Ο Αλέξης Τσίπρας εφηύρε την αφορεσμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως νεοφιλελεύθερης αντίληψης έννοια, την «ατομική ευθύνη» την οποία είχε λανσάρει η κυβέρνηση στην αρχή της πανδημίας! Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η διαπίστωσή του ότι «η χώρα μας κατάφερε να βγει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες από αυτή την σκληρή δοκιμασία. Και αυτή είναι επιτυχία που οφείλεται και ανήκει σε κάθε πολίτη της χώρας χωριστά»!
Ίσως να φαίνεται ήσσονος σημασίας, όμως έχει ενδιαφέρον η ιδεολογική πιρουέτα. Ο λαός έγινε ξαφνικά «κάθε πολίτης χωριστά», αρκεί να μην πιστωθεί κατ’ ελάχιστον τις «λιγότερες δυνατές απώλειες». Λογικόν! Αντιπολίτευση είναι αυτά θα πει, αλλά η σημειολογία της φράσης αφοπλίζει όσους εξαπέλυαν τότε μύδρους στην κυβέρνηση γιατί απευθύνθηκε στην «ατομική ευθύνη» του πολίτη!
Όπως ενδιαφέρον έχει και το γεγονός πως όταν πριν ενάμισι μήνα που ο Τσίπρας παρουσίασε το πρώτο «Μένουμε όρθιοι», ο ΣΥΡΙΖΑ απείλησε Θεούς και δαίμονες γιατί τα κανάλια δεν έκοψαν τη ροή τους να παρουσιάσουν το σωτήριον πρόγραμμα. Ο Χαρίτσης μάλιστα έστειλε και επιστολή διαμαρτυρίας στο ΕΣΡ, καλώντας το να πράξει τα δέοντα. Το σωτήριο πρόγραμμα ήταν τόσο τεκμηριωμένο και... σωτήριο¸ που σε ενάμισι μήνα το πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων , και χθες παρουσίασε άλλο, δικαιώνοντας συν τοις άλλοις και τα κανάλια που δεν διέκοψαν το πρόγραμμά τους για χάρη του.
Χθες ο Αλέξης αφού έδωσε πολλά καλούδια στον λαό, κατηγόρησε τον Μητσοτάκη ότι συμπεριφέρεται με αυταρχισμό στη νεολαία λέγοντας: «τόσο συμβολικά, όσο και ουσιαστικά, είναι πολύ θλιβερό για μια χώρα, το μόνο που μπορεί να παρέχει στους νέους ανθρώπους της, στους 20αρηδες, να είναι η καταστολή και ο αυταρχισμός. Οι 20ρηδες του 2012 έτρωγαν ξύλο στην πλατεία Συντάγματος, επειδή διαδήλωναν. Οι σημερινοί 20ρηδες τρώνε ξύλο στην πλατεία της γειτονιάς τους, επειδή απλά βρέθηκαν εκεί».
Διαστρέφει φυσικά, γιατί εκεί που έπεσε ξύλο ήταν στην παγίδα που έστησαν στου αστυνομικούς στην Κυψέλη και σε όσους βγήκαν για κοκτέιλ αλλά πετούσαν κοκτέιλ μολότοφ στην Αγία Παρασκευή. Αλλά και αν, για την οικονομία της συζήτησης, αποδεχόμασταν την καταγγελία του, θα λέγαμε ότι οι κυβερνήσεις φαίνεται να έχουν ηλικιακές και θεματολογικές προτιμήσεις. Ο Μητσοτάκης δέρνει τους νέους (που πετούν μολότοφ), ο ίδιος τσάκιζε στο ξύλο τους συνταξιούχους, και όσους (νέους και γέρους, γυναίκες και άντρες, παππούδες και εγγόνια) διαμαρτύρονταν για την συμφωνία των Πρεσπών, ενώ παράλληλα έκανε και προληπτικές συλλήψεις.
Ο Τσίπρας μετά την πρωθυπουργία του έχει χάσει το δικαίωμα να εμφανίζεται ότι δήθεν βλέπει τα πράγματα από την πλευρά αυτών που τρώνε ξύλο.
Χθες από κοινού με τον Τσακαλώτο, την Αχτσιόγλου, τη Μαριλίζα, έταξαν όσα έταξαν - άλλωστε τσάμπα είναι. Όμως προκλητικός ο Νίκος Παππάς συνέκρινε τα χρήματα που παρέχει η κυβέρνηση με εκείνα που διαθέτει η Πορτογαλία για την ανόρθωση της οικονομίας της. Μόνο που στην Πορτογαλία δεν υπήρξε ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικές δυνάμεις εν ομονοία και αγαστή συνεργασία, υλοποίησαν το μνημόνιο και επανέφεραν τη χώρα τους, ώστε σήμερα μπορεί να δίνει. Δεν είχαν «πρώτο εξάμηνο του 2015» και δεν έκαναν ανόητες ταρζανιές, οι οποίες μας στοίχησαν πάνω από 100 δισ.
Εκτός αν γίνει κάποιο… θαύμα στον τουρισμό ή σπεύσει γρήγορα η ΕΕ, έρχονται δύσκολες εποχές στην οικονομία. Για όλη την ανθρωπότητα, αλλά πολύ περισσότερο για την Ελλάδα, καθώς έζησε και την δεκαετία της κρίσης.
Αφού ο Μητσοτάκης δεν θέλει να κάνει βιομηχανία εξεταστικών (και αφού ούτως ή άλλως το πρώτο εξάμηνο του 2015 έχει παραγραφεί), μήπως να ακολουθούσε τα βήματα της… Ζωής Κωνσταντοπούλου; Η πρώην Πρόεδρος της Βουλής είχε συγκροτήσει μια αλήστου μνήμης επιτροπή για το χρέος. Όχι σοβαρή επιτροπή, και με αποτελέσματα εκ των προτέρων προδιαγεγραμμένα υπό το φίλτρο των αριστερίστικων αντιλήψεων των μελών της.
Ωστόσο σαν ιδέα γιατί είναι απορριπτέα; Γιατί δεν πρέπει να μάθουμε πόσο μας στοίχισε ο… ένδοξος μπολιβαριανός αγώνας του Αλέξη και του αυτάρεσκου Γιάνη, τον οποίο το σοφό 3,5% των ψηφοφόρων τον επιδοκίμασε στέλνοντάς τον εκ νέου στη Βουλή; Ίσως τα λεφτά που χάθηκαν τότε θα μπορούσαν τώρα να είναι πρόσθετο στήριγμα στους πολίτες που θα χειμάζονται από την οικονομική κρίση της πανδημίας.
Επειδή τμήμα του λαού ακόμη δεν έχει καταλάβει τι συνέβη τότε και πόσο του στοίχισε η «περήφανη διαπραγμάτευση». Και πόσο εκείνα τα χρήματα θα μας λείψουν τώρα.
