Κάνουμε λόγο –και δικαίως– τον τελευταίο καιρό για το μιθριδατισμό που επιδεικνύει η κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος και συγκυβερνώντος κόμματος απέναντι στην αποδοχή του τρίτου μνημονίου. Τι ακριβώς, λοιπόν, σημαίνει ο όρος μιθριδατισμός;
Ο όρος μιθριδατισμός παραπάνω χρησιμοποιείται μεταφορικά, για να δηλώσει την αποδοχή από την πλευρά των δύο κομμάτων μιας αρνητικής ή δυσάρεστης κατάστασης, για την οποία προηγουμένως δυσφορούσαν και εναντίον της οποίας ασκούσαν έντονη κριτική.
Η λέξη προέρχεται από το θρυλικό τελευταίο βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη τον Στ'' Ευπάτορα Διονύσιο (132-63 π.Χ.), που, επειδή φοβόταν μήπως τον δηλητηριάσουν, δηλητηρίαζε περιοδικά ο ίδιος τον εαυτό του με μικρές μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου. Ο ίδιος αντιστάθηκε στον ρωμαίο Πομπήιο, προσπαθώντας να διαφυλάξει τα κεκτημένα του ελληνιστικού του βασιλείου στον Πόντο, αλλά ηττήθηκε. Μετά την ήττα, για να μην πέσει στα χέρια του Πομπήιου και των στρατιωτών του, θέλησε να αυτοκτονήσει. Δεν τα κατάφερε, όπως είναι φυσικό, γιατί ο οργανισμός του είχε ήδη εθιστεί στο δηλητήριο. Ο σπουδαίος γιατρός της αρχαιότητας Γαληνός, στο έργο του «Γαληνική Φαρμακευτική» περιγράφει τη σύσταση των δηλητηρίων που χρησιμοποιούσε ο καχύποπτος, αλλά και υπερήφανος Μιθριδάτης.
Μιθριδατισμός εφαρμόζεται με την κυριολεκτική σημασία της λέξης στους υπαλλήλους ζωολογικών κήπων και κυρίως σε όσους φροντίζουν ερπετά και έντομα.
Μια μορφή μιθριδατισμού είναι και ο εμβολιασμός που κάνουμε στα παιδιά και στους μεγάλους, για να αποκτήσουν ανθεκτικότητα στα μικρόβια και για να μην νοσήσουν.
Ο μιθριδατισμός, όμως, είναι και μια τεχνική της λογοτεχνίας.
Ο νεαρός Νταντέ, ως κόμης Μοντεχρίστο, στο πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου Δουμά, θα συμπεριφερθεί με μιθριδατισμό, δείχνοντας ανοσία σε όλες τις ανήθικες πράξεις που απέρριπτε, πριν μπει στη φυλακή, για να αποδώσει δικαιοσύνη σε έναν κόσμο αδικίας.
Σήμερα, όμως, μιλάμε για μιθριδατισμό, όταν έχουμε εξοικειωθεί σε κάθε λογής ανεπιθύμητη κατάσταση και παύουμε να αντιδρούμε σε αυτή.
