Όπως και να το δεις είναι μια μικρή πρόοδος. Από την ιδεολογική στόχευση θα μειώσουμε τους εξοπλισμούς και θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία, φτάσαμε στη χθεσινή του ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ όπου δηλώνει πως στηρίζει την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν τις οικονομικές και κοινωνικές αντοχές της χώρας (αρκεί να τις λάβει υπόψιν του και ο Ερντογάν…).
Βρίσκει μάλιστα ότι «η αμυντική συνεργασία με τη Γαλλία όπως και η ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με φρεγάτες Belharra είναι επί της αρχής στρατηγικά ορθές επιλογές, που έχει ήδη η χώρα από το 2018!».
Θέτει ωσαύτως το ερώτημα «κατά πόσον αποτελούσαν προτεραιότητα οι επενδύσεις σε εξοπλιστικά όπως τα επιπλέον Rafale, ή η επέκταση του εκσυγχρονισμού επί πλέον των F-16 ή η σκανδαλωδώς πανάκριβη συμφωνία με το Ισραήλ για το κέντρο εκπαίδευσης στην Καλαμάτα;».
Καταρχάς το να διερωτάται ο ΣΥΡΙΖΑ κατά πόσο αποτελούσαν προτεραιότητα τα Rafale και ο εκσυγχρονισμός των F-16, είναι κατά τι «σόλικο». Τον επιβαρύνει η θητεία του. Τότε που με υπογραφές Τσίπρα - Καμμένου (για να μην ξεχνιόμαστε), αποφάσισαν αιφνιδιαστικά και χωρίς καμία μελέτη, να δώσουν με απευθείας ανάθεση 500 εκατομμύρια στην Lockheed Martin, για να εκσυγχρονίσει πέντε αεροσκάφη ηλικίας… 35 ετών!
Τώρα με ποια γεωστρατηγική και τεχνικοοικονομική μελέτη (που δεν έκανε για τα σαπάκια της Lockheed) κρίνει ότι δεν χρειάζονται τα Rafale και ο εκσυγχρονισμός των F-16, άγνωστο.
Επιπροσθέτως διαβεβαιώνει ότι θα είναι «απέναντι» σε αδιαφανείς διαδικασίες που τόσο έχουν κοστίσει στη χώρα στο παρελθόν.
Σε αυτό είμαστε μαζί του. Όντως τα εξοπλιστικά στο παρελθόν (βλέπε π.χ. Άκης), υπό το πρόσχημα της μυστικότητας που επιβάλει η εθνική άμυνα, έγιναν εκτροφείο σκανδάλων.
Δημοκρατικό είναι το να επιβλέπει η αντιπολίτευση τους εξοπλισμούς. Αρκεί να επιφορτίσει γι’ αυτό σοβαρούς ανθρώπους και με γνώση του αντικειμένου, και όχι τους συνήθεις «φιλειρηνικούς» δικαιωματιστές που αφθονούν στους κόλπους της, και οι οποίοι έχουν βιωματική απέχθεια προς κάθε εξοπλισμό, και τον πλέον αμυντικό.
Άλλωστε καλά είναι τα διεθνικά αισθήματα και οι επιτροπές φιλίας των λαών, που τόσο διακονούσε η Αριστερά στο παρελθόν, αλλά ουδέποτε και πουθενά, οι επιτροπές φιλίας αποσόβησαν κτητικές διαθέσεις και επιθετικές ενέργειες βουλιμικών γειτόνων.
Για το ΚΚΕ, στο γνωστό του υπερεκατονταετές μοτίβο, η συμφωνία με τη Γαλλία και η επικείμενη με τις ΗΠΑ, υπηρετούν τον στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της ελληνικής άρχουσας τάξης – όπως τότε δηλαδή που οι πόλεμοι δεν αφορούσαν τους εργάτες των εμπλεκόμενων εθνών γιατί ήταν απλώς ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Είναι το παλιό ερώτημα βούτυρο ή κανόνια, που έχει ταλανίσει την ορθόδοξη Αριστερά. Εκφράστηκε και με τραγούδα «τι τα θέλουμε τα όπλα/τα κανόνια τα σπαθιά/ να τα κάνουμε αλέτρια/ να δουλεύει η αγροτιά».
Βέβαια, η ιστορία με την σκληρότητά της έχει απαντήσει. Αν δεν έχεις κανόνια δεν έχεις και βούτυρο. Και αν σου κατακτήσουν τη γη, δεν θα έχεις γη να οργώσεις με τα αλέτρια που εξοικονόμησες από τα όπλα.
Ούτως ή άλλως και ανεξάρτητα αν ήταν απόνερα της AUKUS, η συμφωνία είναι ιστορική, καθώς οι επιχειρησιακές δυνατότητες των γαλλικών φρεγατών επεκτείνονται σε όλη τη Μεσόγειο και δεν περιορίζονται στο Αιγαίο, όπως θα συνέβαινε με τις αντίστοιχες αμερικανικές.
Ως θέμα σαφώς μας ξεπερνά. Δεν υπεισερχόμαστε στη χορεία των διεθνολόγων, δική τους ευθύνη είναι η ανάλυση. Ωστόσο, είναι αναμφίβολο το γεγονός πως οι φρεγάτες σε συνδυασμό με τα Rafale, τα F-16 και τη γαλλική συνδρομή (για τους δικούς της γεωστρατηγικούς λόγους) αναβαθμίζονται θεαματικά οι ελληνικές αποτρεπτικές δυνατότητες.
Με τη συνδρομή της Γαλλίας, σταθεροποιείται η αξιοπιστία του άξονα αποτροπής, Ελλάδας, Αιγύπτου, Σαουδικής Αραβίας, Εμιράτων, Ισραήλ, έναντι της Τουρκίας, την ώρα που η Αμερική αποσύρει κατά πολύ το ενδιαφέρον της από την ανατολική Μεσόγειο.
Ακόμη, αν είναι νωρίς να μιλήσει κάποιος για αμυδρό πρόπλασμα ευρωστρατού, ξεκινάει μια νέα εποχή για την Ευρώπη που ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια ενιαία αμυντική στρατηγική. Άλλωστε είναι ο Μακρόν που είχε δηλώσει ότι το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό.
Με αυτήν την οπτική, θα λέγαμε ότι πιο κοντά στη μεγάλη εικόνα είναι το ΚΚΕ (με τις παρωπίδες του βεβαίως, την καταγγελία και το βολικό «νίπτω τας χείρας μου», επειδή στο τοπίο που αρχίζει να διαμορφώνεται βλέπει μόνο αναβάθμιση της ελληνικής άρχουσας τάξης), παρά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση ξεφεύγει η μεγάλη εικόνα. Διερωτάται για τα Rafale και τα F-16, συναινεί μόνο για τις φρεγάτες, για να δικαιώσει εαυτόν επειδή επί θητείας του είχε κάνει κάποιες ανιχνευτικές νύξεις στον Μακρόν. Η αναδιαμόρφωση της ανατολικής Μεσογείου, επ' ωφελεία της ακεραιότητάς μας, είναι έξω από το ραντάρ της.
