Στη γραμμή του κόμματος, κάποιος είν’ αόμματος. Αυτή τη φορά, οι αόμματοι ήταν πολλοί. Και επέμειναν στο λάθος μέχρι την τελευταία ώρα. Ότι τάχα αν έλθουν τα μη κρατικά πανεπιστήμια, οι κοπέλες θα εκπορνεύονται για να πληρώνουν τα δίδακτρά τους! Η συζήτηση έχει εξαντληθεί. Μετά από σαράντα χρόνια πιθανόν μια άλλη κομματική ηγεσία να αναγνωρίσει το λάθος και να… αποκαταστήσει τις εν δυνάμει πόρνες. Με το ΚΚΕ πρέπει να έχεις υπομονή!
Άλλωστε η Ιστορία του είναι γραμμένη με λάθη: Από την αποχή του 1946 ως τον εμφύλιο, τις διαγραφές των πιο υψηλόβαθμων στελεχών τους ως οπορτουνιστές, σεχταριστές, πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις, φραξιονιστές, χαφιέδες της Ασφάλειας. Δεκαετίες μετά, αναγνωρίζουν (κάποια) λάθη, αποκαθιστούν τους στιγματισμένους, ξανακάνουν κηδείες και τελετές. Και μετά ξανά από την αρχή.
Το πάθος με το οποίο τα στελέχη του κόμματος υποστήριξαν την αποκρουστική δήλωση του γραμματέα τους, μας γυρίζει άλλα σαράντα χρόνια πίσω.
Ήταν Μάρτιος του 1986. Σαράντα χρόνια μετά την επίθεση στον σταθμό Χωροφυλακής του Λιτόχωρου από τους κομμουνιστές αντάρτες, τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαρτίου 1946, όταν άναψε η σπίθα του εμφυλίου πολέμου. Με αποκλειστική ευθύνη του ΚΚΕ.
Εκείνη την άνοιξη του 1986, λοιπόν, στους κινηματογράφους προβαλλόταν η ταινία «Ελένη», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη. Η Ελένη, αθώο θύμα του εμφυλίου, εκτελέστηκε από τους κομμουνιστές αντάρτες, τον Αύγουστο του 1948, στο χωριό Λιά της Θεσπρωτίας. Μοναδικό της «έγκλημα» ότι προσπάθησε να φυγαδέψει και να σώσει τα παιδιά της από την στρατολόγηση στις τάξεις του «Δημοκρατικού Στρατού» ή την μεταφορά τους σε διάφορες Λαϊκές Δημοκρατίες.
Το ΚΚΕ αποφάσισε πως οι Έλληνες δεν είχαν δικαίωμα να δουν την ταινία. Οργανωμένοι σε ομάδες κρούσης Κνίτες επέδραμαν σε κεντρικούς και συνοικιακούς κινηματογράφους και προπηλάκιζαν όσους περίμεναν στην ουρά για να αγοράσουν τα εισιτήριά τους. Τους αποκαλούσαν «φασίστες», τους απειλούσαν με… εξορία και φώναζαν πως «κάποτε θα ξυπνήσει ο κόκκινος στρατός»!
Η ΚΝΕ τύπωσε μάλιστα προκήρυξη προκειμένου να στηρίξει «ιδεολογικά» την σκοταδιστική αυτή εκστρατεία, υποστηρίζοντας ότι η Ελένη, μια μάνα που θέλησε να προστατέψει τα παιδιά της, «είναι προσβολή στα όνειρα και στους αγώνες του λαού και της νεολαίας»! Και μας ενημέρωνε πως «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω»!
Ποιο ποτάμι δε θα γύριζε πίσω; Κανένα! Απλά το ΚΚΕ, σαράντα χρόνια μετά, προσπαθούσε να επιβάλει με τους προπηλακισμούς αυτό που δεν είχε καταφέρει να επιβάλει με τα όπλα.
Δεν ήταν αυτή η πρώτη αντικομμουνιστική ταινία. Ούτε η πρώτη ταινία για τον εμφύλιο. Ήταν, όμως, η ταινία που ξεσκέπαζε την αληθινή φύση του «Δημοκρατικού Στρατού», τη νοοτροπία του και τις αληθινές επιδιώξεις του.
Και κυρίως γκρέμιζε τον μύθο ότι ο «Δημοκρατικός Στρατός» του Ζαχαριάδη – τον οποίο διέγραψαν το 1956 ως «σεχταριστή» και «εθνικιστή» και αποκατέστησαν το 2011 – ήταν η συνέχεια του ΕΛΑΣ και συνεπώς της Εθνικής Αντίστασης.
Φυσικά, δεν είναι έτσι. Ο ΕΛΑΣ αγωνίστηκε κατά των κατακτητών και ο αγώνας του τελείωσε με την αποχώρηση του τελευταίου κατακτητή. Ο «Δημοκρατικός Στρατός» ήταν κάτι άλλο, που απλά θέλησε να συνεχίσει με έναν αδελφοκτόνο σπαραγμό, προκειμένου να επιβάλει με τα όπλα ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Σαράντα χρόνια μετά την καταδρομική προσπάθεια του ΚΚΕ, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια μέσα από μια ταινία, το κόμμα ανακάλυψε τους Sugar Daddies, ως… επιχείρημα κατά των μη κρατικών πανεπιστημίων. Και τώρα μας λέει ότι ήθελε να καταγγείλει τους… εκμαυλιστές!
Αν σκεφθούμε ότι το ΚΚΕ δεν έχει – ούτε σκοπεύει – να ζητήσει συγγνώμη για την εκτέλεση της Ελένης Γκατζογιάννη, είναι μάλλον υπερβολή να περιμένουμε μια συγγνώμη για την προσβολή κατά των γυναικών ανήμερα της Ημέρας της Γυναίκας.
Από την «Ελένη» ως τις Sugar Babies ένα ΚΚΕ δρόμος…
*H Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
