Επειδή έχει μπει για τα καλά η άνοιξη, καιρός να μιλήσουμε για άνθη και μπουμπούκια, λουλούδια που προβάλλουν μισάνοιχτα μέσα στους κάλυκες. Η φύση στα καλύτερά της. Παρτέρια και κήποι μπουμπουκιάζουν ή για τους πιο λόγιους ανθοφορούν.
Μεσαιωνική η λέξη μπουμπούκι, πιθανόν από το αρχαίο βομβύκιον, υποκοριστικό του βόμβυξ, -υκος (= μεταξοσκώληκας, κουκούλι). Αυτή η ετυμολογική ερμηνεία παραπέμπει στην εικόνα που δίνει το άνθος, που δεν έχει ανοίξει ακόμη και μοιάζει σαν το κουκούλι του μεταξοσκώληκα. Αυτό το βομβύκιον ανάγεται στο ουσιαστικό βάμβαξ, -βάμβακος, το βαμβάκι που με την σειρά του προέρχεται από περσική λέξη.
Μπουμπούκια, εκτός από τα λουλούδια είναι και τα όμορφα κορίτσια, τα νεαρά κυρίως, που εκπέμπουν δροσιά και αθωότητα. Ένα μικρό κοριτσάκι, ροδαλό και στρουμπουλό, το αποκαλούμε, επίσης, «μπουμπού» χαϊδευτικά και τρυφερά. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ενίοτε ο χαρακτηρισμός «μπουμπού» συνοδεύει και μεγάλες κυρίες για όλη τους τη ζωή, επειδή κάποτε διετέλεσαν μπουμπούδες, μπουμπουκάκια νιότης και φρεσκάδας.
Τα ανθρώπινα μπουμπούκια εκτός από ομορφιά μπορεί να κρύβουν, επίσης, κατεργαριά και πονηριά. Είναι τα «μπουμπούκια» μέσα σε εισαγωγικά ή αλλιώς κουμάσια, φρούτα. Αυτά αποτελούν μπουμπούκια προς αποφυγήν, που δεν ομορφαίνουν τον κήπο μας, αλλά το μπουμπούκιασμά τους δεν υπόσχεται ευωδιά, αλλά δυσοσμία.
Προς το παρόν χαρείτε τα τους ανοιξιάτικους ανθούς, τα όμορφα μπουμπούκια!
