Η πανδημία έφερε την αγορά εργασίας, τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με κάποιες νέες έννοιες, όπως είναι το «Great Resignation» δηλαδή το κύμα των μαζικών παραιτήσεων, το «Quiet Quitting», δηλαδή η σιωπηλή αποχώρηση και το «Job Hopping» δηλαδή η συχνή αλλαγή από εργασία σε εργασία.
Και όπως φαίνεται, το εργασιακό τοπίο έχει αλλάξει για πάντα όσον αφορά στα κριτήρια των προσλήψεων, αλλά και τα κριτήρια αποδοχής των θέσεων απασχόλησης που προσφέρονται. Εκείνο που είναι επίσης σίγουρο είναι πως τα «τεχνικά χαρακτηριστικά» των υποψηφίων εργαζομένων όπως περιγράφονται στα βιογραφικά σημειώματα τους, δεν αποτελούν πλέον τα βασικά κριτήρια για την επιλογή τους. Σαν τεχνικά χαρακτηριστικά εννοούμε τις σπουδές, την εργασιακή εμπειρία και την επιμόρφωση κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου.
Που εστιάζουν πλέον οι υπεύθυνοι ανθρώπινου δυναμικού που αποφασίζουν για τις προσλήψεις; Και μόνο το γεγονός πως οι προσλήψεις πλέον ονομάζονται «talent acquisitions», δηλαδή «απόκτηση ταλέντων», είναι ενδεικτικό της αλλαγής προσέγγισης των διαδικασιών που ακολουθούνται. Η προσοχή λοιπόν των υπεύθυνων των προσλήψεων, επικεντρώνεται σε μια σειρά από δεξιότητες, που μέχρι πριν από λίγο καιρό, δεν αποτελούσαν προτεραιότητα.
Η περιέργεια (curiosity) εκτιμάται σαν ένα σημαντικότατο προσόν για τους υποψήφιους εργαζόμενους. Με τον όρο «περιέργεια», καλύπτουμε την ευρυμάθεια, την αναζήτηση της διεύρυνσης των γνωσιακών οριζόντων, την ικανότητα της μετατροπής των αλλαγών σε ευκαιρίες, την αναζήτηση, ανάλυση και εκμετάλλευση δεδομένων και πληροφοριών, καθώς και τις σκέψεις έξω από τα γνωστά και δομημένα πλαίσια, αυτό που ορίζουμε και σαν «out of the box».
H ευκολία και ευκινησία στην απόκτηση γνώσης, καθώς και στην εφαρμογή της σε διαφορετικά περιβάλλοντα και συνθήκες, θεωρείται και αυτή σαν ένα σημαντικό προσόν. Η απόκτηση γνώσης και η προσαρμογή του τρόπου σκέψης πάνω σε αυτή τη νέα γνώση, θεωρούνται σήμερα σαν ένα από τα πιο αποφασιστικά χαρακτηριστικά των υποψήφιων εργαζομένων.
H νοοτροπία ανάπτυξης και αλλαγής παίζει σημαντικό ρόλο στις προσλήψεις. Η νοοτροπία αυτή που δεν είναι φοβική απέναντι σε νέα πράγματα και σε νέες προσλαμβάνουσες παραστάσεις, που δεν παρουσιάζει συμπτώματα ανασφάλειας απέναντι σε ξένες καταστάσεις, επιτρέπει στους εργαζομένους να επιτυγχάνουν νέους στόχους με ενδιαφέρον και επιμονή, υπερκεράζοντας τα κυρίαρχα στερεότυπα αντίληψης, ανάλυσης και δράσης.
H δυνατότητα συνεργασίας και επικοινωνίας των εργαζομένων, αποτελεί όχι μόνο ένα ζητούμενο, αλλά ένα βασικό προαπαιτούμενο. Διότι αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν επιτρέπουν μόνο στις επιχειρήσεις να λειτουργούν ομαλά και αποδοτικά, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπουν στους ίδιους τους εργαζόμενους να βελτιώνονται αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο την ανάδραση από το περιβάλλον.
Και εδώ είναι που αρχίζουν οι μαύρες σκέψεις. Διότι ποιες από τις παραπάνω δεξιότητες διαθέτουν οι νέοι στη χώρα μας; Πόσες από αυτές τις δεξιότητες διδάσκονται οι νέοι στις διάφορες βαθμίδες της ελληνικής εκπαίδευσης; Ποιες από αυτές τις δεξιότητες που πιθανόν να έχουν κάποιοι νέοι, τις έχει ανακαλύψει, στηρίξει και ενισχύσει το εγχώριο εκπαιδευτικό σύστημα; Πώς θα προετοιμαστούν οι μαθητές και οι φοιτητές για να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις νέες απαιτήσεις που έχουν φτάσει και στη χώρα μας; Διότι όπως όλοι γνωρίζουμε οι περισσότερες δεξιότητες καλλιεργούνται και αναπτύσσονται, οπότε και εδώ το βάρος θα πέσει τελικά στο στενό οικογενειακό περιβάλλον.
