Του Γιάννη Σιδέρη
Η πολιτική μοναξιά του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εμφανής στο φωτολουσμένο προαύλιο της Βουλής, όπου μόνο ο άρτι προστεθείς στο άρμα του, Βασίλης Λεβέντης, αποδέχτηκε την πρόσκλησή του και παρεβρέθη για να ακούσει τις προτάσεις επί του συντάγματος.
Σε ένα φόντο που παρέπεμπε στο κόκκινο, σε μια συμβολική υπενθύμιση ότι η κυβέρνηση προέρχεται από την Αριστερά - κάτι που τίποτε άλλο στον βίο της δεν το υπενθυμίζει - ο κ. Τσίπρας επιδόθηκε σε μια πρωτοφανή κολακεία του λαού, δείχνοντας ότι σκοπεύσει να τον απασχολήσει επί μακρόν με ζητήματα που μάλλον δεν είναι του άμεσου ενδιαφέροντός του και του γνωστικού του αντικειμένου, προκειμένου να ισοσταθμήσει την χείριστη πολιτική διαχείριση της θητείας των δύο κυβερνήσεών του.
Με ένα λόγο πλήρη μεγαλοστομιών, σκηνοθετώντας μια «επανάσταση της δημοκρατίας», έξω από κάθε προβλεπόμενο θεσμικό πλαίσιο, «από εδώ, το ναό της Δημοκρατίας», (δηλαδή όχι ακριβώς, γιατί ήταν στο προαύλιο, όχι στο κοινοβούλιο), υποσχέθηκε να πυροδοτήσει έναν ευρύ διάλογο για ένα νέο Σύνταγμα, που υποτίθεται ότι θα σηματοδοτήσει τη «νέα μεταπολίτευση. Ένα σύνταγμα που θα οδηγήσει σε μια νέα Ελλάδα. Την Ελλάδα του 2021, στη νέα μεταπολίτευση».
Στην ομιλία του κ. Τσίπρα υπήρξε κορεσμός της λέξης «νέο» και επανήλθε η καταγγελία του «παλιού». Στις προηγούμενες εκλογές, «λάβαμε από τον ελληνικό λαό την εντολή: Να τελειώνουμε με το παλιό», είπε. Είναι ένας εύσχημος τρόπος διαχωρισμού του κόμματός του, από τα υπόλοιπα: Εφόσον δεν έχει τίποτε σε ταξικό, πολιτικό, οικονομικό επίπεδο να προσφέρει, εφόσον δεν έχει καμιά επιτυχία έναντι όσων υποσχόταν επί της τρόικας και του μνημονίου, εφόσον έντρομος έκανε το όχι, ναι, αυτό που απομένει είναι να πείσει τον κόσμο ότι για όλες τις παθογένειες της δημόσιας ζωής και για όλες τις δυσχέρειες της ιδιωτικής του ζωής, φταίει το «παλιό σύστημα». Έτσι ο ίδιος να αναδυθεί εκ νέου αποκαθαρμένος από τα ανομήματα, λες και πλέον δεν έχει κυβερνητική ηλικία για να κριθεί.
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα: «Το ζητούμενο για παραγωγική ανασυγκρότηση προϋποθέτει την πολιτική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος για την οικονομική και ηθική χρεοκοπία, είναι τεράστιες. Και ο μόνος τρόπος για να βγούμε από την κρίση, μια και καλή, είναι να τελειώνουμε με το παλιό» - και στην προμετωπίδα φυσικά του αγώνα κατά του παλιού δεν βρίσκεται άλλος από τον νέο της πολιτικής που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – ομού μετά του Καμμένου και του νεότευκτου συμπαραστάτη Λεβέντη.
«Δεν υπάρχει κανένας θεσμός, μόνο ο λαός», είχε πει ο Αντρέας σε ένα από τα ατυχή λαϊκιστικά του κρεσέντα. «Θέλουμε μια διαδικασία που θα εμπλέκει, θα οργανώνει, θα κινητοποιεί τους πολίτες. Μια διαδικασία ενεργού συμμετοχής των πολιτών και όχι μια διαδικασία περιορισμένη, στους τέσσερις τοίχους της Ολομέλειας της Βουλής», λέει ο Αλέξης, και όποιος τον κατηγορήσει για άκρατο λαϊκισμό, θα καταχωρηθεί στην κατηγορία των ελιτιστών.
Τον Σεπτέμβριο θα ανακοινωθεί η επιτροπή που θα αναλάβει τον διάλογο σε πανεθνική κλίμακα, θα γίνουν συζητήσεις σε όλους τους δήμους της χώρας, με επιστημονικούς φορείς, κινήσεις και μεμονωμένους πολίτες. Τα συμπεράσματα θα συγκεντρωθούν με την διοργάνωση 13 συνελεύσεων σε κάθε περιφέρεια της χώρας. Θα δημιουργηθεί και σχετική ιστοσελίδα, ενώ την Άνοιξη του '17 θα παραδοθούν οι κατασταλαγμένες προτάσεις στα πολιτικά κόμματα, και στη συνέχεια στη Βουλή για να εκκινήσει η κοινοβουλευτική διαδικασία.
Γενικώς είναι μια σκηνοθεσία που στοχεύει να αλλάξει την ατζέντα, φιλοδοξώντας στον πλήρη αποπροσανατολισμό του λαού από τα ζέοντα προβλήματά του, και με την επίφαση της δημοκρατίας των δημοψηφισμάτων. Μια σκηνοθεσία πέραν των συνταγματικών επιταγών όπως ορίζονται από το άρθρο 110 του συντάγματος για την Αναθεώρηση, στο οποίο αναγκαστικά θα προσφύγει το καλοκαίρι του 17, αφού δεν μπορεί να το ξεπεράσει.
Ως τότε ελπίζει ότι θα έχει δομήσει το προφίλ του πλέον δημοκρατικού ηγέτη από συγκροτήσεως του ελληνικού κράτους, του οποίου η πολιτική ευαισθησία είναι συντονισμένη με τη θέληση και την άποψη του ελληνικού λαού.
Είναι δεδομένα πλέον και ποια θα είναι τα προεκλογικά του επιχειρήματα…
ΥΓ: Για τις σκοπίμως γενικόλογες προτάσεις θα μιλήσουν οι ειδικοί. Σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο, δεν μπορεί κάποιος να προσπεράσει τον μη διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας, που κάποτε ήταν ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε την κοροϊδία για την συνταγματική κατοχύρωση του ελέγχου νερού και ρεύματος από το δημόσιο (όταν έχει δώσει την δημόσια περιουσία για 99 χρόνια στο Υπερταμείο), όπως και τη συνταγματική κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τις οποίες ως πρωθυπουργός - αν θέλει και μπορεί- ας τις θεσπίσει από το Φθινόπωρο.
