Η είδηση αναφέρθηκε σε μονόστηλο, όπως λέμε στις εφημερίδες και της αφιερώθηκε ένα 3λεπτο το πολύ, τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Κι όμως, μιλάμε για ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν στο ναυάγιο με τους μετανάστες στις ακτές της Μυτιλήνης. Άνθρωποι σε απόγνωση, επιβιβάστηκαν, ίσως και δια της βίας (το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν), δίχως σωστικό εξοπλισμό, σε ένα καρυδότσουφλο και εστάλησαν μέσα στην καταιγίδα προς τη γη της Επαγγελίας, όπως νόμιζαν. Αντί γι’ αυτό έχασαν τη ζωή τους.
Τέτοιες ιστορίες διαβάσαμε άπειρες φορές όλα αυτά τα χρόνια. Τις διαβάζουμε και σε λίγο τις ξεχνάμε ή, στην καλύτερη περίπτωση, τις σκεπάζουν άλλες, μέσα στον ορυμαγδό της καθημερινής ειδησεογραφίας.
Εκμεταλλευόμενοι τα όνειρα αυτών των ανθρώπων, οι σύγχρονοι δουλέμποροι δεν διστάζουν να τους στείλουν κατευθείαν στο θάνατο, χωρίς την παραμικρή τύψη. Γιατί αλλιώς, δεν μπορείς να εξηγήσεις το γεγονός πως μέσα στην κοσμοχαλασιά και με τη θάλασσα ανταριασμένη, επιβιβάζεις σε μία βάρκα 41 ψυχές και τις στέλνεις μέσα στη νύχτα να συναντήσουν το θάνατο.
Η δουλειά αυτή, η οποία γίνεται εν γνώση των αρχών ασφαλείας της Τουρκίας, αποφέρει κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ στους διακινητές, πολλοί από τους οποίους - όπως έδειξε η προ ημερών σύλληψη ενός εξ αυτών - υπηρέτησαν σε επίλεκτες μονάδες του στρατού ή της χωροφυλακής.
Είναι κοινός τόπος πως τα κέρδη αυτά, τα μοιράζονται πολλοί, κυρίως όμως, εκείνοι που κρατούν στα αιματοβαμμένα χέρια τους, τους μοχλούς του μηχανισμού διακίνησης - ή μήπως καλύτερα εμπορίας - ανθρώπων. Στην Τουρκία υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που ψωμίζεται πλουσιοπάροχα από αυτή τη δουλειά και έχει τις ευλογίες του πολιτικού κατεστημένου, το οποίο χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ως μοχλό πίεσης και δημιουργίας προβλημάτων τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην Ελλάδα για τους γνωστούς λόγους «καλής γειτονίας», στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την άσκηση πιέσεων και επίτευξη διαπραγματευτικών στόχων, αλλά και για την εκταμίευση δισεκατομμυρίων Ευρώ επιδοτήσεων.
Από κοντά και διάφορες αμφιβόλου σκοπιμότητας και ηθικής ΜΚΟ, οι οποίες ενώ ευαγγελίζονται την προστασία των αδυνάμων, ουσιαστικά, αποτελούν έναν ακόμη επιχειρησιακό βραχίονα αυτού του ειδεχθούς κυκλώματος. Οι καταγγελίες, αλλά και οι δικογραφίες που βρίσκονται υπό δικαστική διερεύνηση και αφορούν καταγγελίες που φτάνουν μέχρι και το έγκλημα της κατασκοπίας, έχουν ως αποτέλεσμα τον κλονισμό της εμπιστοσύνης των απλών ανθρώπων απέναντι σε αυτού του είδους τις οργανώσεις.
