Τα θέματα της οικονομίας δεν αποτελούσαν ποτέ μέρος της πολιτικής ατζέντας του Σύριζα. Η οικονομία σαν αντικείμενο δεν αποτελούσε ποτέ προτεραιότητα στις συζητήσεις ή ζυμώσεις ανάμεσα στις τάσεις, στις ομάδες και στις συλλογικότητες στο εσωτερικό του κόμματος τους. Κι αυτό όπως αποδείχθηκε ήταν μια τεράστια αδυναμία, που πλήρωσε ακριβά στις εκλογές του 2023.
Ο αρχηγός και τα στελέχη του Σύριζα, είχαν και διατηρούν για την οικονομία κάποιες θέσεις και εκτιμήσεις, που απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Που ωστόσο είχαν φανεί επαρκείς κατά τη διάρκεια των μνημονιακών ετών. Όταν η πτώχευση του Δημοσίου είχε φέρει τα πάνω κάτω. Και οτιδήποτε αφορούσε οικονομικούς αριθμούς και δείκτες, είχε αποβληθεί στο πυρ το εξώτερον.
Αυτή η αφασική σχέση με την οικονομία, στο τέλος στοίχισε αρκετά στον Σύριζα, αν κρίνουμε και από τα αποτελέσματα των εκλογών. Ο Σύριζα μιλούσε για μια αποτυχημένη οικονομία, όταν οι βασικότεροι οικονομικοί δείκτες εμφάνιζαν θετική πορεία. Μιλούσε για μια καταστροφική οικονομική πολιτική, ενώ αυξάνονταν τα εισοδήματα, ενώ μειωνόταν η ανεργία και ενώ το ευρύτερο μακροοικονομικό περιβάλλον ήταν γεμάτο ικανοποιητικά αποτελέσματα, επιτυχή επιτεύγματα και υψηλές προσδοκίες. Έτσι η εικόνα που παρουσίαζε ήταν σε πλήρη δυσαρμονία με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις των πολιτών.
Η οικονομία ήταν ταυτισμένη στο dna του Σύριζα με τα «συμφέροντα», με τα «κέντρα εξουσίας», με «τους κερδοσκόπους» και με «τα υπερκέρδη». Δηλαδή με έννοιες που διεγείρουν αρνητικά αντανακλαστικά. Η οικονομία δεν είχε καταφέρει ποτέ να σημάνει στο μυαλό των συριζαίων, ανάπτυξη, θέσεις απασχόλησης, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, δημιουργία ευκαιριών και άλλων θετικών καταστάσεων.
Έτσι αυτά που λίγο - πολύ βίωσαν οι πολίτες από το 2019 και μετά, ο Σύριζα αδυνατούσε να τα αφομοιώσει. Και τα ηχηρά μηνύματα ήρθαν από περιφέρειες και γειτονιές που είχαν αφήσει πίσω τους τον εφιάλτη της ανεργίας. Όπως είναι η Δυτική Αθήνα και η Δυτική Αθήνα, που είδαν τα ναυπηγεία να ξανανοίγουν, τις μικρές βιοτεχνίες να ξαναζωντανεύουν και τα μέλη των τοπικών κοινωνιών να επιστρέφουν στην απασχόληση. Εκεί που οι πολίτες είχαν συνηθίσει να ακούν αφορισμούς για τις επενδύσεις και τις αποκρατικοποιήσεις, είδαν από το 2019 και μετά νέες δουλειές και υψηλότερα εισοδήματα. Και ακόμα και οι πιο ευάλωτοι είδαν το κράτος να τους στηρίζει με επιδόματα και βοηθήματα. Ένα κράτος που σύμφωνα με το αφήγημα του Σύριζα, στηρίζει το κεφάλαιο και τα συμφέροντα.
Και έτσι έχοντας πάρει το μάθημά τους, οι προεδρικοί, οι ομπρέλες, οι 53+, οι πασοκογενείς, οι 6 συν 6, οι «κινήσεις μελών» και οι υπόλοιπες ομάδες, που αγωνίζονται για να πλασαριστούν σε κρίσιμες κομματικές θέσεις στη μετά Τσίπρα εποχή, κάνουν συχνές αναφορές στην οικονομία, χρεώνοντας τους εσωκομματικούς αντιπάλους τους με παραλήψεις, με ισχνή ενημέρωση, και λοιπά γλαφυρά. Δηλαδή η οικονομία έχει αναδειχθεί σαν ένα όπλο στο μικρό εμφύλιο πόλεμο της διαδοχής.
Το βασικότερο πρόβλημα είναι πως η κυρίαρχη συριζαϊκή θέση για την «οικονομία», δεν επιτρέπει την επικράτηση κάποιου στελέχους που να είναι έχει έστω και τη στοιχειώδη επαφή με την οικονομική και επιχειρηματική πραγματικότητα. Ο ένας δελφίνος δηλώνει μαρξιστής, ο άλλος δελφίνος δεν κατανοεί την έννοια της ανάπτυξης, ο τρίτος μιλάει για το «δίκιο των λαώνε», ο άλλος καταγγέλλει τους υπεύθυνους των κομματικών επιτελείων, που δεν τον ενημέρωσαν για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και ο άλλος επικροτεί τα κυβερνητικά οικονομικά πεπραγμένα της Νέας Δημοκρατίας. Δηλαδή το απόλυτο χάος.
Η οικονομία δεν αποτελούσε ποτέ το δυνατό σημείο του Σύριζα. Όταν για πολλά χρόνια οι εσωκομματικές πολιτικές διεργασίες αδυνατούσαν να δομήσουν ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο για την κοινωνία, είναι λογικό οι κυρίαρχες εμμονές κατά της οικονομίας να οδηγούν σήμερα σε επώδυνες λύσεις για το κόμμα, που είναι όμως ευχάριστες για τους πολίτες.
