Δεν μοιάζει να είναι «λαγός» της κομματικής ηγεσίας ο Κώστας Ζαχαριάδης, πρώην υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν υπεύθυνος στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ο Κασσελάκης δεν έχει δείξει να έχει στρατηγική πολιτική σκέψη.
Με επιστολή του στους υπεύθυνους για την Τοπική Αυτοδιοίκηση «των προοδευτικών πολιτικών κομμάτων και των ανεξάρτητων προοδευτικών αυτοδιοικητικών κινήσεων», τους καλεί να συναντηθούν άμεσα, ώστε να διερευνήσουν τη δυνατότητα «για προγραμματική σύγκλιση και κοινές υποψηφιότητες στην ΚΕΔΕ και τις ΠΕΔ» (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας - Περιφερειακή Ένωση Δήμων).
Αιτιολογεί την ενέργειά του ισχυριζόμενος πως υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο πρώτος είναι η πρόταση της συντήρησης του Μητσοτάκη, προκειμένου η Τοπική Αυτοδιοίκηση να ελέγχεται από αυτόν και να αποτελεί το μακρύ του χέρι στη διαμόρφωση των τοπικών πολιτικών.
Ο άλλος δρόμος είναι η πρόταση των «προοδευτικών δυνάμεων». Σύμφωνα με τη μυθολογία του (ενώ ο ίδιος ήταν υποψήφιος κόμματος) η πρόταση αυτή θέλει την Τ.Α. ανεξάρτητη, χειραφετημένη, δημιουργική, σύγχρονη, κοντά στον πολίτη και τις ανάγκες του.
Αυτή η πρόταση, κατά τον Κώστα, έγινε αποδεκτή από τους προοδευτικούς πολίτες και δημιούργησε «νικηφόρες νησίδες στην αριθμητική παντοδυναμία της κυβέρνησης, όταν οι τοπικές πολιτικές δυνάμεις συνεργάστηκαν σε προγράμματα και πρόσωπα».
Δηλαδή ο λαός που και στην Τ.Α. επέλεξε πρόσωπα πέραν της Αριστεράς, με αριθμητική παντοδυναμία, μάλλον είναι εθελούσιος υποτακτικός. Δεν ήθελε ως τοπικούς του άρχοντες τους «ανεξάρτητους», «χειραφετημένους», «δημιουργικούς», αλλά αυτούς που θα ελέγχονταν από την κυβέρνηση και θα αποτελούν το μακρύ της χέρι!
Το ότι αυτός ο διαχωρισμός προσβάλει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, παρουσιάζοντάς την ως άβουλη και εκουσίως εθελόδουλη, δεν του περνάει από το μυαλό. Δεν του το επιτρέπει ο χρόνιος αριστερός μεσσιανισμός του.
Πέραν της μεσσιανικής σημειολογίας, η πρόταση ενέχει σαφή πολιτική σκοπιμότητα που προσβλέπει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει ότι καθημερινά καθεύδει, συρρικνώνεται, απομαζικοποιείται, και αλλοιώνεται σε ξεθωριασμένη εικόνα της παλιάς λάμψης του.
Βλέπουν ότι οι κομπορρημοσύνες Κασσελάκη, πως είναι ο μόνος ικανός να νικήσει τον Μητσοτάκη και ότι στις ευρωεκλογές θα έρθει πρώτο κόμμα, ηχούν ως παρωδία. Ως μόνη λύση να διεμβολίσουν την κυριαρχία του Μητσοτάκη είναι η συσπείρωση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης αριστερώθεν της ΝΔ –εξαιρουμένου του ΚΚΕ βέβαια, που δεν θέλει ούτε να ακούει γι’ αυτούς.
Και πάλι τα ποσοστά δεν αρκούν επουδενί για να νικήσουν τη ΝΔ, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Ελπίζουν όμως όχι στην άθροιση αλλά στον πολλαπλασιασμό τους. Μια κοινή πορεία με τον ΠΑΣΟΚ και τα μικρότερα κόμματα, ελπίζουν ότι θα δημιουργούσε κινηματική ατμόσφαιρα και θα ήλκυε στον σχηματισμό τους αδέσποτους και ιδιωτεύοντες ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς.
Η κυριαρχία στην ΚΕΔΕ θα είναι κατά τη γνώμη τους το πρώτο ρήγμα στη Μητσοτακική παντοδυναμία, γιατί αφενός θα αμαυρώσει την εικόνα της κυβέρνησης σε επίπεδο εντυπώσεων, αφετέρου θα έχει και ουσία: Θα ασκούν συντονισμένη αντικυβερνητική πολιτική μέσω έντονων καταγγελιών περί αδιαφορίας της κεντρικής διοίκησης κλπ.
Άλλωστε, πάντα κατά τη λογική τους, η συσπείρωση αυτή θα αποτελέσει πρόπλασμα «από τα κάτω» προκειμένου να δημιουργήσει δυναμική ή να λειτουργήσει και ως πίεση στους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων την Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς (βασικά στον Νίκο Ανδρουλάκη), να συναινέσουν σε ώσμωση στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Με αυτή τη στόχευση από διάφορες πλευρές, από δημοσιολόγους προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στελέχη του, ακούγεται σε όλες τις κλίσεις η λέξη «Επινέ».
Στη διακήρυξη π.χ. της τάσης Τεμπονέρα διαβάζουμε: «Χρειάζεται η διαμόρφωση παλλαϊκού δημοκρατικού μετώπου απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στη Γαλλία. Το ιστορικό συνέδριο του “ΕΠΙΝΕ” και η δημιουργία μετώπου απέναντι στην τότε ισχυρή δεξιά».
Πρόκειται για προάστιο του Παρισιού όπου το 1971, συγκεντρώθηκαν εκπρόσωποι σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, κεντρώων, ακόμη και αριστερίστικων αντιλήψεων, και συνίδρυσαν το νέο Σοσιαλιστικό κόμμα με αρχηγό τον Φρανσουά Μιτεράν. Δέκα χρόνια μετά ο Μιτεράν έγινε πρόεδρος της Γαλλίας!
Τέτοια οραματίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον ερήμην Κασσελάκη. Θα έχει άραγε φτάσει σε τέτοιο σημείο απελπισίας το ΠΑΣΟΚ, ώστε να συναινέσει;
