Θα χρειαστούν πολλές ελληνο-τουρκικές συναντήσεις, πάντα μεταξύ ισχυρών αρχηγών των δύο κρατών, για να φθάσουμε στα σημεία της ατζέντας των πραγματικά σοβαρών διαφορών. Το κύριο, πρακτικώς το μοναδικό, είναι ο ορισμός της υφαλοκρηπίδας των κρατών μας.
Μέχρι τότε, θα περιοριζόμαστε στη συζήτηση επί μικρότερων, όσο παραμένουν μικρότερες, διαφορών. Η επανίδρυση του βυζαντινού μνημείου ως μουσουλμανικό τέμενος, η θρησκευτική μειονότητα στη Θράκη, ο στρατιωτικός διχασμός της Κύπρου, η συνεργασία στο ζήτημα των απανταχού μεταναστών.
Άρα, το πιο σημαντικό «νέο» στο χθεσινό επεισόδιο της νέας εποχής, που ξεκίνησε μετά από μακρά περίοδο βαθιάς κατάψυξης, είναι η ίδια η συνάντηση και η προσεκτική δημόσια διατύπωση της πολύ διαφορετικής διεθνούς οπτικής κάθε χώρας.
Εξίσου προφανές είναι ότι ο Ερντογάν θα συνεχίσει να κάνει ό,τι θεωρεί χρήσιμο, για να δείχνει, στον δικό του λαό αλλά και σε «αμόρφωτους» Ευρωπαίους, Αμερικανούς και άλλους πολλούς, ακόμη και μεταξύ του αραβικού κόσμου, ότι η σημερινή τουρκική εγκατάσταση έρχεται από τα βάθη του ιστορικού χρόνου.
Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου και στη στεριανή Ανατολική Μεσόγειο, η άποψη Ερντογάν είναι πώς τα πάντα όλα πρέπει να γίνουν ισλαμιστικά.
Μια θέση πολύ πέραν της πραγματικότητας που ορίζει η πίστη 1,4 δισεκατομμυρίου μουσουλμάνων παντού στον Κόσμο.
Η θέση αυτή, από τη δική μας σκοπιά, των Δυτικών, είναι, εν δυνάμει επικίνδυνη, όπως συχνά πυκνά αποδεικνύεται.
Η διαφωνία για το ποιόν της Χαμάς (που φαντάζομαι ότι, ίσως με κάποιες διευκρινίσεις, ισχύει και για τη Χεζμπολάχ, τους Χούθι και άλλες τρομοκρατικές ομάδες που προφανώς δεν μπορώ να γνωρίζω…) δεν είναι μικρό θέμα.
Τρομοκράτες για τον Μητσοτάκη, πατριώτες της Πίστης για τον Ερντογάν. «Γενοκτονία» κατά την Άγκυρα, «αιματοχυσία» για την Αθήνα.
Άβυσσος!
Ευτυχώς, στο κλείσιμο, in extremis, ο πρωθυπουργός πρότεινε να συμφωνήσουν ότι δεν συμφωνούν για τη Χαμάς και ο πρόεδρος είπε, με θυμοσοφία, «αυτό μπορεί να γίνει».
Ευτυχώς βεβαίως, έχουμε και καλά νέα. Η ανάγκη να υπάρξουν και να συνυπάρξουν ειρηνικά δύο κράτη, αφού και η Ελλάδα υποστήριξε το σχετικό ψήφισμα στον ΟΗΕ, να αφεθούν ελεύθεροι οι όμηροι και να σταματήσει η επικείμενη επίθεση στη Ράφα.
Στην κατακλείδα, όμως, το άμεσα σημαντικό είναι πως η διαφορά Αθηνών και Άγκυρας έχει ήδη γίνει μέρος της εσωτερικής πολιτικής διαμάχης.
Εδώ και καιρό, υπάρχουν αυτοί που ελαχίστως, μάλλον σπανίως, τηρούν τα προσχήματα της αντισημιτικής στάσης τους, υπό το πρόσχημα του μιλιταριστικού κρεσέντου, όπως το ενορχηστρώνει ο Νετανιάχου.
Όλοι αυτοί, εδώ, στα μετόπισθεν της ελληνικής αποστολής στην Άγκυρα, προφανώς συμφώνησαν με τον Ερντογάν.
Και υπάρχουμε εμείς οι άλλοι, που πιστεύουμε ότι, λίγο-πολύ, τα ίδια θα κάναμε αν κάποιοι γείτονες έκαναν σε εμάς όσα κάνουν η Χαμάς και άλλοι ισλαμιστές στο κράτος του Ισραήλ.
Υποθέτω, μάλιστα, ότι πολλοί μεταξύ όσων κουνούν σήμερα παλαιστινιακές μαντήλες, θα ζητούσαν από τον ελληνικό στρατό να κάνει ό,τι χρειαστεί. Πρώτοι και χειρότεροι όσοι έχουν κάνει βιζματο-προστατευμένες και ολιγοήμερες στρατιωτικές θητείες.
