Του Σάκη Μουμτζή
Ο Αλ. Τσίπρας, το πιο πιθανό είναι να ξεκουράζεται, μετά το εξαντλητικό πρώτο εξάμηνο του 2019. Τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις, τέσσερις ήττες και είναι λογικό να επακολουθήσουν στιγμές ανάπαυσης και περισυλλογής.
Είναι γεγονός πως ο τέως πρωθυπουργός έχει καιρό να δηλώσει την παρουσία του. Και καλά κάνει. Αυτή είναι η πιο άχαρη περίοδος για ένα κόμμα που μόλις ηττήθηκε στις εκλογές.
Και μάλιστα τετράκις.
Τα πυρά της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης, αμέσως μετά τις εκλογές, είναι άσφαιρα και ως εκ τούτου οι έμπειροι πολιτικοί κάνουν σωστή διαχείριση τους.
Ο Αλ. Τσίπρας όμως σιωπά και για έναν άλλο λόγο, πολύ πιο σημαντικό. Πρέπει να χαράξει, στρατηγικά, την μελλοντική του πορεία. Πού θα πάει και κυρίως με ποιους θα πάει.
Είναι φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ, με την υπάρχουσα μορφή του, έχει εξαντλήσει τον ιστορικό του ρόλο. Ο,τι ήταν να δώσει, το έδωσε.
Τώρα ο Αλ. Τσίπρας θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του. Θα κινηθεί στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων ή θα προσπαθήσει γίνει ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς, με όλες τις αντιφάσεις του; Και τα δύο πάντως δεν μπορεί να είναι.
Όλα δείχνουν πως ο Α.λ Τσίπρας επιθυμεί την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, γι΄αυτό υπάρχουν και οι γέφυρες και οι γεφυροποιοί. Το εγχείρημα όμως αυτό για να πετύχει απαιτεί γενναίες αποφάσεις.
Ο τέως δεν μπορεί να διανύσει την διαδρομή από την ριζοσπαστική Αριστερά στην σοσιαλδημοκρατία με όλο το παλιό υλικό, του «πρωτόγονου» ΣΥΡΙΖΑ. Απωθεί. Δεν αρέσει.
Όσο δεμένος και να είναι ο Αλ. Τσίπρας με τον Π. Πολάκη, κατανοεί πως η παρουσία του αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα στην προσέλκυση στελεχών της Κεντροαριστεράς.
Συνεπώς, κάπως θα πρέπει να λύσει το πρόβλημα αυτό. Δεν μπορεί να κάνει πως δεν το βλέπει.
Βέβαια, επειδή οι πολιτικές γραμμές δεν χαράσσονται εν κενώ αέρος, σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις του Αλ.Τσίπρα θα παίξει και η δικαστική αντιμετώπιση από την νέα κυβέρνηση μιας σειράς υποθέσεων , που είχαν απασχολήσει την κοινή γνώμη, κατά την περίοδο 2015-2019.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η ιστορία δείχνει πως η αίσθηση του καταδιωκόμενου συσπειρώνει. Αποτρέπει ανοίγματα και τομές, που σχεδόν πάντα, προκαλούν εσωκομματικές αντιδράσεις.
Όλοι είναι ενωμένοι απέναντι στην απειλή.
Αντιθέτως, αν ο Κυρ.Μητσοτάκης αποφασίσει—παρά την απαίτηση αυτών που τον ψήφισαν να διερευνηθούν δικαστικά όλες οι σκοτεινές υποθέσεις της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ—να τις αφήσει στην άκρη, θα βοηθήσει τον Αλ. Τσίπρα να κινηθεί με μεγαλύτερη άνεση προς πιο μετριοπαθείς θέσεις.
Τι συμφέρει στην Νέα Δημοκρατία; Ένας ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων και του ακτιβισμού ή ένας ΣΥΡΙΖΑ στα πρότυπα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας;
Αναμφίβολα, το πρώτο. Έτσι, η Νέα Δημοκρατία θα καλύψει επαρκώς και ένα σημαντικό τμήμα της Κεντροαριστεράς. Ένας ΣΥΡΙΖΑ επιθετικός, διχαστικός, με πολωτικό πολιτικό λόγο, δεν πρόκειται ποτέ να διεισδύσει στον κρίσιμο χώρο των μετριοπαθών ψηφοφόρων.
Το να παραμείνει στο 31 ή στο 32% είναι σημαντικό, αλλά δεν αρκεί για να κερδίσει εκλογές.
Αυτά –υποθέτω—τα γνωρίζουν τα επιτελεία των κομμάτων, με την Νέα Δημοκρατία να έχει—εκ των πραγμάτων—την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, αυτή θα αποφασίσει σε τελική ανάλυση, προς τα πού θα βαδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί με τις κινήσεις της να επηρεάσει ή και να ανατρέψει ακόμα τους σχεδιασμούς του Α.Τσίπρα.
