Μάθαμε ότι το υπουργικό συμβούλιο που θα αποφασίσει για την έγκριση του κατώτατου μισθού, θα συνεδριάσει περί τις 22 Μαρτίου και ότι ο νέος κατώτατος θα έχει μπροστά τον αριθμό 8. Σε μερικές εβδομάδες θα ξέρουμε κι αν το τελικό ποσό θα «κλείσει» στα 820 ευρώ, στα 830 ευρώ ή κάπου εκεί ανάμεσα.
Αυτομάτως θα αλλάξει η βάση υπολογισμού για τις τριετίες και για μια σειρά από επιδόματα, πάνω από 600.000 εργαζόμενοι θα πάρουν μερικά ευρώ επιπλέον (σ.σ στα 820 ευρώ μεικτά αντιστοιχούν 698 ευρώ καθαρά από 666 ευρώ που είναι σήμερα) ενώ στην πράξη θα κριθεί ποιοι από τους μικρομεσαίους εργοδότες που κατά κύριο λόγο πληρώνουν με τον κατώτατο θα «αντέξουν» το 1000άρικο που θα πρέπει να πληρώνουν ανά μήνα για όποιον αμείβεται με το ελάχιστο νόμιμο ποσό.
Ανάσα για τους χαμηλότερα αμειβόμενους η αύξηση του κατώτατου μισθού, ουδείς το αμφισβητεί. Ούτε το γεγονός ότι και αυτή η αύξηση θα σπρώξει ακόμη πιο ψηλά τον μέσο μισθό στον ιδιωτικό τομέα ώστε να γίνει ένα ακόμη βήμα επίτευξης του κεντρικού κυβερνητικού στόχου για μέσο μισθό στα 1.500 ευρώ. Τι δεν λύνεται; Δεν αυξάνουν οι καλά πληρωμένες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα.
Δεν αυξάνει αισθητά ο αριθμός αυτών που θα λαμβάνουν τετραψήφιες καθαρές αποδοχές. Δε δημιουργούνται ισχυρά κίνητρα για να επιστρέψουν πίσω στη χώρα τα «μυαλά» που την εγκατέλειψαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Δε γεμίζει περισσότερο το σακούλι του κράτους από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.
Η έλλειψη καλά πληρωμένων θέσεων εργασίας συνιστά δομικό πρόβλημα της χώρας. Και προφανώς δεν μπορεί να διορθωθεί ούτε μόνο με τη διοικητική αύξηση των μισθών ούτε και με τις δημόσιες παροτρύνσεις του πρωθυπουργού στους εργοδότες να πληρώσουν περισσότερο.
Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα το κάνουν. Όμως, τις καλά πληρωμένες δουλειές τις δημιουργούν οι μεγάλες επενδύσεις και μάλιστα οι παραγωγικές επενδύσεις που στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό και στον παράγοντα «εργασία». Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα των επόμενων μηνών και ετών και όχι το αν ο κατώτατος μισθός θα κλείσει στα 820-830 ευρώ.
