Μέχρι τώρα είχαμε τις αντισυγκεντρώσεις. Τώρα αποκτήσαμε και αντιδηλώσεις.
Σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα απευθυνθεί στον ελληνικό λαό για μια ακόμη φορά, με αντικείμενο την πανδημία. Η φυσική φορά των πραγμάτων θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας να ακούσει το μήνυμα του Πρωθυπουργού και επ΄ αυτού να σχολιάσει. Όμως ίσως φοβήθηκε μήπως ο Μητσοτάκης «κλέψει την παράσταση» (που με 87 θανάτους χθες δεν θα μπορούσε να συμβεί), και βιάστηκε να... απαντήσει μια μέρα πριν σε μια δήλωση που δεν είχε γίνει!
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, απλώς είναι η πρώτη φορά που αυτή η πρακτική δημοσιοποιείται. Όλα τα κόμματα (και η ΝΔ ως αντιπολίτευση) έχουν αυτοματικές γραφειοκρατικές - πολιτικές λειτουργίες. Έχουν ένα «μάνιουαλ» συγγραφής ανακοινώσεων που ως πασπαρτού ταιριάζουν σε όλα τα θέματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Προϋπολογισμός. Άμα την κατάθεσή του, εκδίδουν ανακοινώσεις σε χρόνο που οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες δεν έχουν καν προλάβει να τον παραλάβουν. Συχνά στέλνουν τις έτοιμες ανακοινώσεις «εμπάργκο» ως την στιγμή κατάθεσης.
Δεν τον έχουν διαβάσει αλλά και δεν κρατούν τα προσχήματα λίγης ώρας, ώστε να δείξουν ότι τουλάχιστον του έριξαν μια ματιά. Έχουν όμως εκ των προτέρων αποφασίσει ότι είναι αντιλαϊκός, υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, με δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος στα νοικοκυριά και τους χαμηλόμισθους. Τουλάχιστον δεν τον καταδικάζουν δημοσίως πριν κατατεθεί. Η καινοτομία του Αλέξη σε αυτό συνίσταται. Απάντησε στη δήλωση Μητσοτάκη η οποία θα γινόταν το γινόταν το λιγότερο 24 ώρες μετά!
Κατά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγραψε στο twitter: «ο κ. Μητσοτάκης μετά από τόσα διαγγέλματα αυτοθαυμασμού, με πανηγυρικούς για τη νίκη επί της πανδημίας και για το τελευταίο μίλι, αύριο ακόμη μια παράσταση, με 17.000 νεκρούς και το ΕΣΥ διαλυμένο. Ως εδώ όμως η κοροϊδία».
Εξυπακούεται ότι θα κάνει, κατά το σωστό, και νέα δήλωση σήμερα μετά τις δηλώσεις Μητσοτάκη. Όμως η χθεσινή πρωτοτυπία σηματοδοτεί την αγωνία του και τον νέο αντιπολιτευτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ:
Ενώ υπονόμευσε – άντε, ας πούμε δεν συμπαρατάχθηκε - με τη χρεία της συλλογικής αντιμετώπισης της πρωτοφανούς πανδημίας που ενέσκηψε, ενώ δεν άφησε διαδήλωση στην οποία να μην οργανώσει ή συμμετάσχει το κόμμα του (7.992 διαδώσεις εν μέσω πανδημίας το 2020), πότε παίρνοντας το ρίσκο, πότε αρνούμενος την ύπαρξη εμβολίων («ανύπαρκτο το εμβόλιο» και σε μόλις δυο μήνες έκανε την πρώτη δόση), πότε μιλούσε για ξεστοκάρισμα του AstraZeneca (δημιουργώντας διστακτικότητα στον κόσμο), πότε με την παγκόσμια πατέντα της «προαιρετικής υποχρεωτικότητας», πότε με τα τρολ του να ξεσκίζουν τον καθηγητή Τσιόδρα στο διαδίκτυο. Και τώρα αυτός και το κόμμα του δείχνουν μεγάλο πόνο για όσους χτυπάει ο ιός.
Παρένθεση: Δεν απαλλάσσεται η κυβέρνηση από τις ευθύνες της, αλλά οι ευθύνες της ήταν ότι δεν πήρε ακόμη πιο σκληρά μέτρα και δεν επεξέτεινε την υποχρεωτικότητα του εμβολίου όπως πρότεινε το ΚΙΝΑΛ (σε αστυνομία, στρατό, εκκλησία, και σε όσους επαγγελματίες έρχονται σε επαφή με κόσμο). Γιατί σκοπός είναι μην φτάσεις στη ΜΕΘ, από όπου το 40% βγαίνουν νεκροί. Αν φτάσεις χάθηκε το παιγνίδι. Κλείνει η παρένθεση.
Τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού η υπόλοιπη αντιπολιτευτική τους τακτική απέτυχε να τους ανασύρει από το βάλτωμα, βρήκαν διέξοδο στη νεκρολογία. Παραμένουμε εν αναμονή εάν θα τους βγει. Εάν όχι, έχει κλείσει η βεντάλια των αντιπολιτευτικών τους δυνατοτήτων.
Οι δηλώσεις Τσίπρα στην πορεία για το Πολυτεχνείο, ότι «σε μια εποχή θλίψης, σε εποχή ανασφάλειας και αβεβαιότητας οι αγώνες της νεολαίας μπορούν να δείξουν ξανά το δρόμο», ηχούν ως κύμβαλα αλαλάζοντα.
Ο αγώνας στο δρόμο έχει συνδεθεί με τις παλιές εποχές, τότε που ήθελε κότσια να βγαίνεις το δρόμο. Αλλά τώρα ακόμη και σε άκρως συντεχνιακά αιτήματα, βλέπουμε όλο και λιγότερους να κατεβαίνουν.
Τον δρόμο άλλωστε τον ευνούχισε ο ίδιος ο Τσίπρας. Τον χρησιμοποίησε για να έρθει στην εξουσία, αλλά με την κωλοτούμπα απογοήτευσε τον κόσμο και τον έστειλε σπίτι του. Έμειναν οι «επαγγελματίες» των διαδηλώσεων, αλλά δεν είναι όλοι δικοί του. Μάλλον, οι περισσότεροι δεν είναι δικοί του.
