Το ναζιστικής εμπνεύσεως δίλημμα «εμείς ή οι εσείς», είναι αυτό που μένει αν απογυμνώσει κανείς από τις περίτεχνες λέξεις, από τον αγωνιστικό οίστρο και από τη διέγερση φτηνού συναισθήματος, την ανάρτηση ενός τραγουδιστή σχετικά με τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών κατά του προεδρικού διατάγματος, που όπως υποστηρίζουν υποβαθμίζει τα πτυχία τους.
Η ψευδαίσθηση πως κάποιοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως καλλιτέχνες νομίζουν πως είναι ανώτερα όντα, εντελώς διαφορετικά από εμάς τους «ακαλλιέργητους δούλους της ασχήμιας», μαζί με το χυδαίο ελιτισμό πως αυτό το διαφορετικό τους καθιστά «ιερείς της ανθρωπιάς και της αγάπης που κρατάνε κάτι ζωντανό και πολύτιμο σε μια χώρα που βουλιάζει», μπορεί να τους προσφέρουν αυτοϊκανοποίηση, αλλά κρύβουν μια βαθύτατη σύγχυση και μια ισχυρή τρικυμία πνεύματος.
Διότι την ίδια στιγμή που αυτοί οι «γεννημένοι από τη θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη», που «έρχονται από τους αιώνες» φτύνουν στο πρόσωπο το κράτος και εμάς τους ακαλλιέργητους δούλους της ασχήμιας, ζητούν από το κράτος να πάρει αποφάσεις που αντιστρατεύονται τα «πιστεύω» αυτών των αυτοαποκαλούμενων διανοούμενων. Διότι όλα όσα ζητούν σήμερα οι ηθοποιοί, στρέφονται κατά των ιδεοληπτικών εμμονών που εκφράζουν τόσο αυτοί όσο και πολιτικοί ταγοί τους από τον «εναλλακτικό χώρο».
Βέβαια ο συγκεκριμένος τραγουδιστής κάνει καριέρα δίχως να χρειάζεται να διαθέτει Πανεπιστημιακό πτυχίο, ή να έχει τελειώσει το Λύκειο. Αλλά στην προσπάθεια να πιστοποιήσει το αγωνιστικό του φρόνημα, είπε να ρίξει και τη δική του νότα στο θέμα των ηθοποιών.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Σήμερα στην Ελλάδα λειτουργούν επισήμως 2 κρατικές Ανώτερες Σχολές Δραματικής Τέχνης, του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και 24 ιδιωτικές σχολές. Και μάλιστα στις ιδιωτικές σχολές, υπάρχει ειδική διαδικασία εισαγωγής και για όσους υποψήφιους δεν διαθέτουν απολυτήριο Λυκείου.
Οι απόφοιτοι των σχολών Δραματικής Τέχνης, σύμφωνα με τον αοιδό, επιλέγουν να «σκύβουν πάνω στη λέξη, στη νότα, στην κίνηση, στη λεπτή απόχρωση του αισθήματος, να βαθαίνουν στην κάθε έννοια, στην κάθε αλήθεια, που τολμούν να αντικρίσουν τα σκοτάδια τους για να ξορκίσουν τα δικά μας, κάθε ιδέα, κάθε προσχέδιο, κάθε μελέτη, κάθε πρόβα, κάθε άσκηση, κάθε επιτυχία, κάθε απόρριψη, κάθε ματαίωση, κάθε έκθεση, κάθε από ψυχής μοιρασιά, μια προσευχή στο φως». Με δυο λόγια αφιερώνονται στην τέχνη τους φωτίζοντας όλους εμάς τους αδαείς.
