Ζητούμενο των ημερών μας η ευμάρεια ή τουλάχιστον η προσέγγιση της παλαιότερης, της προ κρίσεως ευμάρειας, της αφθον?ας των υλικών αγαθών, της ευπορίας.
Η λέξη αρχικά είχε την έννοια της ευχέρειας, της άνεσης, της ευκολίας και την συναντάμε ήδη σε κείμενα του 5ου αιώνα π. Χ. Ο ε?μαρής ήταν ο εύκολος, αυτός που βρίσκαμε μπροστά μας. Αυτή η σημασία προκύπτει από τα συνθετικά της λέξης, ε? (=καλά), και μάρη, μάρης (=το χέρι). Συνεπώς, έχει αντίστοιχα συνθετικά με την ε?χέρεια (ε?+ χείρ, χειρός) και γι'' αυτό η έννοιά της είναι παρόμοια.
Η ταύτιση της σημασίας της ε?μαρείας και της ε?χερείας δικαιολογεί το ότι στα κείμενα της αρχαιότητας γινόταν λόγος για ε?μάρεια χερο?ν για δεξιότητα στα χέρια, για ε?μάρεια νοός, ανάπαυση του μυαλού, ησυχία, ηρεμία.
Αργότερα απέκτησε τη σημασία της άνεσης στο βίο, της επάρκειας και περισσεύματος στα αγαθά. Έτσι αναζητάμε ευμάρεια του καθενός, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Η υπερβολική ευμάρεια, απ'' την άλλη έχει και αυτή τα προβλήματά της, οδηγεί σε απραξία, φιληδονία και είναι ισοδύναμη του ευδαιμονισμού και της καλοπέρασης. Αυτά τα τελευταία πολύ δύσκολο να τα έχει κάποιος σήμερα. Αν τα έχει, όμως, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος και να μοιράζεται τα αγαθά και με άλλους.
Η αντίθετη κατάσταση της ευμάρειας είναι η ανέχεια, η υπερβολική φτώχεια, κατάσταση που σίγουρα απευχόμαστε.
