Ο προγραμματικός λόγος του Σύριζα δεν μεταβλήθηκε στο παραμικρό μετά από το εκλογικό στραπάτσο της 21ης Μαΐου. Οι ίδιες αόριστες προτάσεις, οι ίδιες αγαθές προθέσεις και οι ίδιες εύκολες υποσχέσεις. Τι άλλαξε; Εγκαταλείφθηκε αφ’ ενός η καταστροφολογική ρητορική της πρώτης προεκλογικής περιόδου και αφ’ ετέρου η διάχυτη τοξικότητα.
Και μάλιστα στην προχθεσινή του ομιλία ο Αλέξης Τσίπρας μας κάλεσε να αφήσουμε για λίγο στην άκρη την «τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση, την προπαγάνδα, τα fake news, τους επαναλαμβανόμενους, σε σημείο ανυπόφορο, καθοδηγούμενους διαξιφισμούς», που ο ίδιος βέβαια είχε καλλιεργήσει σε υπέρμετρο βαθμό και μας κάλεσε να οραματιστούμε και να αναρωτηθούμε το πως θέλουμε να είναι η χώρα μας στο τέλος της επόμενης τετραετίας το 2027.
Ωστόσο και πάλι βάσισε την ομιλία του σε αναφορές στην κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς», λες και έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και δεν θυμόμαστε τον Πάνο Καμμένο. Σε αναφορές στο νοικοκύρεμα των οικονομικών, λες και δεν θυμόμαστε τα capital controls. Και τέλος σε αναφορές στην διεθνή αξιοπιστία, λες και ξεχάσαμε τις κηδείες του Κάστρο, τις τραγικές επισκέψεις στις ΗΠΑ και τις συγκρούσεις με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Καταλήγοντας πως για τον Σύριζα, «όλα τα σχέδια τα αναπτυξιακά πρέπει να κοιτάνε στο μέλλον και να έχουν το οραματικό στοιχείο, που σημαίνει ότι επειδή ξέρεις πού θέλεις να πας, ξέρεις από πού θέλεις να ξεκινήσεις». Ακόμα και έτσι να είναι, στην πραγματικότητα δεν αρκεί να γνωρίζεις το που είσαι και το που θέλεις να πας. Το βασικότερο είναι ότι πρέπει να γνωρίζεις τον τρόπο για να πας.
Οπότε δεν αρκούν τα οράματα. Διότι επί του πρακτέου, τα οράματα και οι προοπτικές από μόνες τους δεν οδηγούν πουθενά. Θυμόμαστε τον πρώην υπουργό Επικρατείας της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου να εξηγεί πως είχαν χαθεί κάποια αναπτυξιακά προγράμματα, διότι οι Ευρωπαίοι είχαν ζητήσει συγκεκριμένα επιχειρηματικά σχέδια που αδυνατούσε να παρουσιάσει η ελληνική κυβέρνηση. Θυμόμαστε το βιντεάκι με την αναζήτηση του κίτρινου φακέλου, σε συνάντηση του πρωθυπουργού και του επιτελείου του με τη Καγκελάριο Μέρκελ και τους συνεργάτες της, που έμοιαζε με κωμωδία των Μόντυ Πάιθονς.
Και φυσικά θυμόμαστε την τηλεοπτική συζήτηση ανάμεσα στον υπουργό Χρίστο Δήμα και τον Γιώργο Τσίπρα πρώην Γενικό Γραμματέα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, πρώην Διευθυντή του Οικονομικού Γραφείου Πρωθυπουργού και εξάδελφο του, με θέμα τις επενδύσεις επί διακυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Ο Χρίστος Δήμας είχε καλέσει τον συνομιλητή του να του αναφέρει τρεις επενδύσεις που είχαν έρθει στην Ελλάδα επί της θητείας του. Και οι απαντήσεις ήταν «τι να κάνουμε τώρα», «είστε ανακριτής, εισαγγελέας» και «έχετε χαμηλό επίπεδο».
Δεν γνωρίζουμε αν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Σύριζα μιμούνται τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και την ιστορική ομιλία του «I have a dream» (έχω ένα όνειρο), που είχε εκφωνήσει στις 28 Αυγούστου 1963 στη Ουάσιγκτον. Αλλά και εδώ θα πούμε, όχι!
Διότι δεν είναι δύσκολο να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας προηγούμενα οράματα όπως για παράδειγμα το όραμα του αρχηγού του Σύριζα για το Κομμουνιστικό μπλοκ τη στιγμή που κατέρρεε το τείχος του Βερολίνου, τα οράματα του για την Κούβα και την Αργεντινή, τα οράματα του για συμμαχίες με Ρωσία, Ιράν και Βενεζουέλα και τα οράματα με τους Ποντέμος.
Και το κυριότερο. Οι πολίτες δεν επικεντρώνονται σε οράματα, αλλά εστιάζουν στις πράξεις. Δεν θέλουν συλλογικότητες που συζητούν, ή λέσχες ιδεολογικών προβληματισμών. Λένε όχι στη πολιτική αφασία. Θέλουν ανθρώπους που να φέρουν ένα έργο σε πέρας. Απαιτούν λύσεις στα προβλήματα τους. Γι’ αυτό και επιλέγουν τους πολιτικούς που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε ένα καλύτερο αύριο. Τα υπόλοιπα τα αφήνουν σε αυτούς που αγωνίζονται να αποδείξουν ποιος είναι ο πιο άξιος διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου με τη σκέψη στο μακρινό αλλά όχι ξεχασμένο καταστροφικό 1981.
