«Είναι καιρός πια να εκφράσουμε αυτόν τον θυμό μας, την αγανάκτησή μας, είναι καιρός πια να θυμώσουμε» δήλωνε από την Θεσσαλονίκη στις αρχές του Ιουλίου ο Αλέξης Τσίπρας καταγράφοντας επισήμως τις προθέσεις του σχετικά με την προσέγγισή του όλων εντάσσονται στην φυλή των «αντί». Άλλο δρόμο δεν έχει και άλλη μέθοδο δεν γνωρίζει για να προσεγγίσει εκ νέου την εξουσία που χάθηκε…
Η θέση του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ σαφής, ελλείψει προγραμματικού λόγου και με τους πολίτες να προτιμούν ακόμη και τον Κανένα για πρωθυπουργό μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη ρίχνοντας τον στην τρίτη θέση, με άμεση στόχευση στη δημιουργία ενός νέου κύματος νεοαγανακτισμένων.
Αυτή άλλωστε η μέθοδος τον έφερε στην εξουσία το 2015 και η πανδημία, όπως εκτιμούν στην Κουμουνδούρου, αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την αριστερά σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις αυτής στην οικονομία και την κοινωνία.
Από την Λέσβο (όπου βρέθηκε και προ ημερών) δήλωνε άλλωστε το 2014 (όταν μάλιστα είχε πει και το περίφημο ''Go back madam Merkel'' τα εξής:
«Κάθε μέρα που περνάει είμαστε και πιο βέβαιοι ότι η οργή, η αγανάκτηση και ο θυμός, θα μετατραπούν σε δημιουργική πολιτική πράξη» στις 18 και τις 25 του Μάη. Ο ελληνικός λαός που τόσο καιρό κάνει υπομονή θα δείξει ποιος πραγματικά είναι το αφεντικό σε αυτή την χώρα και θα χαράξει ένα δρόμο ανατροπής, ένα δρόμο ελπίδας για μια καλύτερη προοπτική για την πατρίδα μας».
Σε τι διαφέρουν από αυτά που επικαλείται σήμερα; Σε τίποτα, μόνο οι περίοδοι είναι διαφορετικές και ενδεχομένως και η ίδια η κοινωνία να έχει μάθει από το πάθημα των 4,5 χρόνων της πρώτης φοράς αριστερά. Μόνο που πάλι υπάρχει μια κρίση, αυτή της πανδημίας με τις επιπτώσεις στην οικονομία και την κοινωνία. Και οι κρίσεις φέρνουν και την φυλή των «αντί» ενώνοντας με έναν μαγικό τρόπο τα άκρα. Αυτά που δημιουργούν τις συνθήκες της έντασης και του διχασμού.
Και ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται να αναζητεί αυτή την φυλή όπως το έπραξε και το 2012–2014. Μη δει αγανακτισμένο πολίτη, αντιεμβολιαστή αρνητή υγειονομικό, αδιάφορο εκπαιδευτικό σπεύδει να του κλείσει το μάτι και να δώσει και το απαραίτητο άλλοθι στην αντίδρασή του.
Από την καταψήφιση της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών έως τις ακραίες υποσχέσεις περί αναδρομικής εισόδου υποψηφίων στα ΑΕΙ με τους φετινούς βαθμούς, με την προϋπόθεση να τον κάνουν πρωθυπουργό έως του χρόνου τέτοια εποχή (αρχικά η υπόσχεση δεν είχε χρονικό περιθώριο αλλά τελικά τέθηκε ένα… όριο).
Η επένδυση στον θυμό είναι δεδομένη. Αποτελεί την βάση της αντιπολιτευτικής τακτικής με στόχο να υπερισχύσει του φόβου για να δημιουργήσει το κύμα εκείνο που θα εκφραστεί μέσω της οργής και θα καταλήξει σε μια αρνητική ψήφο για τη σημερινή κυβέρνηση.
Οι εκλογικές τάσεις #8 του ιδρύματος Νίκος Πουλατζάς δίνουν και το απαραίτητο περιτύλιγμα για να κινηθεί με βάση αυτή την τακτική η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου. Με βάση την ανάλυση αυτή προκύπτει ότι και το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο βαίνει μειούμενο και δημιουργείται ένα αντικυβερνητικό κλίμα.
