθους (= λόγους), χωρίς να σκεφτόμαστε, δίχως να βάζουμε την κρίση μας να δουλεύσει.
Σύνθετη λέξη με πρώτο συνθετικό το επίθετο ?κριτος (= αυτός που δεν υποβάλλεται στην κρίση μας) και μ?θος (= λόγος). Την πρωτοσυναντάμε στα μεσαιωνικά χρόνια, όταν η ελληνική γλώσσα αποκτά μερικά από τα χαρακτηριστικά που έχει και σήμερα και εμπλουτίζεται με νέους λεκτικούς τύπους.
Στα νέα ελληνικά εκτός από ακριτομυθία την βλέπουμε και ως ακριτομύθια. Έτσι η ακριτομυθία ή ακριτομύθια, αυτά τα άκριτα λόγια μάς αποκάλυψαν ότι ηλεκτρονικές ιστοσελίδες χρηματοδοτούνταν από κομματικά στελέχη συγκεκριμένου κόμματος, για να το υποστηρίζουν. Όταν σταμάτησε η επιχορήγηση, η συσσωρευμένη πικρία έγινε ακριτομυθία, βγήκαν στο φως τα κρυμμένα και έγιναν πια φανερά.
Ανήκει στο απαιτητικό λεξιλόγιο, πράγμα που σημαίνει ότι καλό είναι να ξέρει κανείς λίγο καλύτερα ελληνικά ή να διαβάζει την ενημερωτική ηλεκτρονική ιστοσελίδα liberal.gr., για να είναι πάντοτε γλωσσικά ενημερωμένος. Εάν μελετά τη λέξη της ημέρας, θα πληροφορηθεί ότι αυτήν την ακούμε και στον πληθυντικό ως ακριτομυθίες, που είναι οι υπερβολικές φλυαρίες.
Συνώνυμα της ακριτομυθίας, εκτός από τη φλυαρία ή το κουτσομπολιό, είναι η πιο λόγια αδολεσχία ή η αμετροέπεια. Πιο λαϊκά θα κάναμε λόγο για πάρλα, λογοδιάρροια, λίμα. Στη μέση οδό βρίσκονται τα εκμυστήρευση, αποκάλυψη, κοινολόγηση, φανέρωση. Αντώνυμα η εχεμύθεια, μυστικότητα, μυστικοπάθεια.
Αυτός που έχει αυτό το ελάττωμα είναι ο ακριτόμυθος, ο απρόσεκτος και αφελής με τα λόγια, ο αμετροεπής ή μαρτυριάρης. Μόνο που ενίοτε χάρη στην ακριτομυθία του μαθαίνουμε πράγματα που δε θα τα μαθαίναμε αλλιώς. Για φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν ήταν τάφος (άλλο αντώνυμο για τον ακριτόμυθο)! Τότε, πόσες πληροφορίες δε θα γίνονταν γνωστές!
