Καρικατούρες «αγώνων» οι σχολικές καταλήψεις, ως ενιαύσια εθιμική κατάσταση. Ενίοτε δι' ασήμαντη και συχνά δι' ανύπαρκτη αφορμή. Κάτι σαν απαραίτητο καλωσόρισμα της χρονιάς και… τελετουργία «αγωνιστικής» ενηλικίωσης των μαθητών.
Κατά την αρχική τους εκδήλωση ήταν κομματικά υποκινούμενες, μέσω των μαθητών αγκιτατόρων, μελών κομματικών νεολαιών. Ετύγχαναν δε της «πλέριας» συμπαράστασης των οικείων συλλόγων γονέων και κηδεμόνων - πάντα «προοδευτικής» ιδεολογίας οι τελευταίοι.
Στη συνέχεια οι καταλήψεις, δια της επαναλήψεως, αυτονομήθηκαν από τα κόμματα. Εξακολουθούν βέβαια οι νεαροί ινστρούχτορες να παρεμβαίνουν, αλλά και χωρίς αυτούς μια χαρά τα καταφέρνουν οι μαθητές. Δεν χρειάζεται δα και καμιά τεχνογνωσία. Πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη δράση έχει μιμητική επίδραση. Ένα σχολείο ξεκινά και σε λίγες ημέρες βρίσκονται υπό κατάληψη εκατοντάδες.
Τα προηγούμενα χρόνια ακούγαμε από σοβαρά ως και γελοία αιτήματα (π.χ. κατάληψη μέχρι και επειδή ήταν... λεία τα πλακάκια της αυλής και μπορεί να γλιστρούσαν, ή για μια μέρα εκδρομής παραπάνω). Τώρα βρήκαν τον κορονοϊό. Σοβαρότερο μεν θέμα, με διάσπαρτα, υπερβολικά και όχι με ενιαία αιτήματα. Δεν θα τα σχολιάσουμε. Παιδιά είναι δικαιούνται και στις υπερβολές. Εδώ υπερβάλουν οι μεγάλοι.
Εκείνο που δεν δικαιούνται όμως, είναι σε συμπεριφορά αλητείας και σε καταστροφές των σχολείων τους. Και όσοι περάσουν σε ανώτερες σχολές θα ξανακάνουν το ίδιο, αφού ουδείς τους ζητάει λογαριασμό, όπως έχουμε δει και σε τόσες καταστροφές σε καταλήψεις Λυκείων και Πανεπιστημίων.
Και αυτές τις καταστροφές ουδείς τις καταδικάζει. Δικαιολογούνται στο όνομα της ηλικίας. Ου μην αλλά θεωρούνται και φυσική συμπεριφορά, αποδιδόμενες στην αγανάκτηση και «το δίκαιο του αγώνα». Το πιο ωραίο, δια της ανοχής έχουν καταντήσει να θεωρούνται ως σωστή αριστερή συμπεριφορά, αφού όποιος τις καταγγείλει είναι δεξιός, εφησυχασμένος νοικοκυραίος και «κυρ Παντελής».
Στην πρόσφατη κατάληψη δύο Λυκείων Παπάγου και Χολαργού, βάνδαλοι κατέστρεψαν θρανία, πόρτες, κάγκελα και τζάμια, ενώ άναψαν φωτιές εντός των αιθουσών, καίγοντας βιβλία μαθητών και άλλα αντικείμενα. Παράλληλα εκλάπησαν διαδραστικοί πίνακες, ηλεκτρονικοί υπολογιστές με όλα τα εξαρτήματα, προτζέκτορες, laptop, και τηλεόραση.
Την είδηση, συνοδευόμενη από σχετικές φωτογραφίες, έδωσε στη δημοσιότητα μέσω κοινωνικών δικτύων ο δήμαρχος Παπάγου - Χολαργού Ηλίας Αποστολόπουλος.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή του δεν είναι η καταγγελία, αλλά η απόδραση από τη συνήθη παθητική στάση που τηρούν οι δήμαρχοι σε ανάλογες περιπτώσεις. Διεμήνυσε στους πολίτες ότι ο Δήμος δεν θα διαθέσει ούτε ένα ευρώ από τα χρήματα των δημοτών για να καλύψει το κόστος των ζημιών, οι οποίες θα πρέπει να καλυφθούν από αυτούς που τις προκάλεσαν! Για το λόγο αυτό θα προβεί σε κάθε νόμιμη ενέργεια για να διαφυλάξει τη δημόσια περιουσία.
Είθε η ενέργεια του δημάρχου να βρει μιμητές. Όχι από εκδικητικότητα τιμωρίας, αλλά γιατί ενηλικίωση δεν είναι μόνο οι καταλήψεις ως «τελετές ανυπακοής», αλλά και η ανάληψη ευθύνης των πεπραγμένων.
Βέβαια κάτω από τον λογαριασμό του δημάρχου εμφανίστηκαν και γονείς που θεωρούσαν ότι προσβάλλονταν τα παιδιά τους, αφού τις καταστροφές τις έκαναν μεγάλοι εξωσχολικοί! Περί εξωσχολικών μιλάει και ανακοίνωση των ίδιων των μαθητών. Δεν αποκλείεται, αλλά η κατάληψη ήταν δική τους. Δεν την περιφρούρησαν, και αν δεν μπορούσαν να την περιφρουρήσουν, δεν κατήγγειλαν την παρείσφρηση εξωσχολικών στην κατάληψη.
Κάτι ανάλογο θα πρέπει να γίνει και στα πανεπιστήμια. Είναι άλλο θέμα τα αιτήματα και άλλο η καταστροφή της δημόσιας περιουσίας που γίνεται συνήθως. Και αν ένα μέγεθος καταστροφών μπορεί να «δικαιολογηθεί» στο δρόμο σε συγκρούσεις με την Αστυνομία (αφού με βάση την παράδοση και τις «επιχειρησιακές ανάγκες» ο δρόμος χρειάζεται οδοφράγματα), στις καταλήψεις που δεν μπαίνει η αστυνομία ίδιες καταστροφές υπάρχουν.
Με τη συνεχιζόμενη μη απόδοση ευθυνών απλώς επιδοκιμάζεται η ανευθυνότητα που εκλαμβάνεται ως αγωνιστικότητα, και ανθεί στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή. Είθε ο δήμαρχος Παπάγου - Χολαργού να βρει μιμητές.
