Του Γιάννη Σιδέρη
Ο κ. Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσαν να πλανέψουν τρεις φορές μέσα σε εννέα μήνες ένα λαό αποσβολωμένο, που ένιωθε να περιδινείται στο χάος μετά την απότομη κατιούσα της υλικής του ευμάρειας – που όταν την είχε, δεν την συνειδητοποιούσε και δεν την εκτιμούσε, καθότι όλοι ένιωθαν εαυτούς «μη προνομιούχους» στην οικονομική και κοινωνική κατάταξη. Α, ρε Αντρέα…
Και επειδή η πρώτη εικόνα (όπως αυτή του 2015) είναι το ήμισυ του παντός, συνέθεσε ένα ψευδές προφίλ του Αλέξη Τσίπρα – ως ικανού πολιτικού, εξαίρετου και απρόβλεπτου τακτικιστή που παίζει τους αντιπάλους του στα δάκτυλα, και κινεί τα νήματα επ΄ ωφελεία του. Η εικόνα αυτή έγινε πεποίθηση και άργησε να ξεθωριάσει, χωρίς να έχει εντελώς απαλειφθεί.
Ακόμη και προχθές, πριν «καεί» η αποδοχή της Μακεδονίας του Ίλιντεν μέσα στην γενική κατακραυγή και την απαξίωση για τις ιστορικές γνώσεις του πρωθυπουργού, επιφανέστατος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε στον γράφοντα απολύτως σοβαρά, ότι ο Τσίπρας θα λύσει το Σκοπιανό, θα έχει καθαρή έξοδο από το μνημόνιο και θα μείνει ως ηγέτης της χώρας, ανάμεσα στους μεγάλους της πολιτικής ιστορίας. Όσο γα τον Μητσοτάκη, θα τρέχει πίσω του λαχανιασμένος!
Η πρώτη εικόνα του 2015 δεν βοήθησε να γίνει εύκολα κατανοητό ότι μετά τις νικηφόρες εκλογές του Σεπτεμβρίου, η πορεία της κυβέρνησης και του ιδίου, αποτελείται από αλλεπάλληλους κρίκους διαδοχικών αποτυχιών. Τίποτα δεν τους βγήκε έκτοτε, και τίποτα δεν τους βγαίνει τώρα.
Το επικαιροποιημένο μνημόνιο π.χ. είναι σοκ και δέος με τα πρωτογενή πλεονάσματα ως και το τέλος του 2022, τις over many years μεταρρυθμίσεις και τη διατήρηση του δικαιώματος στο ΔΝΤ να φέρει από το '19 τη μείωση του αφορολόγητου, παράλληλα με το κόψιμο των συντάξεων (είναι αυτό που αναρωτιόταν και οι αγανακτισμένοι πολίτες της διπλανής πόρτας: «τι χειρότερο θα πάθουμε;» - Έλα μου ντε!)
Ο επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ, δήλωσε ότι για το χρέος (το άλλο ένδοξο έπος του Αλέξη), οι υπουργοί της Ευρωζώνης θα καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα για πρόσθετη ελάφρυνσή του ως τον Ιούλιο, εφόσον συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις (του ολιστικού προγράμματος που ξαναγράφουμε), ενώ υπενθύμισε ότι «το χρέος της Ελλάδας είχε μειωθεί σημαντικά το 2012» (και αυτό για τους «τι χειρότερο θα πάθουμε;»).
Το Politico γράφει για την ευτέλεια να είναι η χώρα με χειροπέδες και μετά την «καθαρή» έξοδο που θα παιανίζει η κυβέρνηση, ενώ δυσχεραίνεται ο κοινός βηματισμό Ευρωπαίων –ΔΝΤ στο ζήτημα του χρέους. Η κυβέρνηση, που ήθελε να το διώξει, προσεύχεται να μείνει, αφού είναι ο ισχυρότερος σύμμαχός της στο θέμα και η εγγύησή της για τις αγορές.
Η κυβέρνηση βρίσκεται πλέον επί ξυρού ακμής. Με την άγνοια κινδύνου που την διακατείχε σε όλη τη διαδρομή της, φαντασιωνόταν δοξαστικές γιορτές και επινίκιες ιαχές γα την καθαρή έξοδο. Το όραμα άρχισε να θαμπώνει, και λόγω συγκυρίας, με την άνοδο των παράδοξων κυβερνητικών εταίρων στην Ιταλία.
Στην κυβέρνηση άρχισαν να διαβλέπουν ότι οι αγορές θα μας χορέψουν πεντοζάλη σε σημείο… ζάλης, ήτοι θα καταστήσουν απαγορευτικό τον δανεισμό μας λόγω υψηλού επιτοκίου. Άρχισαν να σκέπτονται το ενδεχόμενο πιστοληπτικής γραμμής, αυτής που νουνεχώς συνιστούσε, καθυβριζόμενος, ο «γερμανοτσολιάς» Στουρνάρας. Ήλπιζαν και στην συμπόρευση με τη ΝΔ επί αυτού, γι αυτό και ξαφνιάστηκαν από την άρνηση Μητσοτάκη (ούτως ή άλλως απέλειπεν και ο χρόνος για να ζυμωθεί μια τέτοια λύση).
Η λύση που τους απέμεινε είναι να ενισχυθεί το «μαξιλάρι» που διαθέτει ως απόθεμα τα περίπου 15 δις ευρώ της υπερφορολόγησης. Σε αυτά θα προστεθούν και άλλα τόσα της τελευταίας δόσης του ESM. Ποσό που θεωρείται επαρκές ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες της χώρας για τα επόμενα δύο και κάτι χρόνια, στην περίπτωση που το επιτόκιο εξόδου είναι απαγορευτικό. Για μικροποσά υπάρχει και η λύση του εσωτερικού δανεισμού (πάλι οι τράπεζες θα σηκώσουν το βάρος).
Όντως η κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας θα γραφτούν στην Ιστορία…
