Η πολιτική διαχείριση, από πλευράς της Κουμουνδούρου, του τραγικού ναυαγίου, με την κυνική εργαλειοποίηση νεκρών και διασωθέντων και τη δόλια προσπάθεια απόδοσης (των) ευθυνών, αποκλειστικά στις ελληνικές αρχές, συνιστά - προ κάλπης - τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι έχουν πάψει να λογίζονται ως κόμμα που διεκδικεί να κυβερνήσει ξανά.
Οι διαβεβαιώσεις του προέδρου του, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πυροτέχνημα, ότι ήρθε από μακριά και θα πάει μακριά και ότι είναι κόμμα εξουσίας και όχι διαμαρτυρίας, αποδεικνύονται πομφόλυγες, από τη στιγμή που επιστρέφει στο «κουκούτσι» του. Στις ιδέες, τις ομάδες, τις πρακτικές και τις λογικές του 3% και στην έκφραση μιας κοινωνικής μειοψηφίας.
Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα στην Καλαμάτα να αγκαλιάζει φορώντας το αχνογάλαζο πουκάμισο του τον νεαρό διασωθέντα μετανάστη και από την άλλη με επιθετικό ύφος ανακριτή, να επιχειρεί μπροστά στις κάμερες να «διακριβώσει» πόσο δολοφόνοι είναι οι Έλληνες λιμενικοί και η ελληνική πολιτεία, στόχευε το κοινό των αλληλέγγυων, των κινημάτων, των συλλογικοτήτων, των εθελοντών των ΜΚΟ, των no borders, όσων διαδηλώνουν για την πολύτιμη ζωή του Κουφοντίνα.
Την εκλογική πελατεία που υφάρπαξαν η Ζωή Κωνσταντοπούλου και Γιάνης Βαρουφάκης, ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούσε να ξεγελάσει τους πάντες, φορώντας άλλοτε το προσωπείο του κεντρώου, άλλοτε του κεντροαριστερού και άλλοτε του ακτιβιστή.
Βλέποντας τις μεγάλες διαρροές προς τα αριστερά του και βέβαιος ότι ο εφιάλτης να βρεθεί κάτω το 20% δεν είναι μακρινός, ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε το ρίσκο της αυτονόητης και αυτόματης σύγκρισης δυο εικόνων, από δύο τραγωδίες, με τον ίδιο σε ρόλο πρωταγωνιστή.
Η μια εικόνα από την τραγική νύχτα στο Μάτι, που ενώ γνώριζε - όπως απεδείχθη - τα πάντα, δεν ρώτησε σε εκείνη τη θλιβερή σύσκεψη τους επιτελείς και τους υπουργούς του, που ήταν το λιμενικό και γιατί δεν ειδοποιήθηκε ποτέ να μαζέψει τους ανθρώπους, που κολυμπούσαν ώρες μαζί με τους νεκρούς τους, από τη θάλασσα.
Η δεύτερη εικόνα, η χθεσινή στην Καλαμάτα. Όπου έμπλεος εκνευρισμού αλλά και φανερής άγνοιας, επέπληττε μπροστά στις κάμερες τον υπηρεσιακό υπουργό Πολιτικής Προστασίας κ.Τουρνά «δηλαδή θέλετε να μας πείτε, κύριε υπουργέ, ότι ένα πλοίο το οποίο ταξιδεύει στη θάλασσα υπέρφορτο είναι καταδικασμένο να βουλιάξει; Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επέμβασης;»
Ο κ. Τουρνάς - όπως είχε πράξει μια μέρα νωρίτερα και η ΠτΔ - απέκρουσε, με σεβασμό στη θεσμική τάξη και με υπευθυνότητα, την τεράστια μομφή που υπέκρυπτε η τοποθέτηση του κ. Τσίπρα. Ο έμφυτος και καλά χωνεμένος λαϊκισμός, αλλά προπαντός ο φόβος της επόμενης μέρας μετά την κάλπη, δεν αναχαιτίζεται.
Θεριεύει και οδηγεί στον κ. Τσίπρα να μέμφεται τη χώρα που κυβέρνησε, τον Δ. Παπαδημούλη να την προσβάλει με ανάρτηση την οποία μάζεψε στη συνέχεια, και τον Διονύση Τεμπονέρα να θεωρεί εντελώς κόσμια αντίδραση, λόγω… αγανάκτησης, τον προπηλακισμό της κ. Σακελλαροπούλου στο λιμάνι της Καλαμάτας.
Τα πεπραγμένα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό δείχνουν, ότι τελικά καμιά ζωή πρόσφυγα και μετανάστη δεν μετρούσε όσο διακήρυτταν.
Για το λόγο αυτό υπήρξαν χρόνια δεκάδες Μόριες ανά την επικράτεια, γι’ αυτό «ανέχονταν» να αγοράζονται για πέντε ευρώ ασυνόδευτα προσφυγόπουλα ακόμη και στην πλατεία Κουμουνδουρου όπου βρίσκονται τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Την καταστροφική για τη χώρα, συμφωνία Ε.Ε - Τουρκίας το 2016, η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου τη δέχθηκε αμάσητη για να λύσει το πρόβλημα που είχε η ίδια δημιουργήσει, όταν οι Ευρωπαίοι έκλεισαν τα σύνορα μετά τις προειδοποιήσεις και απειλές των υπουργών Κοτζιά και Καμμένου ότι θα αφήσουμε τους τζιχαντιστές να κατακλύσουν την Ευρώπη.
Επιλέγουμε να ξεχνάμε τα «πρωτόκολλα» που ακολούθησε η διακυβέρνηση Τσίπρα.
