Προσομοίωση εκλογικών επιχειρημάτων ετοιμότητας κάνει ο Αλέξης, παρουσιαζόμενος ως τύπτων τη συνείδησή του, και παραδεχόμενος κατόπιν εορτής ότι «αδικήσαμε τη μεσαία τάξη». Δικαιολογείται ωστόσο στην Efsyn ότι η κυβέρνησή του δε τον έκανε «από καπρίτσιο. Δεν ήταν δική μας επιλογή. Δεν ήταν καν επιλογή. Ήταν εξαναγκασμός».
Σημειώνει επίσης ότι «ακριβώς επειδή εμείς παρά τη θέλησή μας αδικήσαμε τη μεσαία τάξη, είμαστε αυτοί που τώρα ερχόμαστε με βαριά ηθική υποχρέωση και με ισχυρή βούληση να αποκαταστήσουμε την αδικία» - βρήκε δηλαδή τον εύκολο δρόμο, να ακολουθήσει την «αυτογνωσία» Πολάκη («χάσαμε γιατί γ@μήσαμε τη μεσαία τάξη»).
Πάντως παραμένει… αγέρωχος αριστερός. Στα βήματα της κάποτε σύναξης στον Μπαϊρακτάρη, όπου ο άλλος λαϊκός πολέμαρχος ο Κώστας, διακήρυττε γενναίως ότι θα χτυπούσε αλύπητα τους νταβατζήδες (με τα γνωστά αποτελέσματα), ο Αλέξης δήλωσε: «Τις λιγοστές δυνατότητες και τους πόρους της χώρας, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, δεν θα τις νέμονται κατά αποκλειστικότητα δέκα μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και αντίστοιχος αριθμός οικογενειών. Για να χρησιμοποιήσω μια άκομψη φράση που άλλοι πριν από μένα χρησιμοποίησαν: Οι νταβατζήδες τέλος».
Δεν θα κάνουμε μικροπολιτική, όπως οι προσφιλείς του δημοσιογράφοι στα έντυπα και ηλεκτρονικά τους μέσα, και δεν θα επιδοθούμε σε κανένα σχόλιο για τα οικογενειακά χαριεντίσματα με τους νταβατζήδες. Αλλά είναι δεδομένο ότι οι μεγαλο- καπιταλίστες της χώρας ουδεμία επιβάρυνση υπέστησαν από την κυβέρνησή του. Τώρα δηλώνει ότι δεν έφταιγε αυτός αλλά η τρόικα, γι’ αυτό και οι νταβατζήδες: «Δεν ξανακρυφτούν πίσω από τη ζεστή αγκαλιά της τρόικας».
Δεν γνωρίζαμε ότι οι Έλληνες νταβατζήδες είχαν ανοίξει τόσο τα φτερά της επιρροής τους ώστε να έχουν καθυποτάξει και όλη την ΕΕ. Ότι έχουν υπεισέλθει στα ενδιαιτήματα των Ευρωπαίων ηγετών και υψηλόβαθμων γραφειοκρατών, και εξ αυτού ανάγκασαν τον Αλέξη να υποστεί τη βάσανο της 17ωρης διαπραγμάτευσης. Δηλώνει δηλαδή ότι λόγω αυτών αναγκάστηκε να παραδώσει πνεύμα!
Κυρίως όμως ο Αλέξης ψεύδεται λέγοντας ότι «το αν η χώρα σήμερα αναπνέει ακόμη με το κεφάλι έξω απ' το νερό είναι γιατί η δική μας διαχειριστική ικανότητα άφησε το χρέος ρυθμισμένο, τα ταμεία γεμάτα και την οικονομία σε αναπτυξιακούς ρυθμούς».
Χάρις στην επικοινωνιακή αδυναμία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατορθώσει να πείσει το πανελλήνιο ότι άφησε γεμάτα ταμεία με ζεστό χρήμα 37 δις - και ότι αυτό ήταν δήθεν το αμάρτημά του προς την μεσαία τάξη. Τη θυσίασε υπέρ πατρίδος! Και ουδείς (ούτε καν οι λαλίστατοι ΝΔτες υπουργοί που σφάζονται στα social media), δεν αποκαλύπτουν το ψευδές:
Ότι αυτά τα 37 δις δεν ήταν από νοικοκυροσύνη που τα μάζεψε και τα έβαλε σε έναν κουμπαρά προς χρήσιν της επόμενης κυβέρνησης. Ότι αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν εν συνόλω. Ότι σεβαστό ποσό προέρχεται από δόση δανείου του ESM που υποχρεωτικά υπέγραψε η κυβέρνησή του μετά την περήφανη διαπραγμάτευση των 17 ωρών και του τρίτου μνημονίου.
Ότι άλλο τμήμα είναι από επιστροφή υπερκερδών που αποκόμισαν η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες, ενώ ένα τρίτο από την υποχρεωτική (που θέσπισε ο ΣΥΡΙΖΑ) κατάθεση ΔΕΚΟ και ΟΤΑ σε κοινό λογαριασμό (τα οποία πάντως χρήματα είναι των Οργανισμών και τους ανήκουν, άρα δεν είναι προς γενική χρήση).Και μόνο ένα ποσό γύρω στα 7 δις εκ των 37, προέρχονται από τα πρωτογενή πλεονάσματα που στράγγιξαν τη μεσαία τάξη.
Αν δεν ισχύουν αυτά, ας απαντήσει ο Ευκλείδης της αστικής αυτοπεποίθησης, που ήταν υπεύθυνος για το ξεζούμισμα και συνεχίζει να παριστάνει τον αριστερό προφήτη του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν εννοούμε να απαντήσει στον γράφοντα προσωπικά (αλίμονο δεν διεκδικούμε τέτοια οντότητα). Απλώς προκαλούμε να εκδώσει προς ενημέρωση του λαού, μια λογιστική απεικόνιση του περίφημου «μαξιλαριού» αυτών των 37 δις που υποτίθεται ότι άφησε στη χώρα. Ελπίζουμε ενόψει εκλογών να το κάνει. Και ελπίζουμε … να μην ελπίζουμε ασκόπως.
Φυσικά αυτή η παλινδρόμηση του Αλέξη, από τον Αντρέα στον ανιψιό Καραμανλή αναδεικνύει και τη θεωρητική φτώχεια του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιγράφει τους πρώην γιατί δεν έχει κάτι δικό του να πει. Όταν είχε πει κάτι δικά του (π.χ. «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν») είχε δημιουργήσει τόση απέχθεια, που δεν τολμά να τα επαναλάβει.
