Ο λόγος σήμερα για όλβιους, ευτυχείς και μακάριους. Η λέξη ?λβιος είναι πολύ παλιά, ομηρική, και αναφέρεται στην ευμάρεια και την ευδαιμονία που ήταν το αποτέλεσμα της θεϊκής εύνοιας. Ο Όμηρος γράφει χαρακτηριστικά: Ζε?ς δ'' α?τ?ς νέμει ?λβον ?λύμπιος ?νθρώποισιν (?δ. Ζ 188 – Ο Ολύμπιος Δίας, ο ίδιος, δίνει την ευτυχία στους ανθρώπους.)
Ο ?λβιος έχει μέσα του όλβον ή νεοελληνιστί όλβο, αρκετή ψυχική ικανοποίηση, χαρά και ευφορία. Ταυτόχρονα κατέχει και υλικά αγαθά. Η ολβιότητά του, συνεπώς, είναι το αποτέλεσμα της υλικής ευημερίας, της κατοχής υλικών αγαθών, αλλά και συνέπεια της γαλήνης και της αταραξίας. Αφού έχει λύσει όλα του τα προβλήματα είναι όλβιος. Αν έχει μόνο υλικά αγαθά, κατά τους αρχαίους μας, είναι απλώς πλούσιος.
Αν δεν είναι όλβιος, είναι ανόλβιος, δυστυχής, κακοδαίμων και όχι ευδαίμων.
Μια αρχαία ελληνική αποικία των Μιλησίων ονομαζόταν Ολβία η Ποντική, η ευτυχισμένη, η μακαρία θαλάσσια πόλη, θα την λέγαμε στα νέα ελληνικά. Η θέση της σήμερα βρίσκεται στην Ουκρανία, περιοχή που οι πρόγονοί μας ονόμαζαν Σκυθία. Από το όνομά της και από το γεγονός ότι είχε νομίσματα με την εικόνα ενός βέλους, εικάζουμε ότι μάλλον είχε πολύ ισχυρή εμπορική δραστηριότητα κατά τον 6ο αιώνα π.Χ.
Υπήρχε και άλλη Ολβία στην Σαρδηνία, αποικία των Φωκαέων, του 7ου αιώνα, μέρος ολβιώτατο στα αλήθεια, λόγω της ιδιαίτερης γονιμότητάς του. Είχε τόσες πολλές ελιές και αποτελούσε πόλη που επιθυμούσαν διακαώς να κατακτήσουν οι Καρχηδόνιοι.
Άλλες ωραίες ολβιολέξεις των παλαιών μας κειμένων είναι το ρήμα ?λβίζω, αντίστοιχο με το νεοελληνικό καλοτυχίζω, ?λβιόγαμος, εκείνος που έκανε ευτυχισμένο γάμο, αλλά και ?λβιογάστωρ, αυτός που έφαγε καλά και είναι χαρούμενος, επειδή έχει γεμάτη κοιλιά. Η λέξη είναι επίκαιρη, ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, που φάγαμε πολύ και ευφρανθήκαμε ιδιαιτέρως γαστριμαργικώς. Αν θέλουμε, όμως, να ζούμε ολβίως, καλό θα είναι να σταματήσουμε το φαγητό και να γίνουμε ?λβιοφρουροί, φύλακες της ευτυχίας μας, ζώντας υγιεινότερα.
