Διαβάζουμε τόσα άσχημα, αλλά γύρω μας υπάρχουν αρκετά όμορφα και ραδινά, λεπτοκαμωμένα, δηλαδή, και κομψά.
? ?αδινός, ? ?αδινή, τ? ?αδινόν συνδέεται με το επίθετο ?αδές που παραθέτει ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς, λεξικογράφος του 5ου αιώνα μ.Χ. Σύμφωνα με τον Ησύχιο, ?αδές ήταν αυτό που είχε κλίση και από τις δύο πλευρές, άρα ήταν ομοιόμορφα φτιαγμένο και σχηματισμένο. Είχε αρμονικές αναλογίες, ήταν χάρμα οφθαλμών.
Ας δούμε μερικές χρήσεις του στα παλαιότερα ελληνικά μας.
?αδινοί ήταν οι κίονες, επιμήκεις και στιλπνοί, τα ανθρώπινα μέλη, όπως α? ?αδιναί χε?ρες, λεπτοφυείς και ευλύγιστες, ?αδινή και ? ?φροδίτη, καλλίγραμμη με σώμα απαλό και τρυφερό.
Στα σύγχρονα ελληνικά μας ραδινές είναι οι φιγούρες της ζωγραφικής, όταν διακρίνονται για τη λεπτότητά τους, ραδινοί οι κίονες των ναών μας ακόμη και σήμερα, ραδινά τα έργα της υψηλής αρχιτεκτονικής, ραδινός, ευσταλής και ευθυτενής ένας άνδρας ή ραδινή μια γυναίκα. Η ωραιότητα λέγεται σε πιο ποιητική γλώσσα ραδινότητα.
Με το ραδινό συνδέεται το ροδάνι, το εργαλείο με το οποίο μαζεύεται το νήμα της ανέμης σε κουβαράκια. Αυτό το ροδάνι ήταν ? ?οδάνη, το νήμα, το υφάδι, η στριμμένη κλωστή, που αφού μπορεί να στρίβει και να γυρίζει είναι ευκίνητη, ραδινή. Έτσι, όταν η γλώσσα μας πάει ροδάνι, κινείται με ταχύτητα, χάρη και άνεση.
Αντώνυμα για το ραδινό έχουμε πολλά άκομψα και δύσμορφα, τον τραχύ, στραβοχυμένο, στραβοκαμωμένο, κακοφτιαγμένο.
