Χρειάστηκε η χώρα να φτάσει στη χρεοκοπία, να κουρευτεί το δημόσιο χρέος, και να εφαρμοστούν τρία μνημόνια για να βρεθούμε σήμερα στο σημείο να μην θεωρούμε «πρώτο θέμα» την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές με την έκδοση ενός ομολόγου. Μπορεί η αναλογία του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ να παραμένει στα υψηλότερα επίπεδα του πλανήτη όμως στην πραγματικότητα κανείς δεν αμφισβητεί αυτή τη στιγμή τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Το ιδιωτικό όμως; Εκεί το πρόβλημα παραμένει οξύτατο. Πλήρη εικόνα δεν έχει κανείς. Ενώ γνωρίζουμε ότι οι συνολικές ληξιπρόθεσμες οφειλές των ιδιωτών προς την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες, τους δήμους κλπ, ξεπερνούν τα 260 δισ. ευρώ, το τι πραγματικά χρωστάει καθένας από εμάς, ουδείς το γνωρίζει.
Έφτασε λοιπόν η ώρα να υπάρξει πλήρης καταγραφή και αυτής της πληροφορίας. Η απόφαση που υπέγραψε ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών για τη δημιουργία του «Μητρώου Παρακολούθησης Ιδιωτικού Χρέους» σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί. Ας φανταστούμε έναν «υπερ-μητρώο» στο οποίο όλες οι τράπεζες, η εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία οι δήμοι ακόμη και οι εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας θα υποχρεούνται να στείλουν τα στοιχεία των υποχρεώσεων και μάλιστα με «χαρακτηρισμό»: λήξιπρόθεσμα, εξυπηρετούμενα κλπ.
Ανοίγει έτσι ένας τεράστιος φάκελος στον οποίο θα αποτυπωθούν χρέη άνω των 260 δισ. ευρώ. Το υπουργείο Οικονομικών θα αποκτήσει για πρώτη φορά την πραγματική διάσταση του προβλήματος.
Ξέρουμε ότι τα χρέη στην εφορία είναι 106 δισ. ευρώ. Γνωρίζουμε ότι τα ληξιπρόθεσμα στα ασφαλιστικά ταμεία προσεγγίζουν τα 46-47 δισ. ευρώ. Και άλλα 100 δισ. ευρώ που είναι τα χρέη στις τράπεζες; Και οι δήμοι; Οι εταιρείες ενέργειας; Και το κυριότερο: Οι τόκοι; Μόλις δημιουργηθεί το μητρώο -και αυτό θα γίνει μέσα στη χρονιά καθώς όλοι οι πιστωτές έχουν χρονικό περιθώριο έξι μηνών να «ταΐσουν» το νέο σύστημα- θα φανεί ένα ποσό μαμούθ.
Το ζητούμενο είναι να γίνει για πρώτη φορά μια κατανομή ανά άτομο και να ξέρει η πολιτεία τι έχει να αντιμετωπίσει. Για ποιους το χρέος είναι βιώσιμο και για ποιους όχι; Πού έχει πραγματικό νόημα να δοθεί μια ουσιαστική δεύτερη ευκαιρία και που πρέπει να γίνει οριστική διαγραφή; Ήρθε η ώρα να ανοίξει αυτός το φάκελος και να κλείσουν οι εκκρεμότητες 10ετιών. Πόσο νόημα έχει για μια χώρα να μετράει πάνω από 4 εκατ. οφειλέτες και να έχει δεσμεύσει τους λογαριασμούς δύο εκατ. πολιτών χωρίς ορατή λύση στο μέλλον;
