Συνέχεια και χθες στο σήριαλ Σταυρούπολη με μικροεπεισόδια στον Εύοσμο, και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να βρίσκουν ευκαιρία για κριτική στην κυβέρνηση και για ηρωικές δημοκρατικές κορώνες, μη κατανοώντας –επειδή δεν τους νοιάζει να κατανοήσουν– το ίδιο το πρόβλημα.
Η Γραμματέας της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Ολγα Γεροβασίλη κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι δεν τολμάει να πει τη λέξη φασίστας, επειδή αρκέστηκε να καταδικάσει ό,τι εμποδίζει τη λειτουργία του σχολείου».
Ο εκπρόσωπος Τύπου Νάσος Ηλιόπουλος την κατηγόρησε ότι φέρει «ξεκάθαρη ευθύνη για την έκρηξη της νεοναζιστικής βίας στο σχολείο στη Σταυρούπολη».
Πιο «φαντεζί» η Φώφη Γεννηματά, μετέβη στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να στείλει «ηχηρό μήνυμα κατά του νεοφασισμού», θύλακες του οποίου αναπτύσσουν βίαιη δράση σε σχολεία της Σταυρούπολης.
Παράλληλα το ΚΙΝΑΛ καταγγέλλει τον υφυπουργό Παιδείας Άγγελο Συρίγο ότι επιχείρησε να εξισώσει τους φασίστες στη Θεσσαλονίκη με τιw αντιφασιστικές διαμαρτυρίες. Το ίδιο και ο Νίκος Φίλης.
Δεν νομίζουμε ότι έγινε κάτι τέτοιο, αλλά δεν ξεψαχνίζουμε τις δηλώσεις των κυβερνητικών για να ζυγίσουμε το βάρος των λέξεων. Φοβούμαστε όμως ότι μπορεί να διαβάζουν λεπτομερώς τις δηλώσεις των κυβερνητικών, αλλά δεν έχουν κάνει ακριβή ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας.
Ζούμε στους καιρούς της αποπολιτικοποίησης. Ο κόσμος έχει απορρίψει τις ιδεολογικές φορτίσεις και την έντονη κομματικοποίηση των περασμένων δεκαετιών. Ζει συμπιεσμένος από την πανδημία και τις επιπτώσεις της, από την ακρίβεια και την ανεργία, παρά την κάποια μείωσή της.
Όταν βλέπει ανθρώπους που δηλώνουν φοιτητές και πηγαίνουν με στειλιάρια και κράνη να μοιράσουν φυλλάδια, λογικό είναι να μην κατανοεί τον «ειρηνικό» τους προσανατολισμό. Μην πούμε ότι συχνά η εικόνα προσλαμβάνει (οι μεν μέσα με κουκούλες, οι δε έξω με κράνη και κοντάρια), είναι η εικόνα δύο ακραίων θερμοκέφαλων συναθροίσεων που πλακώνονται μεταξύ τους (και δεν φταίνε πάλι τα ΜΜΕ αγαπητή Αυγή).
Μπορεί να μην το αποδέχονται τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά στην πλειοψηφία των πολιτών αυτό συμβαίνει. Οι μαζώξεις, τα στειλιάρια, οι πέτρες, τα συνθήματα «ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά», και η εμφανής διάθεση μετωπικών συγκρούσεων, λειτουργούν απωθητικά.
Εκλαμβάνονται ως αυτοκατανάλωση και αυτεπίδειξη κομματικού πάθους. Όταν π.χ. βλέπει ο πολίτης πλάνο με τον απέξω «φοιτητή» να λέει στον μέσα Χρυσαυγίτη «έχεις μια βδομάδα ζωής, θα βρεθείς στο χαντάκι», τι να υποθέσει;
Εν τω μεταξύ τους αρχηγούς των ναζί η Δημοκρατία τους έχει στη φυλακή. Οι φασίστες που ο λαός δεν ξεχνά και τους κρεμά, είναι παιδιά Λυκείου 15-17 χρόνων!
Και αυτό είναι το πρόβλημα που δεν κατανοούν οι αφηνιασμένοι των κομματικών συγκεντρώσεων και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Όσοι γνωρίζουν το σχολείο και την περιοχή της Σταυρούπολης, μιλούν για ένα φτωχικό δυτικό προάστιο της Θεσσαλονίκης. Ο γονείς συνήθως μεροκαματιάρηδες, βιοπαλαιστές με χαμηλά εισοδήματα.
Στο ίδιο το ΕΠΑΛ (κατά μαρτυρίες πάντα) φοιτούν παιδιά στα οποία οι καθηγητές θα είναι πιο επιεικείς, δεδομένου ότι είναι επαγγελματικά Λύκεια. Στόχος είναι να μάθουν κάποιο επάγγελμα για να πορευτούν στη ζωή τους. Στη συνέχεια θα μπορούν αν θέλουν να γραφτούν στα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης, και κατά προτεραιότητα σε τμήματα αντίστοιχης ή συναφούς ειδικότητας με την ειδικότητα του πτυχίου τους.
Δηλαδή από το κοινωνιολογικό προφίλ της περιοχής και των ανθρώπων της τα παιδιά αυτά θα έπρεπε να προσανατολίζονται προς την Αριστερά. Και όντως ιστορικά οι κάτοικοι αυτών των περιοχών ήταν κοντά στην Αριστερά. Το γιατί βρέθηκαν να είναι ζηλωτές της ΧΑ, ας το ψάξει η ίδια η Αριστερά. Κάτι λάθος κάνει αφού χάνει στα κατά θεωρίαν προνομιακά της στρώματα.
Είθισται βέβαια στην εποχή μας, στις υποβαθμισμένες περιοχές των ευρωπαϊκών πόλεων να ασκούν γοητεία οι ακροδεξιές ιδέες. Το «λούμπεν προλεταριάτο» που κατά τα αριστερά τεφτέρια θα ήταν στρατηγικός σύμμαχος της Αριστεράς, γίνεται αντίπαλός της.
Σε κάθε περίπτωση στη Σταυρούπολη πρόκειται για εφήβους. Αντί για πολεμικές ιαχές περί φασιστών, αλλιώς θα έπρεπε να πλησιαστούν, τόσο από την Πολιτεία όσο και από τα ίδια τα κόμματα.
Όταν όμως πας με στειλιάρια, υπόσχεσαι χαντάκια και κρεμάλες (σε 15χρονα και 17χρονα παιδιά υπενθυμίζουμε), το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τα φανατίσεις, θα τα συσπειρώσεις και θα τα ωθήσεις να οργανωθούν. Και θα οργανωθούν μαχητικά – όχι σε σένα αλλά εναντίον σου. Και τότε όντως θα εκκολαφθεί το «αυγό του φιδιού».
