Σύσσωμος πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα λειτουργεί υποστηρικτικά προς τον Δημήτρη Κουφοντίνα και τον εκβιασμό που επιχειρεί προς το κράτος.
Εγκαλεί την κυβέρνηση, και όχι τον αρχιεκτελεστή της 17Ν, όπως με σαφήνεια έγραψαν και οι συγγενείς των θυμάτων του ιδίου και των συνεργατών του. Και μετά το ρίσκο που ανέλαβε με τις πορείες σε βάρος της δημόσιας υγείας, τώρα δείχνει να επενδύει στη μισαλλοδοξία και τον διχασμό, όπως έπραξε και με την υπόθεση Λιγνάδη.
Η ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα έδωσε το έναυσμα, παρότι είχε προηγηθεί μια ανακοίνωση υποστήριξης από την αξιωματική αντιπολίτευση. Και το ένα μετά το άλλο τα στελέχη που κινούνται με γνώμονα τον σκληρό πυρήνα του κινηματικού ΣΥΡΙΖΑ του 3%, επιχειρούν και αυτή τη φορά να δημιουργήσουν συνθήκες αγανάκτησης και θυμού. Συστατικά που κατά την Κουμουνδούρου ενδέχεται να δημιουργήσουν το κοκτέιλ που προκάλεσε το κύμα που έφερε το κόμμα στην κυβέρνηση το 2015.
Το ρίσκο που… δέχεται να πάρει ο Αλέξης Τσίπρας είναι μεγάλο. Η ανακοίνωση των συγγενών των θυμάτων της τρομοκρατίας αποτέλεσε γροθιά στο στομάχι όλων όσοι επιδιώκουν την υπαναχώρηση του κράτους δικαίου μπροστά στον ωμό εκβιασμό που επιχειρεί ο αρχιεκτελεστής της 17Ν, γνωρίζοντας ενδεχομένως ότι διαθέτει και μια γραμμή υποστήριξης.
Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες δεν έχει βγάλει ούτε μια ανακοίνωση καταδίκης των τρομοκρατικών ενεργειών που λαμβάνουν χώρα με κύριο αίτημα τη «δικαίωση» των αιτημάτων Κουφοντίνα κάτι που δείχνει τις προθέσεις της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η τακτική
Η τακτική πλέον είναι σαφής και οι μάσκες έχουν πέσει. Από την υπόθεση των αλλαγών στα ΑΕΙ, όπου απεύθυνε προσκλητήριο συμμετοχής σε πορείες, συλλαλητήρια και κινητοποιήσεις και την υπόθεση Λιγνάδη, όπου έκλεισε τα μάτια στη χυδαιότητα και τις ύβρεις στελεχών του, που φέρουν επίσημες ιδιότητες, όπως για παράδειγμα ο Παυλος Πολάκης, μέχρι την περίπτωση του κατά συρροή δολοφόνου, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δείχνει να επιδιώκει την πρόκληση και να στηρίζει την αντιπολιτευτική του τακτική στην ακραία ρητορική του διχασμού και της πόλωσης.
Και μόνο το γεγονός πως επεδίωξε να χρησιμοποιήσει την παραίτηση του Χρήστου Ταραντίλη για να επαναφέρει στο προσκήνιο τις κατηγορίες προς τον Πρωθυπουργό και την υπουργό Πολιτισμού, την ώρα που ο ίδιος μιλούσε για οικογενειακούς λόγους, δείχνει το σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση.
Η ανυπαρξία ενός σχεδίου έχει οδηγήσει την κατ' ευφημισμό «κυβερνώσα» αριστερά στο μόνο δρόμο που γνωρίζει. Αυτόν του πεζοδρομίου και της επαναστατικής γυμναστικής, ο οποίος καθίσταται κεντρική επιλογή στηριζόμενη και στην κατάσταση του ΚΙΝΑΛ που εμφανίζεται πλέον με σαφήνεια ως ένα απλό παρακολούθημα. Και είναι αυτό που διασώζει στην παρούσα φάση τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος διαπιστώνει πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην κεντροαριστέρα.
Το ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά ακολουθεί κατά πόδας τον ΣΥΡΙΖΑ στις αντιδράσεις του. Στην υπόθεση των ΑΕΙ και του νομοσχεδίου, καταψήφισε και τάχθηκε κατά του «νόμου και της τάξης», καταγγέλλοντας την αστυνομοκρατία. Στην πρόσφατη κακοκαιρία έφτασε στο σημείο να δηλώνει η ίδια η Φώφη Γεννηματά ότι οι πολίτες δεν εξαγοράζονται όταν ανακοινώθηκαν εκπτώσεις στους λογαριασμούς του ρεύματος για όσους αντιμετώπισαν προβλήματα διακοπής εξαιτίας των ισχυρών χιονοπτώσεων. Όσο για την υπόθεση Λιγνάδη, το ΚΙΝΑΛ και η Φώφη Γεννηματά έσπευσαν να κάνουν λόγο για συγκάλυψη ενώ μόλις το Σάββατο πήρε θέση και για τον Δημήτρη Κουφοντίνα εγκαλώντας την κυβέρνηση με την επίκληση του κράτους Δικαίου.
Επενδύει στον σκληρό πυρήνα
Με λίγα λόγια και με δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιος ισχυρός διεκδικητής στον χώρο της κεντροαριστεράς ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να μην πιέζεται και ανενόχλητος να επενδύει στον σκληρό πυρήνα του κόμματός του που ίσως σύντομα χρειαστεί την αμέριστη στήριξή του.
Το κέντρο άλλωστε για τον ίδιο έχει χαθεί. Η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αμφισβητείται και οι ρωγμές από τους επικοινωνιακούς χειρισμούς των διαφόρων υποθέσεων δύσκολα θα αλλάξουν τα δεδομένα στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις..
Το μόνο άγχος του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι οι εξελίξεις σε υποθέσεις που συνδέονται με τη διακυβέρνησή του και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο ως ασπίδα προστασίας. Σε κάθε περίπτωση το ρίσκο που αναλαμβάνεται με την υπόθεση του Δημήτρη Κουφοντίνα είναι μεγάλο. Ποντάροντας τα ρέστα της, η αξιωματική αντιπολίτευση τείνει να βρεθεί στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και της κοινωνίας που εμβρόντητη παρακολουθεί να γίνεται μείζον πολιτικό ζήτημα ένας καταδικασμένος σε 11 φορές ισόβια για εν ψυχρώ δολοφονίες αλλά και για τον θάνατο ενός νεαρού φοιτητή εξαιτίας των πιέσεων που δεχόταν για να πάει διακοπές.
Η συμβολή στη μετατροπή του σε μάρτυρα δεν ωφελεί κανένα από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Είναι άλλωστε δεδομένο ότι όταν ταΐζει το θηρίο αυτό ζητά συνεχώς τροφή. Πάντως το ερώτημα των συγγενών των θυμάτων της τρομοκρατίας γιατί δεν ζητούν από τον αρχιεκτελεστή της 17Ν να σταματήσει την απεργία πείνας και τον ωμό εκβιασμό, μένει αναπάντητο. Φαίνεται δε, πως ούτε η έκκλησή τους άγγιξε κανέναν τουλάχιστον όχι τόσο, όσο το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα να μεταβεί σε φυλακή της αρεσκείας του.
