Στην Ελλάδα δύσκολα ενθουσιάζεσαι και εύκολα απογοητεύεσαι. Δεκαετίες αδιαφορίας και απραξίας έχουν σωρεύσει προβλήματα ακόμα και στο θυμικό μας. Εύκολα θυμώνουμε και ακόμα πιο εύκολα ξεχνάμε. Και τα παρατάμε. Μαζί μας και η εκάστοτε κυβέρνηση. Που σήμερα λέει και αύριο ξεχνάει. Χειρότερα και από το να ξε-πει δηλαδή.
Προ καιρού, διάβασα για κάτι σχέδια που υπάρχουν ώστε τουλάχιστον το κτίριο «Γκίνη» του Πολυτεχνείου να επισκευαστεί- αναστηλωθεί (αφού αποτελεί μνημείο και τμήμα μνημειακού συγκροτήματος) και να μετατραπεί σε συνεδριακό κέντρο με χώρους αναψυχής κοινού (εστιατόριο και καφετέρια). Μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει χρήση και μαζί χαρακτήρα ένα κτίριο μοναδικής ωραιότητας, με δική του αρχιτεκτονική ιστορία.
Ωραία ιδέα, που δεν φαίνεται να τη βρίσκουν και τόσο όμορφη οι φοιτητικοί σύλλογοι του Πολυτεχνείου. Ο Σύλλογος Φοιτητών της Αρχιτεκτονικής έχει βγάλει και ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία «μέχρι στιγμής από την παρουσίαση του έργου στις ΓΣ των τμημάτων του ΕΜΠ δεν υπήρξε καμιά διαβεβαίωση ότι ο χώρος θα αξιοποιηθεί για τις ανάγκες των φοιτητών, με ανακαίνιση του κτιρίου και πρόβλεψη νέων υποδομών, όπως καινούργιων μεγάλων αιθουσών διαλέξεων και παρουσιάσεων, προκειμένου να καλυφθούν και βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλες οι σχολές του ΕΜΠ. Ενώ χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις ότι "δεν χρειάζονται καινούργια αμφιθέατρα οι φοιτητές, αφού δεν υπάρχει ανάγκη", από τον κοσμήτορα της Σχολής Αρχιτεκτόνων.»
Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει ο καθένας, πάντως δεν έχω πρόθεση να ασχοληθώ με το θέμα, Τουλάχιστον για τώρα. Αν ήμουν κράτος και δη υπουργείο Παιδείας, θα είχα απαντήσει εγκαίρως και καταλλήλως για να κόψω κάθε φόρα αυτών που νομίζουν ότι συνδιοικούν το ΕΜΠ. Το ίδιος και αν ήμουν πρυτανική αρχή. Αλλά δεν βλέπω και πολλούς διατεθειμένους να σπάσουν αυγά. Τουτέστιν, τσάμπα η χαρά για την αναμενόμενη αξιοποίηση, πάμε για απογοήτευση… Κόντρες, διαφωνίες, ίσως και τίποτα προσφυγές, δεν βλέπω φως.
Κανείς να μη θυμώσει. Το Πολυτεχνείο, ένα σπουδαίο μνημείο της σύγχρονης Ελλάδας και της σύγχρονης Ιστορίας, απαξιώνεται από την πτώση της χούντας σταθερά. Πότε του βάζουν φωτιά και το καίνε, πότε το γεμίζουν γκράφιτι, συνήθως το χρησιμοποιούν για να απλώνουν πανό στα κάγκελά του και για να παρκάρουν στα διαδρομάκια του αυτοκίνητα εργαζομένων, για να μη μακρηγορούμε, ουδείς το σέβεται. Ούτε η κοινωνία πρώτη- πρώτη, ούτε η φοιτητική κοινότητα, ούτε οι πρυτανικές αρχές, ούτε και το υπουργείο Παιδείας.
Χθες το απομεσήμερο κατέβαινα με ταξί τη Στουρνάρη. Για μια ακόμα φορά είδα το χάλι των εξωτερικών τοίχων του ενδόξου Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Είναι γεμάτοι άθλια γκράφιτι και σκισμένες αφίσες, που αποτελούν βαθύτατη προσβολή. Ενστικτωδώς έβγαλα το κινητό μου και τράβηξα μια φωτογραφία. Αν ήμουν πεζή, θα μπορούσα να τραβήξω και ημίωρο βίντεο. Υπάρχουν πολλά να καταγραφούν.
Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω το υπ. Παιδείας και κάθε αρμόδιο για το Πολυτεχνείο. Σας αρέσει αυτή η εικόνα και αυτή η κατάσταση ; Γιατί ποτέ δεν έχει ζητηθεί από τις Πρυτανικές αρχές να απαλείφουν καθημερινά εφόσον απαιτείται ό,τι προσβάλλει το εκπαιδευτικό Ιδρυμα και το μνημείο; Τι νομίζετε πως θα γίνει αν συνεργεία βάφουν και ξαναβάφουν καθημερινά αυτές τις ασχήμιες; Η εμπειρία λέει πως κάποτε θα σταματήσουν. Στην αντίθετη περίπτωση, κάτι προστίθεται διαρκώς.
Θα πείτε γιατί θέτω το ερώτημα τώρα. Επειδή κάποτε πρέπει οι πολίτες να αρχίσουμε να ζητάμε αλλαγή της κατάστασης. Και επειδή υπουργείο μου, σεβαστό μου εκπαιδευτικό προσωπικό και φοιτητές με τόσα όνειρα, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα όσο το έλασσον, δηλαδή ένα καθαρό μνημείο δεν αντιμετωπίζεται.
