Οι πιο οδυνηρές σελίδες της Ιστορίας μας έδειξαν ότι ο Εθνικός Διχασμός οδηγούσε πάντα σε εθνικές καταστροφές. Δυστυχώς, όμως, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών η μοναδική πολιτική δύναμη που διδάχθηκε από την Ιστορία υπήρξε η Νέα Δημοκρατία, που το 1974 έφερε την εθνική συμφιλίωση. Αντίθετα, μετά το 1981, στη χώρα επέδραμε το ΠΑΣΟΚ με τους πρασινοφρουρούς του, ενώ η Αριστερά παρέμεινε πάντα «με το όπλο παρά πόδα». Σήμερα, το μόνο όπλο που χρειάζεται η πατρίδα είναι η λογική.
Οι λογικοί άνθρωποι αυτής της χώρας, όσοι δηλαδή λειτουργούν και ψηφίζουν με βάση τη λογική και όχι το θυμικό, κρατούν στα χέρια τους την τύχη της πατρίδας.
Είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης όχι μόνο προσπαθούν να επιβιώσουν και να αυξήσουν τα ποσοστά τους εργαλειοποιώντας μια εθνική τραγωδία, αλλά και να καπελώσουν κάθε αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση.
Γνωρίζουν ότι η Δικαιοσύνη απονέμεται από τους δικαστές και όχι από αυτόκλητους Ροβεσπιέρους που εκδίδουν αποφάσεις με βάση το κομματικό τους συμφέρον και καταδικάζουν με συνοπτικές διαδικασίες, κατασκευάζοντας θεωρίες συνωμοσίας, συκοφαντώντας τους πολιτικούς αντιπάλους τους και επιδιδόμενοι σε ηθικές δολοφονίες.
(Ως γνωστόν, το τέλος του Ροβεσπιέρου σηματοδότησε το τέλος της Τρομοκρατίας κατά τη Γαλλική Επανάσταση).
Καταλαβαίνουν πως ο όγκος της δικογραφίας για την τραγωδία των Τεμπών είναι τόσο μεγάλος που η μελέτη της απαιτεί χρόνο. Ουδείς δικαιούται να πιέζει τη Δικαιοσύνη. Και πάντως όχι αυτοί που δεν τη διευκόλυναν στην εκδίκαση της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής, διότι επί χρόνια δεν έβρισκαν κατάλληλη δικαστική αίθουσα.
Οι λογικοί άνθρωποι αυτής της χώρας γνωρίζουν επίσης ότι η δίκη για το Μάτι δεν έχει τελειώσει, αν και εκείνη η τραγωδία συνέβη τον Ιούλιο του 2018. Βέβαια, η δίκη για το Μάτι διεξάγεται μέσα στην απόλυτη σιωπή και αυτό ευλόγως προκαλεί απορία.
Αυτά σκέπτονται εκείνοι και εκείνες που δε θέλουν να δουν την πατρίδα μας να βυθίζεται για άλλη μια φορά σε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα – και πάλι με ευθύνη των άκρων.
Μια ματιά στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας μας ενισχύει αποφασιστικά το «μέτωπο της λογικής»: Οι συνέπειες των δύο (τουλάχιστον εμφυλίων πολέμων) διαρκούσης της Επανάστασης του 1821, του Εθνικού Διχασμού των αρχών του περασμένου αιώνα που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή, των Δεκεμβριανών του 1944 που έφεραν τον εμφύλιο (1946-1949), των Ιουλιανών του 1965 που οδήγησαν στην επτάχρονη δικτατορία και στην καταστροφή της Κύπρου (1967-1974).
Πώς γεννήθηκε η γενιά του ήπιου λόγου
Εδώ και αρκετό καιρό πολλοί από τους ανθρώπους της λογικής και του ορθού λόγου αναρωτιούνταν για ποιο λόγο η Νέα Δημοκρατία επιμένει στο ήπιο ύφος και δεν περνά στην αντεπίθεση. Η απάντηση έχει τις ρίζες της στην Ιστορία: Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, η Δεξιά άλλαξε. Αλλά η Αριστερά έμεινε ίδια και απαράλλαχτη. «Με το όπλο παρά πόδα»! Όσοι από την προδικτατορική Δεξιά δεν άλλαξαν, πέρασαν στην τυχοδιωκτική Ακροδεξιά.
Η γενιά που επέλεξε να ενταχθεί στη Νέα Δημοκρατία μετά την πτώση της δικτατορίας είχε κουραστεί από τις φαγωμάρες των πατεράδων και των παππούδων της, όταν με τυφλό φανατισμό οδηγούσαν τη χώρα στον Εθνικό Διχασμό, στα Δεκεμβριανά, στον αδελφοσκοτωμό του εμφυλίου, στα μετεμφυλιακά μίση και τελικά στη δικτατορία και την καταστροφή της Κύπρου.