Και δίνει ουσιαστικά το έναυσμα όλων όσων βλέπουμε σήμερα αφού αναφορικά με την καταγραφή των συναισθημάτων των πολιτών (σύμφωνα πάντα με την ανάλυση δημοσκοπήσεων που κάνει), «το 70% έχει αρνητικά συναισθήματα, με την οργή (45,3%) να ισοδυναμεί σχεδόν με τον φόβο (45,1%)».
Και συνεχίζει σημειώνοντας πως «το πώς θα επιδράσει τελικά η δυναμική αυτών των δύο πολιτικά αντίρροπων ως προς τα αποτελέσματά τους συναισθημάτων (η οργή ευνοεί την ανατροπή και ο φόβος τη διατήρηση του status quo) είναι ένα μεγάλο ερώτημα».
Με λίγα λόγια, αν καταφέρει ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει τον θυμό οργή και μάλιστα ως ποσοστό πλειοψηφικό στους πολίτες τότε μπορεί να αναζητά και την μία ψήφο που θα τους λείπει όπως λέει για να βγει πρώτο κόμμα στις εκλογές.
Και μόνο αυτό αρκεί για να διαπιστωθεί ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποφασισμένος για όλα προκειμένου να δημιουργήσει το κύμα των νεοαγανακτισμένων και δεν θα σταματήσει πουθενά. Από τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη και την λάσπη στον ανεμιστήρα (η κυριαρχία του πρωθυπουργού και η διαφορά στην καταλληλότητά του ως πρωθυπουργού, αλλά και η σφήνα του Κανένα ενοχλούν όσο τίποτα άλλο τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης) μέχρι τις υποσχέσεις που αγγίζουν ίσως και να υπερβαίνουν τα όρια του λαϊκισμού στόχος είναι να μετατραπεί σε πράξη αυτό που η Έφη Αχτσιόγλου είχε πει ότι η πανδημία αποτελεί ευκαιρία για την αριστερά, τελικά δεν ήταν τυχαίο.
Σε κάθε περίπτωση η επένδυση στον Σεπτέμβρη και σε αναταραχές που δύναται να προκύψουν, αρχής γενομένης από την Παιδεία, είναι δεδομένη σε σημείο που να αδιαφορεί η αξιωματική αντιπολίτευση για την όποια δυσμενή εξέλιξη της πανδημίας στην κοινωνία και την οικονομία.
Το πρόβλημα παραμένει στα υπόλοιπα κόμματα που κινούνται σε αυτό τον χώρο και διεκδικούν την κεντροαριστερά. Ο λόγος για το ΚΙΝΑΛ που επιτρέπει στον Αλέξη Τσίπρα να αδιαφορεί για τις εξελίξεις σε αυτό το πεδίο είτε λειτουργώντας ως παρακολούθημα είτε πολλές φορές πλειοδοτώντας όπως στη περίπτωση της Παιδείας σε κορώνες και αναφορές που αγγίζουν τα όρια του λαϊκισμού
Το ερώτημα βέβαια είναι τι θα κάνουν οι πολίτες. Μπορεί η πλειοψηφία να κινείται στη λογική της επόμενης ημέρας αναζητώντας και επενδύοντας σε λύσεις που θα κλείσουν τον φαύλο κύκλο που άνοιξε η πανδημία, ουδείς όμως πρέπει να κλείνει τα μάτια μπροστά σε φαινόμενα που δύναται να αποτελέσουν τροχοπέδη στην εξέλιξη.
Το παράδειγμα με τις βάσεις των ΑΕΙ και την αίσθηση του αδικημένου στην οποία επένδυσε ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτηριστική αφού γονείς και υποψήφιοι έδειξαν να αντιδρούν διότι δεν πέρασαν σε κάποια σχολή ακόμη και με βαθμό 2. Λογική ου δύναται να γίνει επικίνδυνη αν δημιουργηθεί η αίσθηση ενός κύματος αντίδρασης στο οποίο επενδύει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι εργατοπατέρες που βλέπουν να χάνουν κακώς εννοούμενα κεκτημένα...
