Η πρώτη προσπάθεια άλωσης της Βουλής μέσα από τη φυλακή, που δεν ευωδόθηκε, ήταν μέσω κόμματος του πρώην Εισαγγελέα Κανελλόπουλου. Η δεύτερη, που κόπηκε από τον Άρειο Πάγο, μέσω του αυθεντικού δικού του κόμματος, των "Ελλήνων". Η τρίτη, μέχρι στιγμής φαρμακερή αλλά τουλάχιστον μισή, έγινε μέσω υποκατάστατου των "Ελλήνων", του κόμματος των "Σπαρτιατών".
Τώρα ο υπόδικος πρώην βουλευτής της Χρυσής Αυγής μετακινείται από το εθνικό στο τοπικό πεδίο, το οποίο έχει στο παρελθόν λαμπρύνει με την παρουσία του: με τη χτεσινή, μέσω της συνηγόρου του (για όλα τού χρειάζονται διάμεσοι) αναγγελία προσεχούς υποψηφιότητας του για Δήμαρχος Αθηναίων, ο κ. Κασιδιάρης προκαλεί για μια ακόμη φορά την Πολιτεία και μεταφέρει και πάλι το παιχνίδι εκεί που θέλει αυτός. Όμως η Δημοκρατία δεν είναι παιχνίδι.
Η χτεσινή αναγγελία προκάλεσε ήδη δυο ενδιαφέρουσες συνέπειες. Μίνι εμφύλιο πόλεμο εντός των "Σπαρτιατών", αφού ένας βουλευτής τους αναγόρευσε την υποψηφιότητα Κασιδιάρη ως "τη μόνη ελπίδα", ο Πρόεδρος του κόμματος τον επανέφερε στην τάξη επειδή ο ίδιος "δεν γνώριζε", για να δεχθεί αμέσως δημόσια επίπληξη-στήριξη στον Κασιδιάρη από 9 βουλευτές (επί συνόλου 12) του κόμματος στο οποίο θεωρητικά προΐσταται: αποκάλυψη του ποιοι είναι οι "Σπαρτιάτες" και συγχρόνως γέμισμα με στοιχεία του φακέλου που τους περιμένει ενόψει Εκλογοδικείου.
Η δεύτερη αντίδραση ήταν πιο "θεσμική", αλλά εξίσου, κατά τη γνώμη μου, βιαστική. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι δεν θα υπάρξει ειδική νομοθετική πρωτοβουλία ως "απάντηση" στη συγκεκριμένη υποψηφιότητα, καθώς ο νόμος που ρυθμίζει τα της αυτοδιοίκησης περιέχει πρόβλεψη για "αυτοδίκαιη αργία" όποιου προσώπου εκλεγεί έχοντας σε βάρος του πρωτόδικη καταδίκη.
Πιστεύω ότι, από τη στιγμή που η Πολιτεία επέλεξε -με διττό πρακτικό αποτέλεσμα: να αποκλείσει τον εν λόγω υπόδικο από τη Βουλή, αλλά και να του προσδώσει, στα μάτια ορισμένων, την αύρα "αγωνιστή υπέρ της δημοκρατικής συμμετοχής"-, να δράσει νομοθετικά στη λογική της "μαχόμενης" (κατά των εχθρών της) Δημοκρατίας, δεν μπορεί να αφήσει τον κ. Κασιδιάρη να "μετρηθεί" στην κάλπη του Δήμου, όπως δεν τον άφησε να μετρηθεί στην κάλπη του Κοινοβουλίου.
Ναι μεν το άρθρο 236 παρ. 2 του ν. 3852/2010, προβλέπει, στο στοιχείο β.α, ότι "Εάν εκδοθεί καταδικαστική απόφαση του Ποινικού Δικαστηρίου, σε πρώτο βαθμό, για (ορισμένα, αναφερόμενα στην προηγούμενη παράγραφο) πλημμελήματα ή για κακουργήματα (για όλα τα κακουργήματα), ο Ελεγκτής Νομιμότητας (των αυτοδιοικητικών εκλογών) οφείλει να θέσει τον καταδικασθέντα σε κατάσταση αργίας, ώσπου να εκδοθεί (ενδεχομένως) τελεσίδικη αθωωτική απόφαση", όμως αυτή η διάταξη έχει εφαρμογή κατόπιν εορτής, δηλαδή κατόπιν εκλογής.
Στην προσπάθεια που έχει αναληφθεί για υπεράσπιση της Δημοκρατίας από τους καταδικασμένους για υπονόμευσή της, δεν χωρά διάκριση μεταξύ εθνικών και τοπικών εκλογών: ο καταδικασμένος δεν δικαιούται να ζητήσει να κριθεί με τους κανόνες και στο πλαίσιο της Δημοκρατίας, την οποία ο ίδιος υπονόμευσε, και καταδικάστηκε γι' αυτό, και συνεχίζει να υπονομεύει με τα διαρκή τεχνάσματά του μέσα από τη φυλακή. Δεν τίθεται ζήτημα "φόβου", που πράγματι δεν είναι δικαιολογημένος, για ενδεχόμενες εκλογικές επιδόσεις του συγκεκριμένου προσώπου, αλλά ζήτημα κύρους των θεσμών της Δημοκρατίας -ακόμα κι αν έχει ως τίμημα μια ακόμα νομοθετική ρύθμιση.
* Ο Κωστας Μποτόπουλος είναι Συνταγματολόγος