Η γενιά αυτή επέλεξε τον κοινοβουλευτισμό, την πολιτική ελευθερία, τον ήπιο λόγο. Και σ’ αυτόν τον δρόμο έβαλε και τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, με τους περισσότερους από τη γενιά που έζησε τα δραματικά μεταπολεμικά γεγονότα να έχουν φύγει από την ζωή, με την ελλιπή γνώση της Ιστορίας, η πεποίθηση ότι οι εθνικοί διχασμοί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε εθνικές καταστροφές χάθηκε.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη μεταδικτατορική περίοδο συναντήθηκαν άνθρωποι που στην περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου είχαν βρεθεί στα αντίθετα στρατόπεδα. Χαρακτηριστική περίπτωση ο αείμνηστος Στρατηγός Γεώργιος Καρούσος και ο καταδικασμένος σε θάνατο, γέννημα θρέμμα του προπολεμικού κομμουνιστικού κινήματος και συγγραφέας του βιβλίου «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…», Τάκης Λαζαρίδης.
Μαζί στον αγώνα για την αλήθεια και την πατρίδα
Ο Λαζαρίδης επέλεξε τον δημοσιογράφο, πρώην ανθυπολοχαγό του ΕΛΑΣ και διευθυντή τότε του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας (επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) Γιάννη Βούλτεψη για να προλογίσει αυτό το πραγματικό τόλμημα. «Πιστεύω πως μας περιμένουν δύσκολες μέρες», του είχε πει ο Λαζαρίδης σχεδόν πριν από τριάντα χρόνια. «Η πόλωση και ο διχασμός ουσιαστικά έχουν επέλθει. Η μόνη και πραγματική υπηρεσία που εμείς οι «παλιοί αγωνιστές» μπορούμε να προσφέρουμε στον ελληνικό λαό, είναι να του πούμε επιτέλους την αλήθεια».
Είχε βρει κάπως ρομαντικό αυτόν τον πληθυντικό («εμείς οι παλιοί αγωνιστές») ο Βούλτεψης. Και το έγραψε στον πρόλογό του. Στον επίλογό του πάλι, ο Λαζαρίδης γράφει: «Λυπάμαι που σε μένα έλαχε να πω τα σκληρά αυτά λόγια. Για το φαρμάκι που πότισα παλιούς συναγωνιστές και φίλους, γνωστούς και άγνωστους συντρόφους του αγώνα και της φυλακής. Δεν μπορούσα όμως να κάνω διαφορετικά. Πάνω από συγγενείς, συναγωνιστές και φίλους, πάνω κι’ απ’ το αδικοχυμένο αίμα, στέκεται η αλήθεια. Γιατί η αλήθεια ταυτίζεται με την πατρίδα».
Και πράγματι, ο «πληθυντικός» ήταν ρομαντικός. Πόσο μάλλον σήμερα, τόσα χρόνια μετά, που οι μνήμες ξέφτισαν, το μίσος επέστρεψε και η εθνική συμφιλίωση πάλι ακούγεται «κάπως ρομαντική».
Με το όπλο παρά πόδα
Κι’ αυτό διότι τελικά, στο σύνολό της, η Αριστερά ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΤΕ. Δε διδάχθηκε από τα λάθη της, συνέχισε να τρέφεται και να εκτρέφει το δήθεν «ταξικό μίσος», να δηλητηριάζει, να απευθύνεται στα πιο ταπεινά ένστικτα, να εφευρίσκει συνεχώς τρόπους για να συντηρεί τον εθνικό διχασμό, να ανακαλύπτει «προδότες», «γερμανοτσολιάδες», «παιδεραστές», «δολοφόνους».
Με το όπλο παρά πόδα, λοιπόν. Σα να μην πέρασε μια μέρα από εκείνη τη 16η Οκτωβρίου 1949, όταν ο τότε γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ανακοίνωνε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του κόμματος που λειτουργούσε από το Βουκουρέστι, ότι «ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υλική υπεροχή που συγκέντρωσαν οι ξένοι κατακτητές ενισχυμένοι απ’ την τιτοϊκή αποστασία και προδοσία που τον χτύπησε πισώπλατα. Μα ο ΔΣΕ δε λύγισε και δε συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός με ακέραιες τις δυνάμεις του».
(«Παρά πόδας», είχε για την ακρίβεια πει ο Ζαχαριάδης, προκαλώντας τον γενικό καγχασμό μεταξύ εκείνων των Ελασιτών που αρνήθηκαν να λάβουν μέρος στον εμφύλιο, αλλά – σε αντίθεση με τους άκαπνους - γνώριζαν πως το όπλο τοποθετείται στο πλάι του ενός ποδιού).
Κάπως έτσι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι με την «πρώτη φορά αριστερά», πήραν πάλι το όπλο τους. Και ξανά νικήθηκαν από τις «υπέρτερες δυνάμεις» και ξανά έβαλαν το όπλο παρά πόδα.
Τώρα παριστάνουν πως ξαναπήραν το όπλο τους. Εκμεταλλευόμενοι ωμά μια εθνική τραγωδία και τον συναισθηματισμό των Ελληνίδων και των Ελλήνων, που τώρα θα αποδείξουν πως λογική και ευαισθησία μπορούν να συνυπάρξουν!
*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
