Του Χρήστου Ν. Κώνστα
Οι τράπεζες παραμένουν ο μεγάλος ασθενής της Ελληνικής Οικονομίας, λέει και ξαναλέει το ΔΝΤ εντοπίζοντας αμέσως τις δύο «Αχίλλειες πτέρνες» των Ελληνικών Τραπεζών:
· Τον Αναβαλλόμενο Φόρο (δηλαδή τα εικονικά κεφάλαια των τραπεζών) και
· Τα «Κόκκινα Δάνεια» με χαρτοφυλάκια που δεν ξεκαθαρίζουν και την Ελληνική Δικαιοσύνη που κωλυσιεργεί.
«Σκεφθείτε ένα σενάριο, με μία απρόσμενη έξαρση του πληθωρισμού και μία ξαφνική επιδείνωση των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών συνθηκών. Οι αλλαγές αυτές θα μπορούσαν να προκαλέσουν διορθώσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές, ανησυχίες για τη βιωσιμότητα του χρέους και αντιστροφή των κεφαλαιακών ροών στις αναδυόμενες αγορές».
Με δύο απλές φράσεις η Christine Lagarde δείχνει τον ελέφαντα στο δωμάτιο της Ευρώπης αλλά και των G20.
«Χρόνια τώρα, στην Ευρώπη, ρίχνετε χρήμα στις οικονομίες σας αλλά τα λεφτά δεν φτάνουν στην πραγματική οικονομία, στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά….»
Η Πιστωτική Επέκταση είναι αναιμική. Οι νέες καταθέσεις δεν φέρνουν νέα δάνεια στην πραγματική οικονομία.
Η Ελλάδα ανήκει επισήμως πλέον στις αναδυόμενες οικονομίες.
Ενώ η Ελλάδα προσπαθεί να προσελκύσει επενδυτικά κεφάλαια από το εξωτερικό, τον ΔΝΤ επισημαίνει ότι καθυστερεί η απελευθέρωση του εσωτερικού συστήματος κυκλοφορίας του χρήματος, οι τράπεζες.
Ο συνδυασμός υψηλού δημοσίου αλλά και πρωτοφανούς ιδιωτικού Χρέους, έχει παραλύσει το τραπεζικό σύστημα και γι' αυτό χρειάζονται άμεσες παρεμβάσεις, λέει το ΔΝΤ.
Συμφωνεί και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τους ίδιους φόβους συμμερίζονται πολλές Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις. Για τη μέθοδο δράσης διαφωνούν και τον χρόνο εφαρμογής των πολιτικών.
Το 2010, το ΔΝΤ παρέβη τους κανόνες του. Συμβιβάστηκε με τους Ευρωπαίους πολιτικούς και την Ελληνική Κυβέρνηση.
Δεν κούρεψε το Ελληνικό Χρέος επιβάλλοντας άμεσα την εσωτερική υποτίμηση μαζί με τις διαρθρωτικές αλλαγές που απελευθερώνουν την οικονομία.
Το 2010 ήταν μια δύσκολη περίοδος. Οι ηγέτες στην Ευρώπη (αλλά και στην Αμερική) δεν είχαν μπούσουλα διαχείρισης.
Η κρίση ήταν μεγάλη, το Ευρώ ήταν μόλις 10 ετών, μηχανισμοί και εργαλεία δεν υπήρχαν, οι φόβοι για ντόμινο οδήγησαν στην περιβόητη «σταδιακή δημοσιονομική προσαρμογή» της ελληνικής οικονομίας που τελικά οδήγησε στον 8ετή μνημονιακό κύκλο σκληρών περικοπών.
Περικοπές που δεν θα ήταν απαραίτητες αν είχε τηρηθεί το δεύτερο σκέλος του σχεδίου, της απελευθέρωσης της οικονομίας από τα δεσμά του πελατειακού κράτους.
Σήμερα το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι για να ξεκινήσει η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας πρέπει να στηριχθεί σε γερές χρηματοπιστωτικές βάσεις.
Πρέπει το νέο οικοδόμημα να έχει γερά θεμέλια.
Γι' αυτό πιέζει για νέες συγχωνεύσεις και ριζικές αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα, στον τρόπο διοίκησης και διαχείρισης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αντίπαλο την πολιτική προστατευτισμού του Προέδρου Trump.
Όταν ο Juncker ή ο Draghi προειδοποιούν το ΔΝΤ ή λοιδορούν τις προβλέψεις του, ουσιαστικά καταφέρονται εναντίον του Trump και των πολιτικών του.
Η Πρώτη Φορά Αριστερά Κυβέρνηση της Ελλάδας πιστεύει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτή την «εσωτερική διχόνοια» της Τρόικας και να πετύχει «κούρεμα χρέους» χωρίς υπογραφή συμφωνίας, χωρίς προαπαιτούμενα, ελέγχους και μεταρρυθμίσεις.
Πάλι λάθος κάνουν. Όπως και το 2010. Όπως και το 2015…..