Βέβαια σύμφωνα με τις κινητοποιήσεις και τις καταγγελίες των ηθοποιών, αυτό που τους απασχολεί δεν είναι η ελεύθερη άσκηση του επαγγέλματος τους και το ξετύλιγμα του ταλέντου τους, αλλά η κατοχύρωση επαγγελματικών τους δικαιωμάτων απέναντι στο Δημόσιο. Τι ζητούν; Να αναγνωριστούν τα πτυχία τους σαν Πανεπιστημιακά για να απολαμβάνουν αναγνωρίσεις, μοριοδοτήσεις, δικαιώματα, επιδόματα και όλα αυτά τα παράξενα του Βασίλειου του Δημόσιου τομέα.
Δηλαδή ζητούν να αναγνωριστούν τα πτυχία των ιδιωτικών σχολών σαν ισότιμα των Πανεπιστημιακών πτυχίων. Δηλαδή ζητούν να μην ισχύσει ειδικά γι’ αυτούς το άρθρο 16 του Συντάγματος που απαγορεύει σε οποιονδήποτε τρίτο εκτός από το κράτος να παρέχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ένα άρθρο γύρω από το οποίο έχει συσπειρωθεί το πιο οπισθοδρομικό, αντιδραστικό και αντιμεταρρυθμιστικό κομμάτι του πολιτικού φάσματος. Που χρησιμοποιεί σήμερα τους ηθοποιούς με σκοπό τη πρόκληση ενός νέου κύματος διαμαρτυρίας και αναστάτωσης, ενώ το ίδιο φέρει την απόλυτη ευθύνη για τη διατήρηση του άρθρου 16. Είναι εντελώς οξύμωρο η αντιπολίτευση να ανθίσταται στη δημιουργία μη κρατικών Πανεπιστημίων και ταυτόχρονα να θέτει ως ζήτημα την πανεπιστημιακή αναγνώριση των 26 σχολών Δραματικής Τέχνης.
Ωστόσο μήπως οι ηθοποιοί δεν μπορούν να εργασθούν άνευ Πανεπιστημιακού πτυχίου; Διεκδικούν τη συμμετοχή τους στα έργα που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές, τις κινηματογραφικές ταινίες ή τις τηλεοπτικές σειρές, με βάση τα πτυχία τους ή με βάση τις ικανότητες τους να μετατρέπονται σε χαμαιλέοντες μέσα σε μια στιγμή και να υποδύονται ρόλους που συγκλονίζουν τους θεατές; Μήπως τους έχει απαγορεύσει κάποιος να αποκτήσουν ένα Πανεπιστημιακό πτυχίο της επιλογής τους εισαγόμενοι μέσω των πανελληνίων εξετάσεων; Μήπως τελικά όλη αυτή η φασαρία γίνεται για να ανοίξει η δίοδος προς το Ιερό Δισκοπότηρο του Δημοσίου και μόνο;
Τυχαίνει στο φιλικό μου περιβάλλον να υπάρχουν ηθοποιοί, συγγραφείς και ποιητές. Σπουδαίοι άνθρωποι δίχως έπαρση, αλαζονεία και υπεροψία. Που δεν αισθάνονται πως είναι τέκνα ενός ανώτερου θεού, πως είναι οι ωραιότεροι άνθρωποι επί της γης και πως εμείς οι θαυμαστές τους είμαστε προσωρινοί διαχειριστές της αθλιότητας και ακαλλιέργητοι δούλοι της ασχήμιας. Γνωρίζουν καλά πως εμείς τους αξιολογούμε, τους επιβραβεύουμε ή τους απορρίπτουμε και αυτό φαίνεται είναι κάτι που ποσοτικοποιείται από τα εισιτήρια που κόβονται, από τα βιβλία που αγοράζονται και από τα έργα τέχνης που πωλούνται.
Αντιλαμβάνονται καλά, πως Τέχνη χωρίς κοινό, δεν υπάρχει. Και ειδικά πως στο δημιουργικό χώρο της Τέχνης το «εμείς ή εσείς», όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά παραπέμπει σε άλλες ιδεολογίες και σε άλλες αποχές.
