Στην πώληση του προϊόντος του ο Γιάνης άριστος! Απλώνει στον πολιτικό πάγκο ανατίναξη τραπεζών και τρόμο για κάθε λογικό άνθρωπο, πασπαλισμένα με ελίτ συμπεριφορά. Απευθύνεται στο κατακάθι της θολούρας. Μαζεύει φρικιά χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας και βαριεστημένους ανέμελου, με τακτοποιημένα τα εισοδήματα τους που μπορούν να ζήσουν ανά πάσα στιγμή κάπου αλλού. Η επιτομή του «δε με νοιάζει, π@@τ@ν@ όλα».
Ο Γιάνης είναι πολιτικός αρχηγός. Ηγείται κόμματος. Χαβαλέδων που τα' χουν «σιαγμένα», όπως λέει ο συνηθισμένος άνθρωπος, ο συνηθισμένος πολίτης. Ο Βαρουφάκης δεν ανήκει στους πολλούς. Εκείνος είναι ελίτ. Ως έτσι γοήτευσε τον Αλέξη, κάποια καλοκαίρια πριν από μια δεκαετία, στην Αίγινα. Κι έτσι το παλικάρι από τους Αμπελόκηπους έκανε πέρα όσους προσπαθούσαν, τότε, να τον προστατεύσουν από τον ικανό στο ξελόγιασμα Βαρουφάκη. Στο ησυχαστήριο του Σαρωνικού που ξεκαλοκαιριάζει η Αριστερά, κάτω από τα ολόγιομα φεγγάρια ψήθηκαν οι ιδέες για τις τράπεζες, το σύστημα πληρωμών «Δήμητρα», όλα τα εναλλακτικά, τέλος πάντων, που ήταν στο μυαλό του Τσίπρα και που ο Γιάνης του τα έκανε εικόνες επαναστατικές.
Ο δρόμος για τον τυχοδιωκτισμό είχε ήδη ανοιχτεί… Ο Βαρουφάκης είχε βρει το ταίρι του. Άλλωστε ακόμη και σήμερα, μετά τα όσα συνέβησαν με απόλυτη ευθύνη της ΣΥΡΙΖΑϊκής ηγεσίας το καλοκαίρι του '15 και παρά την ομολογία της «αυταπάτης» που το ευγενικό πολιτικό σύστημα αποδέχθηκε γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κινηθεί, κατά νόμο, διαφορετικά, ο κατά τ’ άλλα συνετός Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποκηρύξει τον Βαρουφάκη. Παραμένει ο Βαρουφάκης ένας εν δυνάμει συνέταιρος στην προοδευτική κυβέρνηση, την οποία ο Τσίπρας υπόσχεται με βάση την απλή αναλογική.
Ο Βαρουφάκης κηρύσσει την ανοησία και προφανώς βρίσκονται αυτιά στο ακροατήριο τα οποία θέλγονται από την ασυναρτησία. Κανένα θέμα. Σε μια ανοικτή και δημοκρατική κοινωνία εννοείται πως όλα είναι ελεύθερα και κανένας δεν παρεμποδίζεται. Η γραφικότητα είναι πινελιά στην μονοτονία της πολιτικής. Και όταν η πολιτική δεν ασχολείται με αυτά που «πρέπει» αλλά περιφέρεται γενικώς, προσπαθώντας κι αυτή να ικανοποιήσει αυτιά του δικού της ακροατηρίου, περιπτώσεις όπως ο Βαρουφάκης, είναι σαν το «βιντεάκι» στο κινητό, που σε βγάζει από την πλήξη. Η υπερβολική χρήση είναι ικανή να προκαλέσει αποχαύνωση! Συνιστάται λελογισμένη χρήση.
Πόσο αφόρητη ανία βγάζουν τα ονομαζόμενα…παιδιά της ελληνικής Αριστεράς. Μια δεκαετία τώρα, ο ένας βαυκαλίζεται να ανατινάξει τις τράπεζες κι ο άλλος φοβάται μη χάσει τους λούμπεν οπαδούς του εάν απομακρυνθεί από τον λατρεμένο του Γιάνη. Ο Γιάνης, γνήσιο ταλέντο της ελίτ, θέλει μιλώντας με την καλή του να της ανακοινώσει «αγάπη μου, τις διέλυσα τις τράπεζες» και επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια. Εννοείται, πως δεν έχει κάτι άλλο να πει. Ξέρει ότι έτσι πουλιέται ένα πολιτικό παραμύθι που ενθουσιάζει τυχάρπαστους στα σαλόνια και στα αλώνια. Ο Τσίπρας, επίσης, δεν έχει κάτι καινούργιο να πει. Απλώς, επαναλαμβάνει τον εαυτό του μοιράζοντας, χαρίζοντας, φορολογώντας την ίδια μεσαία τάξη. Και για τους δύο άλλωστε, η μεσαία τάξη είναι οι «κυρ Παντελήδες» που απεχθάνονται αλλά είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται, γιατί οι ψηφοφόροι τους είναι αυτοί. Οι Παντελήδες, όπως είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΣ.
Μόνο που ο ελίτ Βαρουφάκης, σιχαίνεται τους πάντες και πουλάει και τρόμο για να κλέψει ψήφους από τον πρώην συμπαίκτη του στους τυχοδιωκτισμούς. Ο Τσίπρας πάλι, είναι ευάλωτος από τα αριστερά του. Όσο παλεύει, υποτίθεται, να γίνει συστημικός τόσο ο Γιάνης μπορεί να σαγηνεύει αποσυνάγωγους ρακοσυλλέκτες της πολιτικής αντίληψης.
Και οι δυο έχουν εκπαιδευτεί να ψαρεύουν αντάμα μέσα στη θολούρα και να είχαν κάποτε καλές ψαριές.
Να δούμε φέτος τι θα καταφέρουν…
Μόνος ξεκάθαρος απέναντι στον Βαρουφάκη, ανάμεσα στην εικονική προς το παρόν παρέα των…προοδευτικών, ο Ανδρουλάκης. Τον απορρίπτει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο Ανδρουλάκης τουλάχιστον δεν θέλει να εμφανιστεί αντισυστημικός.
Κλείνοντας, το 1966 μία θεατρική παράσταση προκάλεσε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στα χρονικά του γερμανικού θεάτρου. Ο Αυστριακός Πέτερ Χάντκε ανέβασε στο περίφημο «Θέατρο στον Πύργο» της Φρανκφούρτης το προκλητικό έργο «βρίζοντας το κοινό». Μετά την παράσταση συγγραφέας και ηθοποιοί μαζί με θεατές πλακώθηκαν και κατέληξαν στη φυλακή.
Το έργο θεωρείται πρωτοποριακό, από εκείνα που αποτέλεσαν μια σπουδαία στιγμή στην ιστορία του θεάτρου. Προκάλεσε βαβούρα, θόρυβο, γεγονός. Ίσως το αυτό να επιδιώκει και ο Γ. Βαρουφάκης, που φροντίζει με μεγάλη επιμέλεια να σκηνοθετεί τον εαυτό του…