Την ίδια στιγμή, οι νωπές μνήμες του 2015 και της αναποτελεσματικής διαχείρισης - για να εκφραστώ ήπια - του μεταναστευτικού από την τότε κυβέρνηση, αλλά και η υβριδική επιχείρηση στον Έβρο τον Μάρτιο του 2020, συνέβαλε, αφενός στην κατάρρευση πολλών σύγχρονων μύθων σχετικά με τις μεταναστευτικές ροές και, αφετέρου, στην αποκάλυψη όλων εκείνων των πολύπλοκων και επικερδέστατων κυκλωμάτων γύρω από αυτή την υπόθεση.
Η περίπτωση της «μικρής Μαρίας που τη δάγκωσε σκορπιός» στον Έβρο το περασμένο καλοκαίρι, ήταν μια καλοστημένη επιχείρηση των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, για να δημιουργήσει προβλήματα στην Ελλάδα και να την εκθέσει στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Προσέτρεξαν και συνέβαλαν σε αυτή, διάφοροι κατ’ επάγγελμα «ευαίσθητοι», κατ’ ανάθεση «αλληλέγγυοι» και αρκετοί χρήσιμοι ηλίθιοι από τον εσμό των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι ναρκισσιστικά θαυμάζουν το άγαλμα που έχουν οι ίδιοι στήσει στον εαυτό τους. Αξίζει, για λόγους καταγραφής, να σημειώσουμε και την εκμετάλλευση του γεγονότος από πάσης φύσεως καλλιτέχνες, οι οποίοι από τη ζεστασιά και την ασφάλεια των γραφείων ή των εργαστηρίων τους, «δημιουργούν» ινσταλέισον, θεατρικές παραστάσεις ή ποιητικές ελεγείες, μη έχοντας γνωρίσει ποτέ από κοντά έναν από αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Πόσο βολικό να επικαλείσαι το συναίσθημα, όντως ο ίδιος αμέτοχος του δράματος.
Τα παραπάνω περιστατικά, προκάλεσαν, δικαίως, τη μεταστροφή της ελληνικής κοινής γνώμης απέναντι στο μεταναστευτικό. Την άκριτη αποδοχή, τη διαδέχτηκε η επιφυλακτικότητα. Η συμπόνια έδωσε τη θέση της στην καχυποψία. Το πρόβλημα, ωστόσο, παραμένει: οι μεταναστευτικές ροές δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο, απεναντίας, όλες οι διεθνείς έρευνες και μελέτες έγκυρων οργανισμών, επισημαίνουν πως τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες, θα αυξηθούν, προκαλώντας τις αντοχές και ανοχές των δυτικών χωρών.
Δυστυχώς, ελάχιστες είναι οι αναφορές, στις ηρωικές και γεμάτες αυταπάρνηση διασώσεις των μεταναστών από τους άντρες και τις γυναίκες του Λιμενικού Σώματος, το οποίο πολλές φορές βρέθηκε στο στόχαστρο καλοθελητών. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά δόλιας δυσφήμισης του Λιμενικού Σώματος από ανθρώπους με ύποπτα κίνητρα, αλλά «περγαμηνές» διεθνών ΜΜΕ,. Άσχετα, βέβαια, αν στη συνέχεια τα ίδια αυτά ΜΜΕ ανασκευάζουν, ζητούν συγγνώμη και αποσύρουν τα «ρεπορτάζ», τα οποία καμία σχέση με την αποτύπωση πραγματικών περιστατικών δεν έχουν. Η πρόσφατη πικρή εμπειρία του Der Spiegel ας γίνει μάθημα σε πολλούς, ιδίως εγχώριους ουτιδανούς.
Η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, δεν είναι υπόθεση μίας χώρας, αλλά ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να λάβει αποφάσεις σχετικά με τη φύλαξη των εξωτερικών της συνόρων, αφήνοντας πίσω τα ημίμετρα, τις εμμονές σε πολιτικές παρελθόντων ετών και τις υψιπετείς διακηρύξεις. Κάθε προσγείωση στην πραγματικότητα, είναι οδυνηρή, απλά όσο καθυστερεί τόσο πιο δύσκολη είναι στη συνέχεια η προσαρμογή σε αυτή.
