Αν παρακολουθήσει κανείς τη χολερική αντιπολίτευση που ασκείται από το ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της κυβέρνησης- τα ζήσαμε για άλλη μία φορά τις τελευταίες μέρες στη Βουλή- θα νομίσει ότι βρίσκεται σε κάποια άλλη χώρα και όχι στην Ελλάδα.
Θα νομίσει ότι βρίσκεται σε μία χώρα με μία εκδικητική κυβέρνηση που της αρέσει να τιμωρεί τους πολίτες και κατ’ επέκταση τους ψηφοφόρους της. Μία κυβέρνηση αυτοκαταστροφική που δε θέλει να κερδίσει στις επόμενες εκλογές. Μία κυβέρνηση που έχει βαλθεί να διαλύσει τελικά όχι μόνο την ίδια τη χώρα, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό!
Σίγουρα πάντως, ο πολίτης που θα πιστέψει τις κατηγορίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης εναντίον της κυβέρνησης, δε θα πιστέψει ότι βρίσκεται σε μία χώρα που απέκρουσε με επιτυχία την Τουρκία στον Έβρο και στο Αιγαίο. Δε θα πιστέψει ότι βρίσκεται σε μία χώρα με πολυδιάστατη διπλωματία, που ενισχύει σταθερά την αμυντική της θωράκιση με την αγορά φρεγατών και πολεμικών αεροπλάνων.
Σε μία χώρα που κατάφερε να ελέγξει το μεταναστευτικό. Που προχώρησε με ταχείς ρυθμούς το ψηφιακό κράτος. Που ανέπτυξε ένα πρόγραμμα εμβολιασμών για τον κορoνοϊό, το οποίο κέρδισε επαίνους διεθνώς. Που έδωσε πάνω από 43 δισεκατομμύρια ευρώ για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας. Και σε καμία περίπτωση δε θα πιστέψει, ακούγοντας την αντιπολίτευση που ασκείται στην κυβέρνηση, ότι βρίσκεται σε μία χώρα η οποία για το 2021 θα πετύχει ανάπτυξη που θα βρίσκεται γύρω, και πολύ πιθανόν πάνω από το 8%!
Η χώρα την οποία περιγράφω είναι φυσικά γνωστή σε όλους μας. Διότι, οι πολιτικές που περιέγραψα, λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα. Όμως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης - ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ- πολιτεύονται σαν να μην τις βλέπουν. Καταδεικνύοντας ότι είναι οπαδοί του: «Αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Αυτό φαίνεται να είναι το σύνθημα που τους οδηγεί.
Την εικόνα όμως αντιπολίτευσης που κινείται σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, δίνουν και οι κατηγορίες που εκτοξεύουν εναντίον μας για όσα κάνουμε στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων. Ό,τι και αν είναι αυτό που κάνουμε, «ανάλγητους» μας ανεβάζουν, «αντεργατικούς» μας κατεβάζουν. Και το εντυπωσιακό είναι ότι συνεχίζουν ανερυθρίαστα την ίδια αντιπολίτευση, ενώ η πραγματικότητα τους διαψεύδει καθημερινά και συνεχώς.
Μιλάνε για ανάλγητη πολιτική, ενώ το ποσοστό της ανεργίας από 17,2% που ήταν το καλοκαίρι του 2019, έχει πέσει το 12,7% τον περασμένο Δεκέμβριο. Μιλάνε για αντεργατική πολιτική, ενώ το εισόδημα του εργαζομένου που αμείβεται με κατώτατο μισθό, χάρη στις φορολογικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης, στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και στη μικρή πρώτη αύξηση του κατώτατου μισθού, αυξάνεται 4% με 5,5% ετησίως. Μιλάνε για αντικοινωνική αντίληψη, ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζει το Μάιο μία σημαντική, δεύτερη αύξηση για τον κατώτατο μισθό και για τους χαμηλόμισθους.
