Του Γιώργου Φιντικάκη
To «μάρμαρο» της αδυναμίας της να προσαρμοστεί στις προκλήσεις της νέας εποχής και να πατήσει γερά στα πόδια της, κερδίζοντας ξανά την εμπιστοσύνη των τραπεζών και των ξένων οίκων, πλήρωσε από το πρωί στο ταμπλό η μετοχή της ΔΕΗ μετά την αφαίρεση του πολυτιμότερου περιουσιακού της στοιχείου.
Στην πραγματικότητα, η τρικυμία που καταγράφει η πρεμιέρα της "νέας ΔΕΗ" στο χρηματιστήριο δείχνει αυτήν ακριβώς την προσπάθεια των επενδυτών να απαντήσουν στο ερώτημα "ποια είναι πλέον η πραγματική αξία της εταιρείας μετά την απώλεια του ΑΔΜΗΕ", δίχως φυσικά να σημαίνει ότι η βουτιά που έφτασε έως και το 54% της μετοχής της (οι απώλειες έχουν περιοριστεί πλέον στο 41%), δεν υπαγορεύεται και από αμιγώς κερδοσκοπικά χαρακτηριστικά.
Τα καλά νέα είναι ότι κανένας από τους παλαιούς μετόχους της ΔΕΗ δεν υπέστη ζημιές. Το σύνολο των δύο μετοχών, δηλαδή 2,26 ευρώ η ΔΕΗ, συν τα 2,35 ευρώ του ΑΔΜΗΕ Συμμετοχών, αθροίζουν 4,61 ευρώ, κατά 17,6% πάνω από τα 3,83 ευρώ στα οποία έκλεισε η μετοχή την περασμένη Πέμπτη.
Το ερώτημα όμως για το ποια είναι πλέον η πραγματική αξία της ΔΕΗ απογυμνωμένη από τον ΑΔΜΗΕ, αναζητά απάντηση. Είναι δυνατόν η ΔΕΗ να αξίζει μόνο 524 εκατ. μετά την αφαίρεση του πολυτιμότερου περιουσιακού της στοιχείου, δηλαδή 41% χαμηλότερα από τα 888 εκατ. ευρώ του κλεισίματος της περασμένης Πέμπτης ή πρόκειται για μια πρώτη αντίδραση των traders; Στην αγορά πιστεύουν το δεύτερο, και θεωρούν ότι η ταχύτητα με την οποία θα δρομολογηθούν οι εξελίξεις στα ανοικτά μέτωπα που η επιχείρηση έχει μπροστά της, όπως η πώληση του 40% των λιγνιτών σε ιδιώτες, θα κρίνει και το που τελικά θα ισορροπήσει η μετοχή.
Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα της ΔΕΗ για τα επόμενα έτη, για μια επιχείρηση που κόβεται και πωλείται κομμάτι- κομμάτι. Αν η κυβέρνηση και η διοίκηση της εταιρείας όχι μόνο καταφέρουν να την κρατήσουν όρθια, ώστε απλά να επιπλέει, αλλά δημιουργήσουν και μια προοπτική για να πορευτεί στη νέα εποχή, τότε οι επενδυτές θα ανακαλύψουν σε αυτήν κρυμμένες υπεραξίες. Διαφορετικά, θα αρχίσουν πλέον να την αντιμετωπίζουν ως μια εταιρεία της μεσαίας κεφαλαιοποίησης, αφού η ΔΕΗ θα μείνει μισή αλλά με… ολόκληρα τα μεγάλα σημερινά προβλήματα ρευστότητας, απλήρωτων λογαριασμών (ξεπερνούν τα 2,5 δισ. ευρώ), έλλειψης εμπιστοσύνης από τις τράπεζες, και συνεχών υποβαθμίσεων από τους επενδυτικούς οίκους.
Αυτός ακριβώς είναι ο γρίφος τον οποίο καλείται να απαντήσει η κυβέρνηση, δηλαδή τι σημαίνει η σημερινή κεφαλαιοποίηση της ΔΕΗ σε σχέση με τον δανεισμό της ύψους 4,5 δισ. ευρώ, τι θα συμβεί αν οι τράπεζες ζητήσουν μελλοντικά νέες εγγυήσεις προκειμένου να την δανείσουν, και πως θα αποτιμήσουν τότε το αξιόχρεο της επιχείρησης οι ξένοι οίκοι, όπως η Standard & Poors που το έχει ήδη θέσει υπό παρακολούθηση.
