Όταν μπήκαμε στα μνημόνια Γιώργος Νταλάρας ξεκίνησε δωρεάν συναυλίες, να βοηθήσει τον κόσμο να ξεφύγει από την καταθλιπτικότητα που άρχισε να μας πλακώνει. Δεν είμαστε στο μυαλό του, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν το έκανε με ενσυναίσθηση και φιλαλληλία, ή ήταν ένα έξυπνο προσωπικό μάρκετινγκ. Στο κάτω κάτω κάθε δημόσια προσφορά γνωστού προσώπου είναι εκ των πραγμάτων και μάρκετινγκ.
Του την έπεσαν όμως οι λάβροι αντιμνημονιακοί αγωνιστές, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί και συριζαίοι. Η φιλάλληλος ενέργειά του ήταν αποπροσανατολισμός του λαού για να μη δει τις αλυσίδες της αιχμαλωσίας του και το ξεπούλημα της πατρίδας και των ασημικών της (μετά επί Αριστεράς τα ασημικά παραχωρήθηκαν για 99 χρόνια, αλλά «τουλάχιστον προσπάθησε»). Ήταν ο πρώτος συγχρωτισμός των άκρων που στην συνέχεια επωάστηκε στις πλατείες της «αγανάκτησης», και εκφράστηκε αντεθνικά στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης το 2011, έχοντας ως αποτέλεσμα τη ντροπιαστική αποχώρηση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μετά τον Νταλάρα ξεφύτρωσαν στις πλατείες οι συναυλίες αριστερών τραγουδιστών, συνθετών και τραγουδοποιών, που χαλύβδωναν τη αδάμαστη θέληση του λαού να αντισταθεί στους κατακτητές και να κυνηγήσει τους ταγματασφαλίτες της Μέρκελ. Πιένες έκανε ο Κραουνάκης με μια χυδαία διασκευή για την οικογένεια Άδωνι, ο Παπακωνσταντίνου με τον Καραϊσκάκη που στη γλώσσα του στρατηγέτη υποσχόταν «όταν γυρίσω θα τους γ…». Θρυλική έμεινε και η εικόνα με το χέρι της Χαρούλας υψωμένο φορώντας το κόκκινο γάντι της καθαρίστριας.
Δεν θυμούμαστε από τους δεξιούς τόση λύσσα, εναντίον αυτών των λυρικών εκπροσώπων του αντιμνημονιακού αγωνιζόμενου λαού. Ίσως βέβαια να οφείλετο και στο γεγονός ότι η ΝΔ βρισκόταν στο μεταίχμιο, σε μεταστροφή από το αντιμνημονιακό μένος στη μνημονιακή κατάφαση.
Όπως και να έχει η Αριστερά κράτησε τα πρωτεία στην εκτόξευση μίσους κατά των δημοσίων προσώπων και την συνακόλουθη προσπάθεια ευτελισμού του μηνύματός τους που ήταν έμμεση προσπάθεια λογοκρισίας. Διότι είναι γνωστόν ότι η Άντζυ Σαμίου είναι υπέρ του λαού όταν γράφει «ξελιγωμένες» αναρτήσεις για τον υπέροχο ηγέτη Αλέξη που σαν αυτόν άλλος δεν φάνηκε στην πλάση (ή γεννιέται κάθε εκατό χρόνια που είπε και η Θεανώ των γεμιστών), αλλά ήταν φασίστας ο πολυκυνηγημένος στα χρόνια της φωτιάς, Μίκης, γιατί συμμετείχε στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Εν αντιθέσει στη μέγιστη μουσική προσφορά και την πολιτική ανεξαρτησία της Άντζυ, είναι μουσικός αντιγραφέας και τσανακογλύφτης ο Σαββόπουλος, που είπε δυο καλά λόγια για την αντίδραση της κυβέρνησης στην πανδημία (σ.σ. καμιά προσωπική αιχμή για την τραγουδίστρια. Συμπαθούμε Αντζυ. Στην συμπεριφορά των ζηλωτών της Αριστεράς αναφερόμαστε).
Και το πιο πρόσφατο μακέλεμα ήταν προχθές της Αλκήστιδος Πρωτοψάλτη, επειδή ανταποκρίθηκε στην πρωτοβουλία του δημάρχου Αθηναίων Μπακογιάννη, ανέβηκε στη καρότσα φορτηγού του δήμου, και σκόρπισε νότες μελωδίας και αισιοδοξίας στις συνοικίες της Αθήνας. Ένα ξάφνιασμα που ήχησε ευχάριστα, είχε τίτλο «από το δρόμο με αγάπη», και όπως έγραψε η ίδια στον λογαριασμό της στο Instagram «Αυτό το πρωινό στους δρόμους της Αθήνας ήταν συγκλονιστικό με τραγούδια και δάκρυα χιαστί».
Και όλη αυτή η θορυβώδης κακότητα δεν εξακοντίζεται μόνο επειδή «αυτοί είμαστε» ως λαός. Αυτοί είμαστε αλλά οι πολιτικές δυνάμεις έχουν χρέος και να διαπαιδαγωγούν τον λαό εκτός από το να τον «καθοδηγούν». Δεν θα είχε ξεχυθεί τόσο δηλητήριο (έτσι το χαρακτήρισε η ίδια) εάν την επίθεση δεν κανοναρχούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στα κοινωνικά δίκτυα. Οι οπαδοί του μετατράπηκαν ακόμη και σε θεούσες και υπενθύμιζαν ότι τη μεγάλη εβδομάδα η αστυνομία έκοψε κλήση σε αγροτικό που περιέφερε εικόνα.
Και δεν έμεινε εκεί αλλά σε μια έκφραση ακατανόητης αντιπολίτευσης εξέδωσε και non paper στο οποίο μέμφεται τον Μητσοτάκη που «με τον ανιψιό του» (τον εκλεγμένο από τους δημότες εννοεί), οργάνωσαν και με άλλα 50 άτομα μια συναυλία έξω από το Μαξίμου. Και αποφαίνεται «λίγος σεβασμός στις θυσίες των πολιτών όσο και στην αγωνία τους για τους δικούς τους ανθρώπους, την πανδημία και το τι τους ξημερώνει στις δουλειές τους. Δεν θα έβλαπτε».
Σε τι αντιστρατεύεται η περιοδεύουσα συναυλία, ακόμη και η στάση στο Μαξίμου, όλα τα ανωτέρω, μόνο η αύξουσα αντιπολιτευτική αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ τα κατανοεί.
Από την σοβαρότητα της ΕΔΑ που κατά την μετεμφυλιακή εποχή προσπαθούσε να συμβάλει δημιουργικά στον μετασχηματισμό του τότε σκληρού κράτους της Δεξιάς, από την Ανανεωτική Αριστερά με τους σοβαρούς ιδεολογικούς προβληματισμούς για την συνεργασία με τις «αστικές δυνάμεις», φτάσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ των troll, της εχθροπάθειας, της ελλείπουσας σοβαρότητας, και του αντιπολίτευση να΄ναι και ό,τι να’ ναι.
