Συνεχίζει το κράτος με όπλο τη φορολογία να προσπαθεί να επέμβει στη ζωή των πολιτών. Πριν από λίγες ημέρες είχαμε αναφερθεί στη δήλωση του υφυπουργού Οικονομικών για την αποτροπή της «φορολογικής πριμοδότησης της κατανάλωσης έναντι της αποταμίευσης». Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι η φορολογία αφορά στην κάλυψη των δαπανών λειτουργίας του κράτους. Μάθαμε πλέον ότι η κρατική φορολογία θα μας υπαγορεύει για το τι θα πρέπει να κάνουμε με τα εισοδήματα που αποκτούμε ή με τα περιουσιακά στοιχεία που κατέχουμε.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα με την προσπάθεια της εφορίας να μας πει πως πρέπει να διαχειριζόμαστε τα ακίνητα μας. Το κράτος χρησιμοποιεί τις φορολογικές του παρεμβάσεις για να λύσει δήθεν το οικιστικό πρόβλημα της χώρας, που σύμφωνα με την ίδια οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις βραχυχρόνιες μισθώσεις τύπου Airbnb. Επιβάλλοντας λοιπόν νέα τέλη, αναγκάζοντας τους ιδιοκτήτες να δημιουργήσουν εταιρείες και θέτοντας χρονικά όρια, προσπαθούν να δημιουργήσουν μέσω εξαναγκασμού ένα νέο status στην εκμετάλλευση των ακινήτων.
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι υπάρχουν δυο είδη μισθώσεων ακινήτων για κατοικία.
Το πρώτο είναι το είδος της κλασσικής αστικής μίσθωσης για κατοικία, η οποία ισχύει τουλάχιστον για τρία (3) έτη και αν ακόμη έχει συμφωνηθεί για βραχύτερο χρονικό διάστημα ή για αόριστο χρόνο (ΑΠ 2162/2013).
Το δεύτερο είδος είναι αυτό της βραχυχρόνιας μίσθωσης που αφορά συνήθως επιπλωμένες και πλήρως εξοπλισμένες κατοικίες, που ενοικιάζονται μέσω ηλεκτρονικών πλατφορμών τύπου Airbnb για περιόδους κάποιων ημερών, εβδομάδων ή μηνών, αφού απευθύνονται είτε σε τουρίστες, είτε σε επαγγελματίες που έρχονται για μικρό χρονικό διάστημα στη χώρα μας, είτε σε στελέχη επιχειρήσεων που έρχονται από το εξωτερικό για να εργασθούν σε συγκεκριμένα projects που διαρκούν κάποιους μήνες.
Όλοι οι προαναφερθέντες προσφεύγουν στις βραχυχρόνιες μισθώσεις διότι επιθυμούν να μισθώσουν μια σύγχρονη κατοικία, για περιορισμένο χρονικό διάστημα χωρίς οι ίδιοι να πρέπει να φροντίσουν για κάτι ή να έχουν άλλες υποχρεώσεις πέραν της ηλεκτρονικής καταβολής του μισθώματος. Δηλαδή, να μην ασχολούνται με τους λογαριασμούς του internet, της ηλεκτρικής ενέργειας, του νερού, της θέρμανσης και των κοινοχρήστων, η πληρωμή των οποίων γίνεται από τους ιδιοκτήτες των ακινήτων.
Το νομοσχέδιο προβλέπει πως μια βραχυχρόνια μίσθωση δεν μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από 60 ημέρες. Μπορεί κάποιος μανδαρίνος των φορολογικών αρχών να μας εξηγήσει το γιατί;
Ποιο είναι το φορολογικό νόημα ή όφελος του χρονικού περιορισμού; Απολύτως κανένα.
Ποια είναι η διαφορά στα φορολογικά έσοδα ανάμεσα σε μια βραχυχρόνια μίσθωση που έχει διάρκεια 120 ημέρες και σε δυο βραχυχρόνιες μισθώσεις των 60 ημερών η κάθε μια; Καμία απολύτως.
Αν κάποιος αλλοδαπός επισκέπτης επιθυμεί να ενοικιάσει μια κατοικία για 90 ημέρες, τι μίσθωση θα κληθεί να συνάψει; Μια κλασσική αστική μίσθωση; Θα αναγκαστεί να εκδώσει ΑΦΜ για να μπει στο ΤΑΧΙS να περάσει το ψηφιακό συμβόλαιο, να ενοικιάσει ένα άδειο διαμέρισμα, να το επιπλώσει, να αγοράσει ηλεκτρικές συσκευές, να κάνει σύνδεση για το ηλεκτρικό ρεύμα, το φυσικό αέριο, το internet, στο όνομα του; Θα εκδίδονται και θα χρεώνονται κοινόχρηστα στο όνομα του; Είμαστε σοβαροί; Ποιοι νοσηροί εγκέφαλοι εκθέτουν τον Υπουργό Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος τα θέλει όλα απλά και αποτελεσματικά;
Τι ακριβώς σκέφτηκαν οι εμπνευστές αυτής της διάταξης του νομοσχεδίου; Το μόνο που δεν σκέφτηκαν είναι ότι με αυτόν τον τρόπο θα οδηγήσουν τους ιδιοκτήτες των κατοικιών και τους ενοικιαστές βραχυχρόνιας μίσθωσης στη φοροδιαφυγή. Και εξηγούμαστε με το ακόλουθο παράδειγμα.
Ο Ιρλανδός Patrick Quinlan που εργάζεται σαν προγραμματιστής στο Δουβλίνο για λογαριασμό μιας πολυεθνικής εταιρείας διαδικτυακών πληρωμών, έρχεται για να εργασθεί για 12 μήνες σε ένα project της εγχώριας θυγατρικής της, που έχει έδρα στο Μαρούσι. Διαπιστώνοντας ότι δεν μπορεί να προβεί σε κράτηση μέσω μιας διαδικτυακής πλατφόρμας κράτησης τύπου Airbnb για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 60 ημερών, προβαίνει αναγκαστικά σε μια κράτηση μόνο 60 ημερών.
Όπως είναι φυσικό με το που έρχεται στην Ελλάδα, ο αλλοδαπός επαγγελματίας γνωρίζεται με τον ιδιοκτήτη ή διαχειριστή του ακινήτου. Οπότε είναι απολύτως λογικό να συμφωνηθεί η παράταση της μίσθωσης για το επόμενο χρονικό διάστημα μέχρι το τέλος του 12μήνου, εκτός πλατφόρμας. Με αυτόν τον τρόπο ο ιδιοκτήτης του ακινήτου δεν θα χρειαστεί να δηλώσει τα μισθώματα που θα εισπράξει, αποφεύγοντας την καταβολή του αντίστοιχου φόρου. Αλλά και ο Ιρλανδός Patrick Quinlan που δεν θα πληρώσει το μίσθωμα μέσω της πλατφόρμας, θα βγει και αυτός κερδισμένος. Διότι δεν θα πληρώσει την προμήθεια της πλατφόρμας τύπου Airbnb.
Ποιος θα βγει χαμένος από αυτήν την συναλλαγή; Η εφορία και μόνο.
Ώρες - ώρες διερωτόμαστε εάν οι μανδαρίνοι του δημόσιου τομέα έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα και αν έχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις από τα θέματα που προσεγγίζουν με τόση πολυπλοκότητα και αναποτελεσματικότητα.
