Προφανώς, η Νέα Δημοκρατία δεν έχασε 1.000.000 ψήφους διότι δεν ήταν υπουργοί οι κύριοι Βλάχος, Κακλαμάνης, Στυλιανίδης και οι λοιποί πικραμένοι βουλευτές. Να υποθέσω, με απόλυτη βεβαιότητα, πως αν όλοι αυτοί ήταν υπουργοί η Νέα Δημοκρατία θα έχανε 2.000.000 ψήφους, καθώς είναι γνωστό πως η παράταξη δεν έχει όχι πάγκο ούτε βασική ενδεκάδα βγαλμένη από τα σπλάχνα της. Το διαπιστώσαμε την περίοδο 2004-2009 όταν είχαμε τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, καθώς παρέλαβε μια χώρα σε ανάπτυξη και την εγκατέλειψε χρεοκοπημένη.
Τώρα οι αποτυχημένοι εκείνης της περιόδου θέλουν να θέσουν σε ομηρεία τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Άλλωστε ένας εξ αυτών το δήλωσε απερίφραστα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας. «Δεν είμαι δεδομένος», είπε. Και για να κλείσω το ζήτημα των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, αν δεν ήταν οι δύο διευρύνσεις -η πρώτη επί Σαμαρά και η δεύτερη επί Μητσοτάκη- την εξουσία οι νεοδημοκράτες θα την έβλεπαν με το κιάλι. Με στελέχη επιπέδου 2004-2009, ούτε στο Conference League δε θα έπαιζε.
Η επιδίωξη όλων αυτών των διαμαρτυρομένων και των υποκινητών τους είναι να δημιουργήσουν ένα κλίμα πολιτικής αστάθειας. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε βαθιά κρίση και το ενδεχόμενο μιας διάσπασης φαίνεται ιδιαίτερα πιθανό. Ο Μητσοτάκης δε θα πρέπει να παραμείνει ο απόλυτος άρχοντας του παιχνιδιού, ενώ απομένει μια ολόκληρη τριετία χωρίς καμιά άλλη εκλογική αναμέτρηση.
Με αφορμή το όντως αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών -για το οποίο έχω μιλήσει και για το οποίο υπάρχουν ευθύνες στο Μέγαρο Μαξίμου- ξετυλίγεται η προσπάθεια ενός μέρους της βαθιάς Νέας Δημοκρατίας, σε πρώτη φάση να ελέγξει τον πρωθυπουργό. Να καταστεί συνεταίρος του στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή ο Μητσοτάκης να διαπραγματεύεται μαζί τους τις αποφάσεις του. Όπως ακριβώς ο Κώστας Σημίτης με τους «φύλαρχους» του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η πιο σίγουρη συνταγή για να παραλύσει το κυβερνητικό έργο.
Κατανοητές οι ανθρώπινες πικρίες, ακατανόητοι οι πολιτικοί εκβιασμοί. Άλλωστε ο Μητσοτάκης έχει αποδείξει πως στις κρίσιμες στιγμές έχει ισχυρά αντανακλαστικά.
Δε θέλω αυτή τη στιγμή να μιλήσω για το πώς η σταθερή σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, πρωτίστως στο ζήτημα της Ουκρανίας, έχει ενοχλήσει ένα τμήμα της Νέας Δημοκρατίας, που προσπάθησε, ευτυχώς ανεπιτυχώς με την πολιτική των αγωγών, να «μπάσει» τη Ρωσία στο Αιγαίο. Ούτε να συνδέσω κάποιες καταστάσεις με επιχειρηματικά ενεργειακά συμφέροντα. Εν καιρώ και αναλόγως των εξελίξεων, θα «φανεί και της μαϊμούς ο κ…», όπως είχε πει ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Θα μου αντιτείνει ο αναγνώστης πως μεγαλοποιώ φυσιολογικές αντιδράσεις βουλευτών που, ούτως ή άλλως, έχουν ελάχιστο πολιτικό εκτόπισμα και αν γινόταν υπουργοί στον ανασχηματισμό θα τα βρίσκαν προχθές όλα τέλεια. Ας περιμένουμε και θα δούμε. Μακάρι να έχουν δίκιο.
