Κι ενώ καθώς φαίνεται, η υπόθεση Τέμπη με τα τερατώδη ψέματα και τις θεωρίες συνωμοσίας αισίως μας τελειώνει και κάτι «μανες», κάτι «ειδικοί» και κάτι «πραγματογνώμονες» θα πρέπει τώρα να ψάξουν για καμία κανονική δουλειά, η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν πλούσια σε ειδήσεις και γεγονότα.
Είχαμε κατ’ αρχήν την αδειοδότηση θαλασσίων οικοπέδων της Λιβύης με βάση τη μέση γραμμή ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, όπως δηλαδή υποστήριζε εξαρχής η Ελλάδα, την εκδήλωση ενδιαφέροντος της Chevron για έρευνες νότια της Κρήτης και την επανέναρξη ερευνών τον Απρίλιο για την πόντιση καλωδίων για την ηλεκτρική διασύνδεση Κύπρου και Κρήτης.
Τρείς πολύ σημαντικές εξελίξεις που αν επιβεβαιωθούν και στην πράξη, ακυρώνουν de facto το τουρκολιβυκό μνημόνιο και αποκαθιστούν τις ισορροπίες στη γειτονιά μας με βάση τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου.
Αλλά και στο πεδίο της οικονομίας, και στη συνέχεια της απόδοσης της επενδυτικής βαθμίδας από τη Moody’s, ανακοινώθηκε και ισχύει από χθες και πέμπτη αύξηση του κατώτατου μισθού που συμπαρασύρει και μια σειρά από επιδόματα και τριετίες, ενώ η ανεργία κατρακύλησε σε ιστορικό δεκαπενταετίας, με 8,6%.
Καθόλου ασήμαντα επιτεύγματα που επικοινωνιακά πέρασαν δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα καθώς η χώρα βρίσκεται εδώ και καιρό στον αστερισμό των Τεμπών.
Και φυσικά ούτε μια κουβέντα της προκοπής από την αντιπολίτευση, αν εξαιρέσει κανείς τις μίζερες δηλώσεις Ανδρουλάκη για τη Chevron, ενώ και η νέα αύξηση του κατώτατου μισθού χαρακτηρίστηκε ως «πρωταπριλιάτικο ψέμα» από τον Φάμελλο. Και αφήνουμε κατά μέρος τις ανοησίες ότι η αναβάθμιση της Mοοdy’s «αφορά μόνο στις τράπεζες και όχι στην πραγματική οικονομία» ( Καραμέρος 17/3/2025), την ώρα που μερικούς μήνες πριν, οι ίδιοι άνθρωποι κάκιζαν τον Μητσοτάκη ακριβώς για το αντίθετο, όταν δηλαδή η Moody’s δεν είχε αποδώσει τότε την επενδυτική βαθμίδα.
Και εκεί ακριβώς βρίσκεται κατά τη γνώμη μου το δομικό πρόβλημα των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Γιατί περιγράφουν μια Ελλάδα πάμφτωχη και δυστυχισμένη που δεν έχει όμως καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Αλλά και γιατί αδυνατούν να αντιληφθούν το στοιχειώδες. Ότι για να είσαι αξιόπιστος πρέπει να κάνεις μεν κριτική σε αυτά που θεωρείς λάθη ή αστοχίες, προτείνοντας φυσικά και λύσεις, αλλά να επαινείς και τα καλά.
Καθόλου λοιπόν παράξενο που καταγράφεται και κακή δημοκοπική πορεία. Μια πορεία που έφερε αναταράξεις και στο ΠΑΣΟΚ και στο Σύριζα. Το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», είναι άλλωστε ένα αξίωμα που κατά μείζονα λόγο ισχύει και στην πολιτική.
Μετά τον καυγά της Λιακούλη με τον Ανδρουλάκη πρόσφατα, η Μπατζελή, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και πρώην υπουργός, βρήκε την ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ εναντίον του -ομόφωνα, οριστικά και αμετάκλητα- καταδικασμένου Παππά 13-0, ως «τοξική και λανθασμένη» ενώ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι (η δήλωση αυτή) «επιβεβαιώνει ότι κάποιος κρατάει τον Ανδρουλάκη απ’ το δεξί πέτο».
Εν ολίγοις, αποκάλεσε τον αρχηγό της χειραγωγούμενο και εκβιαζόμενο, πράγμα πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Κατά τ ‘άλλα όμως απορεί γιατί παραπέμπεται στο Πειθαρχικό.
Παρά ταύτα στο πλευρό της έσπευσε ο Δούκας που επιτέθηκε μέσω «κύκλων» του εναντίον όχι μόνο του Ανδρουλάκη αλλά και του Γερουλάνου, και της Διαμαντοπούλου και του Γλαβίνα.
Στις δηλώσεις «κύκλων» του Δούκα, ανταπάντησε εξίσου τραχιά ο Ανδρουλάκης αλλά και ο Γερουλάνος, αμφότεροι επίσης μέσω «κύκλων» τους. Σε κακό το’χουν φαίνεται στο ΠΑΣΟΚ να μιλούν απευθείας μεταξύ τους. Αλλά αυτό είναι μάλλον το μικρότερο κακό.
Στον Σύριζα πάλι, είχαμε την ευθεία επίθεση Πολάκη εναντίον Φάμελλου με το «δεν πάμε καλά», τον καυγά του Φάμελλου με στενό συνεργάτη του Πολάκη μετά το τέλος της συνεδρίασης της κεντρικής επιτροπής , τη στήριξη του Πολάκη από τον Παππά 13-0 αλλά και την όλο νόημα ανάρτηση του τελευταίου για «ραντεβού τον Μάιο» εννοώντας το συνέδριο του Σύριζα όπου και αναμένεται το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Στην υπόλοιπη Αριστερά, είχαμε τον Μωραΐτη εναντίον του Κασσελάκη-ναι το είδαμε κι αυτό- αλλά και τη Ζωή εναντίον του Τσίπρα που τον καλεί «να μείνει στο λαγούμι του» γιατί διαφορετικά θα έχει προφανώς συνέπειες.
Και περιμένετε τώρα εσείς απ’ αυτό το σκορποχώρι που αυτοαποκαλείται «προοδευτικός χώρος», να πετύχει προγραμματικές συγκλίσεις για να κυβερνήσει τη χώρα, να λύσει προβλήματα και να εξαλείψει παθογένειες.
Στην εντελώς απίθανη περίπτωση που θα κατάφερναν ποτέ όλοι αυτοί να σχηματίσουν κυβέρνηση, θα είχαν διαλυθεί εντός ενός μηνός εις τα εξ ών συνετέθησαν.
Αλλά αυτό είναι και το δράμα της σημερινής Ελλάδας. Μια εντελώς αναξιόπιστη αντιπολίτευση που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί εναλλακτική λύση με κυβερνητική προοπτική. Και αυτό κάνει κακό και στην κυβέρνηση, κυρίως όμως κάνει κακό στην ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας.
Γιατί όπως έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «η Δημοκρατία στηρίζεται σε δυο πόδια, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση». Και στις μέρες μας, το ένα πόδι, φαίνεται δυστυχώς ότι είναι προβληματικό.
