Αναμενόμενη η προβοκάτσια κατά της πάνδημης συγκέντρωσης για τους νεκρούς των Τεμπών. Δεν θα εκφράσουμε τη σιγουριά των… επιχειρησιακών αναλυτών των πάνελ, για το πως θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν από την αστυνομία οι καμιά εκατοστή μπάχαλοι μπροστά στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας, σε μια πλατεία πλημμυρισμένη από κόσμο.
Ούτε θα υιοθετήσουμε τη μηχανιστική αντίληψη, ότι η κυβέρνηση θέλησε να δυναμιτίσει τη συγκέντρωση. Οι μπάχαλοι ξεκίνησαν τη δράση τους αφού είχαν τελειώσει οι ομιλίες. Άρα το όποιο μήνυμα έστειλαν οι ομιλητές και η πρωτοφανής παρουσία του κόσμου, είχε σταλεί.
Τι νόημα είχε κάποια εσκεμμένη και διατεταγμένη διάλυση της συγκέντρωσης; Θα επιβαρυνόταν με πρόσθετο πολιτικό κόστος μέσα σε μια ατμόσφαιρα που είναι ήδη βεβαρυμμένη. Και μάλιστα σε έναν λαό που έχει εγγενή δυσανεξία στην παρουσία της αστυνομίας σε δημόσιες εκδηλώσεις. Εξ ου και οι τίτλοι διαφόρων ιστοσελίδων περί χρήσης «χημικών κατά ειρηνικών διαδηλωτών», περί «καταστολής» ή «αναίτιας αστυνομικής βίας»!
Προφανώς, η αστυνομία χρησιμοποιεί στελέχη της εντός τέτοιων κύκλων. Άλλωστε έχουν δημοσιευτεί στο παρελθόν φωτογραφίες όπου στον ίδιο χώρο συγχρωτίζονται αρμονικά, άτομα με περιβολή μπάχαλου και δυνάμεις των ΜΑΤ. Εκείνο που δεν είναι εμφανές είναι το πολιτικό συμφέρον της σκόπιμης διάλυσης της συγκέντρωσης.
Είναι όμως εμφανές για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού με κεκτημένη ταχύτητα ανακοίνωσε ότι «Η αστυνομία είχε σαφή εντολή να διαλύσει τη συγκέντρωση και όχι να προστατεύσει τους πολίτες, όπως ψευδώς ισχυριζόταν υποκριτικά ο κ. Χρυσοχοΐδης»!
Είναι επίσης ακράδαντα πεπεισμένος ότι «Τα ιστορικά συλλαλητήρια της 28ης Φλεβάρη δεν μπορούν να αμαυρωθούν από τις αθλιότητες που διαπράττει σήμερα η ΕΛΑΣ με εντολή Μητσοτάκη Χρυσοχοΐδη». Και ζητεί «να παραιτηθεί ο Χρυσοχοΐδης για να ανοίξει ο δρόμος και για τον Μητσοτάκη».
Από τη δεκαετία του ’70, σε συνθήκες δημοκρατίας εμφανίστηκαν οι «γνωστοί άγνωστοι» και επέβαλαν τη διαχρονική παρουσία τους. Τα χρόνια περνούσαν, οι γενιές άλλαζαν, αλλά αυτοί ακολουθούσαν το γνωστό μοτίβο.
Κρυβόμενοι στις παρυφές του πλήθους των διαδηλωτών, άρχιζαν τον χορό της βίας και διέλυαν τις συγκεντρώσεις. Συνήθως η αντιμετώπισή τους ερμηνευόταν ως δυσανεξία των κυβερνήσεων για τις συγκεντρώσεις και ως επίδειξη δύναμης εκ μέρους τους. Ενώ συνέβαινε το αντίθετο. Πρόδιδαν επιχειρησιακή αδυναμία.
Ο χώρος δεν είναι ενιαίας αντίληψης. Υπάρχουν ανάμεσά τους ιδεολόγοι αντιεξουσιαστές. Δίπλα τους παιδιά που γουστάρουν το παιγνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» στους δημόσιους δρόμους. Μεταξύ τους και πολλοί αδέσποτοι χουλιγκάνοι, ενώ κατά καιρούς έχουν προσαχθεί και παιδιά των βορείων προαστίων, όπως και μετανάστες.
Οι αντιεξουσιαστές προκαλούν τα επεισόδια γιατί ιδεολογικά έχουν μετωπική ρήξη με το κράτος. Με τις συγκρούσεις θεωρούν ότι αποδεικνύουν την ολοκληρωτική, ανελεύθερη, αστυνομοκρατούμενη φύση του πολιτικού συστήματος. Οι χουλιγκάνοι δεν έχουν τέτοιες προσεγγίσεις. Απλώς γουστάρουν «να την πέφτουν στους μπάτσους». Και τα παιδιά των βορείων προαστίων κάνουν την εφηβική επανάστασή τους πριν αφοσιωθούν σε καλοπληρωμένες καριέρες.
Οπωσδήποτε οι τέτοια «επαναστατική» δράση των ιδεολόγων, του λούμπεν περιθωρίου και των καλομαθημένων βλαστών, θα είχε μικρότερη έκταση, όπως θα είχε και μικρότερη στα γήπεδα, εάν η αστυνομία έκανε διαφορετικά τη δουλειά της.
Και δουλειά της είναι οι συλλήψεις και όχι να παίζουν σε κάθε διαδήλωση ξύλο με τους κουκουλοφόρους. Και αν ως τώρα όσους συλλάμβανε απαλλάσσονταν με την ευγενή συνδρομή δικηγόρων, που «δεν έκαναν τίποτα τα παιδιά. Τυχαία βρέθηκαν εκεί», τώρα έχει τα τεχνητά μέσα.
Υποτίθεται ότι οι μετωπικές δυνάμεις τάξεως είναι εφοδιασμένες με προσωπικές κάμερες, που μπορούν να αποδείξουν ότι «τα παιδιά» δεν περνούσαν τυχαία από εκεί. Και θα μπορεί η αστυνομία να τα δημοσιοποιεί όταν οι δικαστές «γεμάτοι κατανόηση» για τα «παιδιά» τα αφήνουν ελεύθερα.
Φυσικά, υπάρχει το θεώρημα που είναι αποδεκτό. Οι λαϊκές εξεγέρσεις δεν καναλιζάρονται. Μόνο που εδώ δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Έχουμε κάποιες εκατοντάδες, άντε και ελάχιστες χιλιάδες καλομαθημένους, λόγω ατιμωρησίας, που παίζουν επανάσταση εκ του ασφαλούς.
Οι παλιοί ιδεολόγοι αναρχικοί πλήρωναν για τις ιδέες τους. Ο Μιχαήλ Μπακούνιν π.χ. καταδικάστηκε σε θάνατο πριν η ποινή του μετατραπεί σε ισόβια, ενώ ο Σεργκέι Νετσάγιεφ πέθανε στην περιβόητη φυλακή του Πέτρου καταδικασμένος σε καταναγκαστικά έργα.
Δεν είχαν εκεί τον ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει ανακοινώσεις, ούτε ευαίσθητους δικαιωματιστές να καταγγέλλουν τις συλλήψεις των «παιδιών|».
