Ποιος πολιτικός θα έλεγε ποτέ στην παρουσίαση της υποψηφιότητας του, πως είναι με τους λίγους και με το άδικο; Κανένας. Οπότε η δήλωση της υποψήφιας προέδρου του Σύριζα Έφης Αχτσιόγλου, πως είναι «με τους πολλούς και με το δίκιο» δεν έχει την παραμικρή πολιτική ουσία και την παραμικρή πολιτική βαρύτητα.
Είναι λοιπόν με τους πολλούς. Και ποιοι είναι οι πολλοί; Το 17% των ψηφοφόρων που επέλεξε να ψηφίσει το κόμμα της στις πρόσφατες εκλογές; Ή η πλειοψηφία των πολιτών, που δεν ενστερνίστηκε την αρνητική προπαγάνδα του Σύριζα για τη δήθεν καταστροφική οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, στρέφοντας την πλάτη τους στα πολιτικά ψεύδη και στις άτοπες υποσχέσεις. Προφανώς, στο μυαλό της έχει το δίπολο «οι πολλοί και οι λίγοι».
Ένα δίπολο, που αποτελεί μια ξεπερασμένη έννοια, που συγκινεί ολοένα και λιγότερους πολίτες. Οι πολλοί που στην ιδεοληψία της αριστεράς, είναι οι βασανισμένοι, που διαρκώς διαμαρτύρονται και αγωνίζονται, ενάντια στους λίγους που έχουν τη δύναμη, τα προνόμια και τις ευκαιρίες. Μια ιδεοληψία που αναζητά συγκρούσεις και εξεγέρσεις και όχι ομαλότητα και διευθετήσεις. Μια ιδεοληψία που θέλει τους πολλούς να βρίσκονται στο δρόμο και όχι να ζουν μέσα σε μια κανονικότητα.
Διότι σύμφωνα με την Έφη Αχτσιόγλου, η κανονικότητα δεν αποτελεί ποτέ ευκαιρία για την αριστερά. Και μάλιστα η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό και στην ατομική ευθύνη, λειτουργώντας σαν αντίβαρο στις μαζικές αντιλήψεις και στην ανευθυνότητα του πλήθους που άγεται και φέρεται από τους επαναστατικούς ταγούς.
Η ίδια θεωρούσε ότι η πανδημία και η οικονομική κρίση που ακολούθησε, αποτελούσε «μια πολύ μεγάλη ευκαιρία και ταυτόχρονα πολύ μεγάλη ευθύνη για το Σύριζα, με σκοπό τη δημιουργία μετατοπίσεων και ρωγμών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία μεγαλύτερη, ουσιαστικότερη πολιτική αλλαγή».
Τι μας θυμίζουν αυτές οι αντιλήψεις; Τι μας φέρνει στη σκέψη το γεγονός, πως μια πρωτοφανής καταστροφή όπως η πανδημία, αποτελούσε για την Έφη Αχτσιόγλου μια «πολύ μεγάλη ευκαιρία» για την αριστερά; Τα τσιτάτα των μπολσεβίκων στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και τις σχετικές ρήσεις του Μάο που αφορούσαν τις ευκαιρίες που προσέφεραν οι χαοτικές καταστάσεις.
Η Έφη Αχτσιόγλου, μια νέα γυναίκα, κουβαλάει με υπερηφάνεια στα πολιτικά μπαγκάζια της, στις πιο σκληρές και οπισθοδρομικές ιδεοληψίες του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος που οδήγησαν στην επικράτηση ολοκληρωτικών καθεστώτων που μοίρασαν απλόχερα καταπίεση, φτώχεια και πείνα.
Ιδεοληψίες και αντιλήψεις, που η ίδια η ζωή έχει ξεπεράσει και που οι ίδιοι οι πολίτες έχουν αφήσει πίσω τους.
Η υποψήφια πρόεδρος του Σύριζα, δήλωσε πως είναι και με το δίκιο. Αχ, αυτό το παρεξηγημένο δίκιο. Διότι είναι ακόμα πρόσφατες οι δηλώσεις της, στις οποίες αναφερόταν στη διάκριση ανάμεσα στους νόμους και στο δίκαιο. Υποστηρίζοντας πως «το δίκαιο το φτιάχνουν οι λαοί» και καλώντας μας να σηκώσουμε το κεφάλι και τότε «αυτοί» θα είναι σκυφτοί. Ενώ όλοι εμείς γνωρίζουμε πως το δίκαιο νομοθετείται στο κοινοβούλιο από τους εκλεγμένους βουλευτές. Κι ας είναι η ίδια νομικός.
Για εμάς αυτή η έκφραση που χρησιμοποίησε υπέρ των πολλών και του δίκαιου, αφήνει ένα στίγμα πολύ πιο επικίνδυνο από τις δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς που καταδεικνύουν μια βαθιά άγνοιά της, σχετικά με τα οικονομικά. Άλλωστε αυτές είναι συνηθισμένες για τα στελέχη του Σύριζα.
Αφού και ο έτερος υποψήφιος για την προεδρία του Σύριζα, Ευκλείδης Τσακαλώτος, πάντα αναφέρει με υπερηφάνεια πως ήταν ο μοναδικός μαρξιστής υπουργός Οικονομικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποδεικνύοντας και αυτός πως μπερδεύει του κομματικούς καφενέδες και τις κουβέντες της παρέας, με την ευρωπαϊκή οικονομική πραγματικότητα.
H σταλινικής έμπνευσης αντίληψη για «τους πολλούς και το δίκιο», μας ανησυχεί και μας κινητοποιεί πολύ περισσότερο, απ’ ό, τι η άγνοια περί των οικονομικών. Διότι οι στραβές οικονομικές πολιτικές προσγειώνονται στην πραγματικότητα και μπορούν να αλλάζουν. Αντιθέτως, οι σταλινικές αντιλήψεις νέων ανθρώπων εν έτει 2023, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες και βλαβερές για τη δημοκρατία. Κάτι που έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στην παγκόσμια ιστορία. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της δημοκρατίας έχουν γίνει από αυτούς που είναι «με τον λαό», «με τον άνθρωπο», «με το δίκιο», «με την ειρήνη» και «την ιδεολογική καθαρότητα».