Κρίνοντας από τα μέχρι τώρα, χρειάζεται πολύ φαντασία για να δώσει κανείς στα παραπάνω πειστικές απαντήσεις.
Την ώρα που όλη η προσοχή γύρω από την ΔΕΗ είναι στραμμένη στα αίτια και την αποτίμηση της ζημιάς από την κατολίσθηση στο ορυχείο του Αμυνταίου, ένα τσουνάμι υποχρεώσεων συγκεντρώνεται πάνω από το κεφάλι της τα επόμενα δύο χρόνια, κάνοντας τα φετινά 850 εκατ. ευρώ να μοιάζουν με παρωνυχίδα. Τα ποσά που καλείται να ξεχρεώσει το 2019 ως αποπληρωμές ή αναχρηματοδοτήσεις για ωριμάνσεις παλαιότερων δανείων φτάνουν στο ιλιγγιώδες ποσό των 2 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 500 εκατ ευρώ αφορούν ομόλογο.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι τα 2 δισ. ευρώ ισοδυναμούν με περίπου το 40% του περυσινού της τζίρου (5,25 δισ.) ή με περίπου τα 2,5 δισ. των ληξιπρόθεσμων οφειλών από τους πελάτες της. Αν η επιχείρηση έφτασε φέτος στο σημείο να ενεχυριάσει στις τράπεζες τωρινά και μελλοντικά έσοδα, προκειμένου να δανειστεί 200 εκατ. ευρώ, πως θα μπορέσει σε δύο χρόνια από σήμερα να διαχειρισθεί υποχρεώσεις ύψους 2 δισ. ευρώ, και με πολύ λιγότερο τζίρο, ακόμη και αν έχει καταφέρει να περιορίσει τους ανεξόφλητους λογαριασμούς ή να πουλήσει μονάδες; Πολύ δε περισσότερο όταν ουδείς μπορεί να διαβεβαιώσει ότι τα λιγνιτικά της εργοστάσια, λόγω ακριβώς του κόστους λειτουργίας τους, δεν θα πουληθούν σε χαμηλές τιμές, ότι η διαδικασία δεν θα τραβήξει σε μάκρος, και επομένως τα λεφτά δεν θα βρίσκονται στο ταμείο την ώρα που η επιχείρηση θα τα χρειάζεται περισσότερο.
Όχι, δεν πρόκειται για κινδυνολογία παρά για παράθεση παραμέτρων και δεδομένων που συνηγορούν στην άποψη ότι τα χρονικά περιθώρια ελιγμών για την ΔΕΗ, όχι σε πολιτικό επίπεδο, αλλά σε αμιγώς οικονομικό, είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Ακόμη και στο πλέον αισιόδοξο και μαξιμαλιστικό για τους οπαδούς των ιδιωτικοποιήσεων σενάριο, να έχει πουληθεί μέχρι το 2019-2020 και το 17% της ΔΕΗ, τα μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ του τιμήματος, δεν θα πάνε στην τσέπη της, παρά στην εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους.
Στον αντίποδα είναι προφανές ότι μια επιχείρηση με 17 δισεκατομμύρια ευρώ ενεργητικού δεν μπορεί να αποτιμάται στο ταμπλό μόνο 524 εκατ. ευρώ. Ούτε είναι δυνατόν η μετοχή να διαπραγματεύεται μόνο προς 2,26 ευρώ, δεν μπορεί παρά να πρόκειται για μια πρώτη αντίδραση, όπως λένε οι αναλυτές, επιμένοντας ότι "το που θα ισορροπήσει η κατάσταση αυτή θα κριθεί από τα θεμελιώδη και τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για το αύριο της επιχείρησης".
Το τοπίο, ωστόσο, για την ώρα παραμένει ρευστό, αφού ουδείς γνωρίζει ακόμη την επόμενη ημέρα. Ούτε ποιες μονάδες θα συνθέσουν το χαρτοφυλάκιο του 40% που θα πουληθεί, καθώς επίσης από ποια ορυχεία θα υποστηρίζεται η λειτουργία τους, πόσους εργαζόμενους θα απασχολούν και με τι όρους, εάν μέρος των δανείων της ΔΕΗ θα μεταφερθούν στους νέους αγοραστές, αν τελικά θα εμφανιστούν οι αγοραστές αυτοί, και κυρίως τι τίμημα θα προσφέρουν.
Διαβάστε ακόμα:
- Πτώση έως 53% στη μετοχή της ΔΕΗ – Κέρδη έως 11% για το ΑΔΜΗΕ
Φωτογραφία SOOC
