Από εβδομάδα επιστρέφουμε. Όσοι δεν το έχουμε κάνει ακόμη. Με μαυρισμένη την καρδιά. Με περισσότερο από συνήθως αδειασμένο πορτοφόλι, επειδή η ακρίβεια (δεν) πήγε διακοπές.
Με αμφιβολίες για τη διακυβέρνηση της χώρας. Με απαισιόδοξες διαθέσεις για την επόμενη χρονιά. Με νεύρα δηλαδή. Ελάχιστοι έχουν κέφι να ασχοληθούν (πλην των χιλιάδων υποψηφίων στους εκατοντάδες συνδυασμούς) με τα διακυβεύματα των εκλογών τοπικής και υπερτοπικής αυτοδιοίκησης. Θα κρίνουν δηλαδή με λιγοστά και αυθόρμητα κριτήρια. Μερικά από αυτά στη συνέχεια.
Προετοιμασία και επάρκεια σχολικών μονάδων. Ειδικά στις πρώτες βαθμίδες. Αναμενόμενο, ειδικά για όσες οικογένειες βρίσκονται στην πρώτη επαφή, για τα νήπια ή το δημοτικό. Ίσως όμως η κρίση για τον καλύτερο δήμαρχο να σκοντάψει σε πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας. Το πεζοδρόμιο με τις λακούβες και τα δεκάδες εμπόδια, κυρίως όσα δημιουργούνται από εμπορικά μικροσυμφέροντα ή από την αυθαιρεσία συμπολιτών. Τα (πολλά) επικίνδυνα σημεία της διαδρομής, ειδικά στις διαβάσεις πεζών. Η ανασφάλεια στους δρόμους. Η καθαριότητα και ευταξία του περιβάλλοντος της γειτονιάς. Η φροντίδα των κοινόχρηστων χώρων. Ο συνεχής και συχνά αφόρητος θόρυβος. Ο συνδυασμός αναρχίας και αυταρχισμού στην συνοικιακή κυκλοφορία. Και άλλα τέτοια. Συχνά μια εικόνα χάους.
Οι δήμαρχοι την έχουν «άσκημα». Λίγοι συμπολίτες θα βρουν δικαιολογίες για όσα τους έχουν, κατά καιρούς, δυσαρεστήσει οι νυν δημοτικές αρχές. Πρέπει οι «άρχοντες», ειδικά των μεγάλων αστικών συγκεντρώσεων να βρουν τρόπο να μας συγκινήσουν. Πάρτε παράδειγμα τον Κώστα Μπακογιάννη. Όταν ζήτησε από τους δημότες Αθηναίους αλλά και τους πολίτες που επισκέπτονται το κέντρο της πρωτεύουσας και τις λιγοστές συνοικίες της, να καταγγέλλουν τις ιδιωτικές αυθαιρεσίες, ειδικά με τα τραπεζάκια «έξω-έξω και παντού» στους κοινόχρηστους χώρους, έκανε σωστά. Αν μας έλεγε και πώς θα το κάνουμε ή, ακόμη καλύτερα, τι ακριβώς έχει πουλήσει ο Δήμος στον καταστηματάρχη θα ήταν καλύτερα.
Υπάρχουν όμως κι άλλα και είναι πολλά. Μικρός κατάλογος. Τι κάνουμε με τους ορθίους στα σκαμπό ή περιφερόμενους με το ποτήρι στο χέρι; Τι λέμε σε όσους διπλοπαρκάρουν μέχρι να τελειώσουν την κονσομασιόν ή να πουν μια κουβέντα με έναν φίλο/φίλη ή να αγοράσουν/πωλήσουν κάτι στα γρήγορα ή να πεταχτούν για μια «δουλίτσα»; Με το «μπουμ-μπουμ-μπουμ» από τα μπάσα ή τα ξεφωνητά της «μουσικής» υπόκρουσης τι γίνεται;
Με αυτούς που μαζεύονται στην πλατεία να κονσομάρουν μπυρίτσες από το 24ωρο περίπτερο (ως γνωστό αυτές ταιριάζουν καλύτερα στα βαριά) και ξεσπά πόλεμος ντεσιμπέλ από τα σούπερ-στερεο των ΙΧ; Και με τους άλλους που βαρέθηκαν να ψάχνουν πάρκινγκ και κλείσαν τη διάβαση των πεζών; Ή με εκείνους, πάντα οι ίδιοι, που αφήνουν τα σκουπίδια ανοικτά έξω από τον κάδο γιατί «σιχαίνονται»;
Θα μπορούσα να συνεχίσω και θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία. Με παραδείγματα συγκεκριμένα. Αλλά για να βοηθηθεί η συζήτηση και να μην ρίχνουμε βελάκια τους «άρχοντες» ας μας πουν τι έσοδα έχουν από τα τραπεζάκια. Ας αναρτήσουν με εύληπτο τρόπο τις άδειες που δίνουν. Ας μας κοινοποιούν τις οχλήσεις που έκαναν προς την Αστυνομία και άλλους αρμοδίους υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των δημοτών τους.
Ας δεσμευτούν τέλος πάντων σε πέντε-έξι σημεία, δεν θέλουμε πολλά, ότι θα τα κάνουν τέλεια, παντού και πάντοτε, όχι μόνον με τις φωτο-ευκαιρίες για να δουλεύουν τα σόσιαλ τα μήντια. Ας στέλνουν κάθε τόσο ένα βαθμολόγιο ικανοποίησης, αντί να πληρώνουν τόσα χρήματα για «κρυφές» δημοσκοπήσεις. Ας μοιάσουν επιτέλους οι πόλεις μας με εκείνες της υπόλοιπης Ευρώπης που ανεξαρτήτως πλούτου τα βασικά κοινά πράγματα είναι απλά, καλά και φροντισμένα. Ετσι, για να μειώνεται κάπως το άγχος από όλες τις άλλες έγνοιες, για τις οποίες φροντίζει η κεντρική κυβέρνηση.