Διερωτώμαι, τι θα πουν όλοι αυτοί στους πολίτες που τους πιστεύουν ακόμα, όταν η Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας θα ξεκινήσει σε μερικούς μήνες να παίρνει «σάρκα και οστά» λειτουργώντας στην πράξη ως εγγύηση για τα ωράρια και τις υπερωρίες των εργαζομένων; Τι θα πουν στους ίδιους πολίτες, όταν οι τελευταίοι αντιληφθούν, ότι τριπλασιάστηκαν οι ρυθμοί με τους οποίους προχωρούν τα προγράμματα του ΟΑΕΔ σε σχέση με την περίοδο που βρισκόταν στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ότι πέρασε μία Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση με τους «ατομικούς κουμπαράδες» για τη Νέα Γενιά, η οποία οδηγεί, με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία, σε επικουρικές συντάξεις για τους νέους που θα είναι από 43% έως 68% υψηλότερες από τις σημερινές. Και ότι την ίδια στιγμή η κυβέρνηση έχει πετύχει την τελευταία χρονιά ρεκόρ όλων των εποχών στην έκδοση των συντάξεων: Από τις 123.000 το 2019, πήγαμε στις 161.000 το 2020 και στις 225.000 το 2021!
Και δεν είναι μόνο αυτά. Αυτοί συνεχίζουν με το χαλασμένο τους κασετόφωνο, ενώ τα Αναπηρικά Επιδόματα αυξήθηκαν κατά 12%, το Επίδομα Παιδιού κατά 14% και το Επίδομα Στέγασης κατά 34%. Ενώ προωθούμε τον Προσωπικό Βοηθό και την Κάρτα Αναπηρίας για τα Άτομα με Αναπηρία. Ενώ δόθηκε το επίδομα των 2.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται. Ενώ προωθούνται προγράμματα όπως οι «Νταντάδες της Γειτονιάς», για τη φύλαξη βρεφών σε περιοχές με χαμηλή πυκνότητα σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Και όμως, όλα όσα περιγράφω, δε γίνονται κάπου αλλού. Γίνονται εδώ, στην Ελλάδα. Είναι πολιτικές της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Είναι πολιτικές τις οποίες προωθούμε και εφαρμόζουμε στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων. Και είναι μέρος των ευρύτερων αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Αλλαγές που βελτιώνουν τη ζωή των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Που έχουν σαν αποτέλεσμα, 2,5 χρόνια μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση να έχει ένα σαφές προβάδισμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Και είναι αυτή η πραγματικότητα που τρομάζει την αντιπολίτευση, ιδίως το ΣΥΡΙΖΑ. Οδηγώντας τους να κάνουν το μόνο που γνωρίζουν να κάνουν. Να ασκούν δηλαδή τοξική και χωρίς μέτρο αντιπολίτευση. Αντιπολίτευση, που με το «επεισόδιο Πολάκη» στη Βουλή, πήρε πλέον «χουλιγκανικά» χαρακτηριστικά. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει κεντροαριστερούς και αριστερούς συνολικά. Διότι, φαντάζομαι, άλλο Αριστερά και άλλο πολιτικός χουλιγκανισμός.
Η κυβέρνηση και η χώρα αντιμετώπισαν τελευταία- και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν- μία σειρά από προβλήματα: την κλιματική κρίση, το μεταναστευτικό, την όξυνση με την Τουρκία, την πανδημία, την οικονομική κρίση που αυτή προκάλεσε. Είναι απέναντι σε αυτό τον πρωτόγνωρο συνδυασμό προκλήσεων που η κυβέρνηση αυτή, παρά τα όποια λάθη της, παράγει μετρήσιμο έργο.
Και είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε την τοξική και εκτός τόπου και χρόνου αντιπολίτευση που μας ασκείται, να μας αποπροσανατολίσει από το στόχο μας. Που είναι να συνεχίσουμε στο δρόμο της σοβαρότητας, της σταθερότητας και της προοπτικής!
