Αν κάποιος έψαχνε για τον επόμενο πρωθυπουργό στο προχθεσινοβραδυνό ντιμπέιτ του ΠΑΣΟΚ μάλλον θα πρέπει να ψάξει αλλού.
Όχι ότι δεν ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις φιλόδοξους πολιτικούς να μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι και μάλιστα «πολιτισμένοι». Μια χαρά ήσαν όλοι/ες. Καθείς για διαφορετικό λόγο, κάτι μας είπε, κάτι ξεχώριζε πάνω του.
Με μια σοβαρή εξαίρεση, προφανώς για τα δικά μας στάνταρντς: ο κ. Δούκας μόνον να κερδίσει έχει αν ασχοληθεί με τα πράγματα του Δήμου στην κεφαλή του οποίου βρέθηκε χωρίς να το έχει υπολογίσει και μάλλον δεν θέλει να το πιστεύσει ακόμη. Αλλιώς δεν θα έλεγε ότι έχει φυτέψει 2.500 «αόρατα» δένδρα.
Μπορεί να είσαι δήμαρχος αλλά δεν είναι τόσο δύσκολο να γνωρίζεις πως στη Χάγη θα πάμε, αν πάμε και όταν πάμε επειδή η Τουρκία απαξιώνει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και επειδή απειλεί, από τα πρώτα βήματα του Ανδρέα Παπανδρέου να μας πάει σε πόλεμο αν κάνουμε όσα προβλέπει το συγκεκριμένο Δίκαιο.
Επίσης, ως δήμαρχος που θέλει να γίνει αρχηγός και πρωθυπουργός πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς θέλει να φορολογήσει, τι ακριβώς θα συμβεί την επόμενη χρονιά της φορολογίας που μας την εμφανίζει ως σωτήρια και, γενικότερα, τις στοιχειώδεις λειτουργίες μιας ανοικτής οικονομίας. Μα καλά, υπάρχουν ενεργειακά χωρίς οικονομική παιδεία;
Η μεγάλη απογοήτευση ήταν η κυρία Διαμαντοπούλου. Κινήθηκε φοβικά, ως να μην απευθυνόταν σε εμάς όλους, αλλά στους πράσινους συντρόφους που την εγκαλούν επειδή «έλειπε 12 χρόνια» όπως ευπροσηγόρως την κάρφωσε ο Παύλος Γερουλάνος. Αφήστε αυτή την λαϊκίστικη προσπάθεια να χρησιμοποιήσει διάγραμμα με τη γνωστή στατιστική περί της φτωχής Ελλάδος, την οποία χρησιμοποιούν μετά θρησκευτικής πίστεως εθελοτυφλούντες αριστερολάγνοι. Κρίμα!
Η ζωντάνια της άλλης κυρίας, της Νάντιας Γιαννακοπούλου, έπεισε πόσο απαραίτητοι είναι οι πολιτικοί που ξέρουν και να συμφωνούν με το κόμμα τους και να εκθέτουν, όταν χρειάζεται, την ηγεσία τους.
Η καθαρή εικόνα του Μιχάλη Κατρίνη, η ευθύτητα με την οποία διατύπωνε τις απόψεις του και η σταθερότητά του στις αψιμαχίες με τους συνυποψηφίους του (Ανδρουλάκη συμπεριλαμβανομένου) έπεισε ότι είναι στέλεχος μεγάλης αξίας για το κόμμα του. Θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο την επόμενη μέρα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν καλύτερος από όσο θα περίμενε κανείς. Έδειξε ότι έμαθε γράμματα στο Ευρωκοινοβούλιο και δεν πέρασε ανέμελα τον χρόνο του στα ξένα, παρόλο που θα μπορούσε να έχει ολοκληρώσει τη γλωσσική του ευρυμάθεια. Είναι βέβαιο πως έναντι των υπολοίπων έχει προβάδισμα, αν και η πραγματική του θέση είναι για «Νο2»: άνθρωπος του μηχανισμού, όχι εκείνος που πείθει τους πολλούς να κάνουν τα βήματα που χρειάζεται η χώρα.
Μένει ο Γερουλάνος. Θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αν είχε αφήσει τις δυνατότητές του να εκφραστούν με περισσότερο αυθορμητισμό. Οι θέσεις του είναι πάντοτε δουλεμένες, ρεαλιστικές, εκπεφρασμένες με πολιτική σαφήνεια αλλά με τον φόβο ότι θα τον πάρουν από τα μούτρα οι λαϊκιστές. Επιπλέον, είναι μάλλον ο μόνος από την παρέα που μπορεί να πάρει πολλές ψήφους από ενδεχόμενο Σύριζα με Κασσελάκη.
Το θέμα όμως για το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, είναι πως αν ήταν ο Μητσοτάκης εκεί παρών και είχε να απαντήσει στις ίδιες ερωτήσεις και στα ίδια ζητήματα που μπήκαν στο τραπέζι, χωρίς τις δεσμεύσεις της κυβερνητικής ευθύνης, θα είχε βγει λεύγες μπροστά από τους υπολοίπους της τηλεπαρέας.
Όλα όμως κρίνονται τελικά σε αυτή την όχι και τόσο δημοκρατική διαδικασία επιλογής αρχηγού κόμματος, από το εκλεκτορικό σώμα, που έχει πλέον καθιερωθεί και συνεχίζει το διαβρωτικό της έργο. Μια κακή ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου το 2004 που, μαζί με τη συντριπτική εκλογική του νίκη το 2009, παγίδευσε τον ίδιο και όλους εμάς στην καταστροφική αντιμετώπιση της χρηματοοικονομικής και δημοσιονομικής ελληνικής κρίσης το 2008-2010.
Καλά τα ντιμπέιτ καλύτερα όμως τα καλά οργανωμένα κόμματα με ρίζες και μέλη, θέσεις και στελέχη και όχι συμπιλήματα φόλουερς.
