Του Γιώργου Φιντικάκη
Σε μια στιγμή που η κυβέρνηση πασχίζει να χρησιμοποιήσει εμβληματικές αποκρατικοποιήσεις ως "μεγάφωνο", που θα στείλει το μήνυμα σε ξένα κεφάλαια και funds πως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στη χώρα και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις επενδύσεις, οι απεργίες της "χαλάνε τη σούπα".
Έπειτα από τα λιμάνια, τις αστικές συγκοινωνίες και το σιδηρόδρομο, στο χορό μπαίνουν από την επόμενη εβδομάδα και τα αεροδρόμια, συνθέτοντας ένα απεργιακό μέτωπο που εν μέσω τουριστικής σεζόν λειτουργεί σαν χειρόφρενο σε αυτόν τον αέρα επενδυτικής αλλαγής που πάει να αναδείξει η κυβέρνηση.
Σύμφωνοι, οι αντιδράσεις αυτές ήταν αναμενόμενες, η κυβέρνηση τις περίμενε, τις είχε προεξοφλήσει από τη στιγμή που ψήφισε τις αποκρατικοποιήσεις και το νέο υπερ-Ταμείο, επομένως χαλάνε προσωρινά μόνο το όποιο success story, και όχι μακροπρόθεσμα.
Δεν έρχονται όμως μόνες τους οι απεργίες, αλλά σε μια στιγμή όπου απουσιάζει ένας κεντρικός κυβερνητικός συντονισμός στο θέμα των επενδύσεων, και καταγράφεται κακοφωνία υπουργών, δημιουργώντας πρόβλημα επικοινωνίας στο Μαξίμου να πείσει για το νέο του αφήγημα. Από τη μια η κυβέρνηση θέλει να χρησιμοποιήσει ιδιωτικοποιήσεις, όπως ο ΟΛΠ και το Ελληνικό για να στείλει μηνύματα στο εξωτερικό ότι αρχίζει να φυσάει άλλος επενδυτικός αέρας, και από την άλλη υπουργοί, όπως ο Χρ. Σπίρτζης, στέλνουν τα ακριβώς αντίστροφα.
Τι σχέση όμως έχουν με τον απεργιακό πυρετό οι παραφωνίες; "Έχουν και μεγάλη μάλιστα", όπως αναγνωρίζουν ακόμη και κυβερνητικά στελέχη, "καθώς ρίχνουν λάδι στη φωτιά των απεργών που βλέπουν κορυφαίους υπουργούς να διαφωνούν με κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, και υπό αυτή την ανάγνωση, να δικαιώνουν τον αγώνα τους".
Σε ένα τέτοιο διφορούμενο τοπίο ανακοινώνει την Πέμπτη η κυβέρνηση το περιβόητο αναπτυξιακό της σχέδιο. Σε μια πανηγυρική εκδήλωση στο Μουσείο της Ακρόπολης, ο Πρωθυπουργός, παρουσία υπουργών όπως οι Σταθάκης, Σπίρτζης, Σκουρλέτης, θα επιχειρήσει να ξεδιπλώσει το όραμά του για το νέο επενδυτικό τοπίο της χώρας. Σαν σκεπτικό βασίζεται σε έρευνα του ΚΕΠΕ, έχοντας παρεμφερή στοιχεία με τη μελέτη που είχε κάνει το 2010 ο ΣΕΒ "Η Ελλάδα 10 χρόνια μπροστά", καθώς αναδεικνύει τους τομείς εκείνους με τις μεγαλύτερες προοπτικές ανάπτυξης, όπως ο τουρισμός, ο αγροδιατροφικός τομέας, οι μεταφορές, κ.ά.
Αυτό που θα ήθελε κάθε κυβέρνηση που επιχειρεί να αναδείξει έναν αέρα αλλαγής, θα ήταν ο απεργιακός πυρετός να έχει εκτονωθεί. Ει δυνατόν να έχει κοπάσει η φουρτούνα στο λιμάνι που δοκιμάζει όχι μόνο τα νεύρα των Κινέζων και των εταιρειών κρουαζιέρας, αλλά και του ίδιου του Μαξίμου, καθώς ο ΟΛΠ και οι συνδυασμένες μεταφορές αποτελούν βασικό κρίκο του αφηγήματος για την Ελλάδα του αύριο. Αυτός είναι και ο λόγος που οι υπουργοί Ναυτιλίας και Εργασίας Δρίτσας και Κατρούγκαλος επιχειρούν να παρουσιάσουν ίσως και σήμερα στους απεργούς μια ικανοποιητική νομοθετική ρύθμιση που θα τους διασφαλίζει το εργασιακό τους αύριο.
Το αυτό επιχειρεί να κάνει τις τελευταίες ημέρες και ο Χρ. Σπίρτζης με τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, το σιδηρόδρομο αλλά και τα αεροδρόμια, όπου η Ομοσπονδία Συλλόγων Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΟΣΥΠΑ) κήρυξε χθες 5νθήμερη απεργία, μεταξύ 20 και 24 Ιουνίου.
Οι συνδικαλιστές στα αεροδρόμια δεν είναι αμελητέα δύναμη. Μπορεί ο πρόεδρος της ΟΣΥΠΑ Β. Αλεβιζόπουλος να λέγεται ότι απολαμβάνει την ανοχή ή ακόμα και τη στήριξη του Χρ. Σπίρτζη, εδώ ωστόσο δεν μιλάμε για την αποκρατικοποίηση του Ελ. Βενιζέλος για την οποία ο υπουργός Υποδομών-Μεταφορών ουδέποτε έκρυψε την αντίθεσή του. Μιλάμε για την μεταβίβαση στο υπερ-Ταμείο των 23 τελευταίων περιφερειακών αεροδρομίων και για την απαίτηση των θεσμών να αναδιοργανωθεί η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, δηλαδή για κινήσεις που απειλούν να ανατρέψουν κεκτημένα δεκαετιών στον κλάδο. Θα χρειαστεί πολύ μαεστρία από τον υπουργό και συνολικά από τη κυβέρνηση για να τα φέρει βόλτα.
Είναι επομένως το πεδίο της πολιτικής ασφαλές για τα παιχνίδια εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και το κυβερνητικό success story; Αν δεν υπήρχαν οι αποκρατικοποιήσεις θα έτεινε κανείς να απαντήσει καταφατικά. Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις και το υπερ-Ταμείο υπάρχουν και είναι δρομολογημένες ως μνημονιακές υποχρεώσεις.
Οι συγκρούσεις είναι επαναλαμβανόμενες, ενίοτε γίνονται μεγαλόφωνα, και με τρόπο που να δημιουργεί ερωτηματικά για τη συνοχή της κυβέρνησης, καθώς και για τη δυνατότητα του ίδιου του Πρωθυπουργού να χειριστεί πρόσωπα αλλά και απεργίες σαν αυτές που έχουν εσχάτως προστεθεί...
