Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν ήταν εξουσιαστική η συμπεριφορά του Πρωθυπουργού, που κατέφθασε με κουστωδία έντεκα αυτοκινήτων και τη συνοδεία… νοσοκομειακού, μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Ήταν φόβος. Ο φόβος που νιώθουν οι ηγέτες που έχουν διαρρήξει του δεσμούς εμπιστοσύνης με την πλειοψηφία του λαού. Που νιώθουν πλέον ότι απευθύνονται σε λαό - εχθρό.
Αυτό καταγράφει και η σιδηρόφρακτη, περίκλειστη Θεσσαλονίκη, με τους αποκλεισμένους δρόμους, τις πεντέμισι χιλιάδες αστυνομικούς (μεταξύ τους και δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ που θα καταργούσε), τα ελικόπτερα, τα drones. Αυτό κατέγραψε και η επίσκεψή του στην περίκλειστη Λέσβο, οι αποδοκιμασίες στην Κέρκυρα, οι κουβαλητοί κλακαδόροι για να τον επιδοκιμάσουν στο δοκιμασμένο Μάτι, και οι αντίστοιχοι στα Χανιά.
Και επειδή ο Πρωθυπουργός ζήλωσεν δόξα Αντρέα - τόσες κασέτες του δανείστηκε και νόμισε ότι αυτό αρκεί για να τον ενσαρκώσει - θα πληγωθεί αλλά θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στις στιγμές της μεγάλης καταφρόνιας (των κατηγοριών και της παραπομπής στο ειδικό δικαστήριο), ήταν λαοπρόβλητος και αγαπητός. Ουδέποτε προσπάθησε να αποφύγει την έκθεση στο λαό, διακινδυνεύοντας ακόμη και να υποστεί αποδοκιμασίες.
Η Θεσσαλονίκη δείχνει και κάτι άλλο. Οι Αμερικανοί μυστικοί πράκτορες που έχουν πάρει αυτές τις μέρες τα κλειδιά της πόλης, «φωτογραφίζουν» την υποτακτική συμπεριφορά μιας κυβέρνησης που είχε πείσει ότι ήρθε για άλλα. Για την ανύψωση δήθεν της εθνικής αξιοπρέπειας, που είχαν τσαλαπατήσει οι προηγούμενοι γερμανοτσολιάδες. Αν αυτά που κάνει τα είχαν κάνει οι προηγούμενοι, ο πρωθυπουργός και το κόμμα του θα αλυχτούσαν.
Είναι άλλο το μέταλλο αυτών στους οποίους ήθελε να μοιάσει ο Πρωθυπουργός, που νομίζει ότι κουβαλά την ιστορία τους, και άλλο το δικό του. «Μέχρι την νίκη» είχε αναφωνήσει στην κηδεία του Φιντέλ. Μόνο που ο Φιντέλ δεν λύγισε παρά τις επιθέσεις. Ήταν στο στόμα του λύκου και αντιστάθηκε. (Και αυτό είναι άσχετο με τη γνώμη μας γι αυτό καθεαυτό το καθεστώς του).
Ο κ. Τσίπρας που ήρθε να επιβάλει νεωτερική ηθική στην πολιτική, υιοθέτησε στο έπακρο τις χειρότερες - και μόνο αυτές – πρακτικές των προκατόχων του (του παλιού συστήματος όπως αρέσκεται να λέει). Μία από αυτές η χυδαία μετατροπή της ΔΕΘ σε προεκλογικό μπαλκόνι, όπου ο κάθε Πρωθυπουργός, εν είδει ταχυδακτυλουργού άνοιγε το καλάθι και έδινε καλούδια στο πόπολο. Μια τακτική που αποθέωσε ο Αντρέας στα χρόνια του, και από τους επόμενους ουδείς έστερξε να την καταργήσει.
Αν η ΔΕΘ γίνεται πεδίο «ταξικών», εργασιακών, συντεχνιακών, και τώρα «εθνικών» αγώνων, είναι γιατί επί των Πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης εξέπεσε σε προεκλογικό μπαλκόνι. Θα περίμενε κανείς από μια νέα κυβέρνηση νέων ανθρώπων να την επανέφερε στον αρχικό της δρόμο. Μια εμπορική έκθεση όπου οι δυναμικές εταιρίες της υφηλίου θα παρουσίαζαν τα καινοτόμα προϊόντα τους και θα έκλειναν επιχειρηματικές συμφωνίες. Έτσι είχε ξεκινήσει η έκθεση στις απαρχές της. Για την πόλη ήταν γιορτή, μακριά από κάθε πολεμικό κλίμα, αστυνομοκρατία, κλειστούς δρόμους, ελεύθερους σκοπευτές στις στέγες, διαδηλώσεις και δακρυγόνα, με τους πολίτες, μακράν και αμέτοχους.
Αλλά για να γίνουν αυτά, για να επανέλθει η στοιχειώδης κανονικότητα, χρειάζεται ο συνετός οραματισμός της κοινής λογικής, ο οποίος απουσιάζει και από τους νέους της κυβέρνησης, που γέρασαν πρόωρα μέσα στα κομματικά γραφεία. Ο κ. Τσίπρας ακολουθώντας την πεπατημένη, εγκλωβίστηκε. Αντί να πάει και να εγκαινιάσει τυπικά την έκθεση, χωρίς καμία πολιτικολογία, ακολούθησε τη ρότα των άλλων, αποδέχτηκε το πήχη που έβαλαν, και τώρα θα περάσει από κάτω.
Τώρα αγωνίζεται να μην κοπούν οι συντάξεις (οι παλιές συντάξεις, των καινούργιων η τύχη είναι δεδομένη), αλλά ούτε αυτό δεν μπορεί υποσχεθεί, πριν συνεδριάσει το Eurogroup στα μέσα του Νοέμβρη. Ήδη, πέραν των προειδοποιητικών βολών που του έχουν στείλει κατά καιρούς οι κοινοτικοί αξιωματούχοι αλλά και ο ευρωπαϊκός τύπος, και οι οποίες έχουν αναφερθεί εδώ, μόλις χθες ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα Γενς Πλέτερ τον προειδοποίησε για τις ενδεχόμενες γαλαντομίες του, ότι «το βλέμμα μας είναι στραμμένο στη Θεσσαλονίκη»! Το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί, είναι το κοινωνικό μέρισμα ελεημοσύνης τα Χριστούγεννα, κατάργηση του υποκατώτατου μισθού και επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Αλλά τα δύο τελευταία ήταν προγραμματισμένα από το 2013.
Αν ισχύουν αυτά που είπε ο πρωθυπουργός ενώπιον του Αμερικανού υπουργού Εμπορίου, Γουίλμπορ Ρος, ότι η Ελλάδα άφησε πίσω της την κρίση, δεν έχει παρά να εξαγγείλει κατάργηση του νόμου για τις συντάξεις και της περικοπής του αφορολόγητου. Να θυμάται όμως αυτό που είχε πει ο μισητός Σόιμπλε στον πρώην υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Τζακ Λιου, όταν ο τελευταίος του ζητούσε να βοηθήσει η Ευρώπη την Ελλάδα. «Να βοηθήσουμε αλλά δώστε κι εσείς 50 δις δολάρια». Ο Τζακ Λιου έκανε πως δεν άκουσε…
