Οι προγραμματικές δηλώσεις είναι το προνομιακό πεδίο κάθε κυβέρνησης. Έχει την ευχέρεια να ξεδιπλώνει το πρόγραμμά της, με μέτρα οικονομικών παροχών που ηχούν ευχάριστα στα αυτιά του κοινού.
Αντιθέτως, η κάθε αντιπολίτευση, είναι υποχρεωμένη να μηρυκάζει γκρίνια, να επιδίδεται σε κατεδαφιστική κριτική, χωρίς καν να έχει το πλεονέκτημα να διαψεύσει την κυβέρνηση για το έργο της, αφού οι προγραμματικές αναφέρονται στο μέλλον.
Ως εκ τούτου δεν έχει νόημα η ενασχόληση με τα σαφώς ενδιαφέροντα και ενθαρρυντικά οικονομικά μέτρα Μητσοτάκη, που αποτέλεσαν την κύρια είδηση της ειδησεογραφίας. Αυτά θα κριθούν στο καμίνι της εφαρμοσιμότητας. Η ζωή θα δείξει αν θα δικαιωθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης ότι «ο Κ. Μητσοτάκης έδωσε υποσχέσεις που δεν θα υλοποιηθούν και απέκρυψε όσα έρχονται».
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, ιδιαίτερη αξία έχουν οι ιστορικές - πολιτικές αναφορές της ομιλίας του Πρωθυπουργού, που σηματοδοτούν το πολιτικό του στίγμα.
Όπως ας πούμε οι συνεχείς του αναφορές στο όραμά του για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας. Τις οποίες συνέδεσε στο φόντο του ιστορικού βάθους, αναφερόμενος στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Αντρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη.
Εν τάχει: Τρεις σταθμοί σφράγισαν την πρόοδο της χώρας μας. Ο αστικός εκσυγχρονισμός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο ανορθωτικός εκσυγχρονισμούς των δεκαετιών '50 και '60 που οδήγησε σε μια ραγδαία οικονομική ανάπτυξη καθώς και ο πολιτικός εκσυγχρονισμός της μεταπολίτευσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και οι Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτης, με την ενική συμφιλίωση, το ΕΣΥ και την ένταξη στην ΟΝΕ.
Δεν θα αναφερθούμε στις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης επί των μέτρων. Ήταν υποχρεωμένη να αντιπολιτευθεί, οπότε η κάθε γενναία προειδοποίηση ότι «θα σταθούν εμπόδια στα αντιδραστικά σχέδια Μητσοτάκη», «η ακρίβεια είναι του Μητσοτάκη» (παραγνωρίζοντας το διεθνές πλαίσιο, που οι εκλογές έδειξαν ότι ο κόσμος το ψυχανεμίστηκε) ήταν οι συνήθεις εθιμικές κορώνες τις οποίες επιβάλει το… πρωτόκολλο της κοινοβουλευτικής τελετουργίας.
Οι υποσχέσεις Μητσοτάκη σε συνδυασμό με το «οραματικό» στοιχείο της ομιλίας του, του δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής, που δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος της.
Αξιοπρεπής ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή Σ. Φάμελλος, αλλά δέσμιος της κεκτημένης ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ. Κήρυξε δημιουργία «Μετώπου Δημοκρατίας». Γιατί ως γνωστόν η δημοκρατία στενάζει αλυσοδεμένη και περιμένει ως απελευθερωτή ΣΥΡΙΖΑ. Και γιατί αν δεν αναμασήσουν τη λέξη «Μέτωπο», δεν νοιώθουν αριστεροί.
Την ίδια στιγμή η Αυγή επιτέθηκε στον Νίκο Ανδρουλάκη καταγγέλλοντάς τον ότι πάει «Χέρι - χέρι με Μητσοτάκη», επειδή είπε «ναι υπό όρους» στα μη κρατικά πανεπιστήμια («Ιδιωτικά» τα χαρακτήρισε η Αυγή).
Προχθές πάλι, με την ανακοίνωση Μητσοτάκη ότι θα θεσπιστεί ο γάμος ομοφύλων, εξέδωσε ανακοίνωση καλωσορίζοντας τον Πρωθυπουργό «στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα». Μια ανακοίνωση εμφανώς προβληματική για τον απλούστατο λόγο: Οι ίδιοι που επαίρονται ότι είναι κόμμα δικαιωματισμού, και που δηλώνουν ότι βρίσκονται στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, επί 4,5 χρόνια δεν το ψήφισαν.
Και διερωτάται ο πολίτης: Αυτοί που δεν ψήφισαν βγαίνουν και ειρηνεύονται αυτόν που θα το ψηφίσει; (και μάλιστα σε ένα κόμμα που η βάση του δεν πλέει σε πελάγη ευτυχίας για το μέτρο).
Δεν είναι κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ τα ανωτέρω. Είναι κάτι σοβαρότερο. Μετά την οικτρή εκλογική αποτυχία της, η αξιωματική αντιπολίτευση λειτουργεί με κεκτημένη ταχύτητα παβλοφικών ανακλαστικών. Με την ίδια συμπεριφορά έχασε τις εκλογές, με την ίδια συνεχίζει να έλκει την απαξίωση του κόσμου.
Όμως αν η αξιωματική αντιπολίτευση χάσει περισσότερο σε ποσοστιαία λαϊκή αποδοχή, και αν το τρίτο κόμμα μείνει στάσιμο, διαταράσσεται εντελώς η ισορροπία του πολιτικού συστήματος.
Με δεδομένη την υπεροχή της ΝΔ, οι συν τω χρόνω δυσαρεστημένοι πολίτες που θα αναζητούν αντιπολιτευτική φωνή, θα αρχίσουν να πυκνώνουν τις τάξεις των πολιτικών «εξωτικών» σχηματισμών, που έλαβαν θέσεις στη Βουλή.
Και μετά θα κλαίνε για την ακροδεξιά που θα φουντώνει, και θα νομίζουν ότι οι εξαγγελίες «Μετώπων» θα την αναχαιτίσουν…
