Η ελεγεία των αριθμών: 71 νεκροί προχθές, 59 χθες. Δηλαδή κατά μέσο όρο κάθε 23 λεπτά ένας συμπολίτης μας χάνει τη ζωή του από covid 19. Η αριστερά ξέρει να μετράει αλλά δεν την ενδιαφέρει η πραγματικότητα ως έχει, αλλά όπως θέλει να την διαμορφώνει.
Ουσιαστικά γνωρίζουν ότι η συνάθροιση σε μια πορεία για το Πολυτεχνείο θα αύξανε τον κίνδυνο μετάδοσης, αλλά τους ήταν αδιάφορο. Δεν είναι ότι αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή, όσο το ότι έχουν εδραιωμένη την πίστη πως η δεξιά αδιαφορεί γι’ αυτή, και είναι διατεθειμένη να θυσιάζει ανθρώπους στο βωμό του κέρδους.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο προσανατολισμός τους είναι μονομερώς επικεντρωμένος στην αύξηση των ΜΕΘ και την επίταξη των ιδιωτικών κλινικών. Με την - όχι απορριπτέα αλλά - μονομερή στόχευση, θεωρούν ότι πιέζουν για αντικαπταλισιτκή πολιτική υγείας. Παρότι γνωρίζουν ειδησεογραφικά ότι από τις ΜΕΘ, όσες και να έχουμε, στους 100 οι 40 περίπου δεν βγαίνουν ζωντανοί, (άρα το θέμα είναι να μη φτάσουμε στις ΜΕΘ), δεν θεωρούν ότι και από την πλευρά τους έχουν χρέος να προτρέψουν το λαό σε αυτό.
Δεν τα τηρούν άλλωστε και οι ίδιοι. Ούτε στην συγκέντρωση του Εφετείου, ούτε καν στην θεαματική σκηνοθετημένη παράσταση του ΚΚΕ την Πρωτομαγιά. Γιατί εκείνος ο κόσμος πριν λάβει θέση στα σημαδεμένα εκ των προτέρων σημεία, δεν κατέβηκε στο Σύνταγμα με αλεξίπτωτα, αλλά συνωστισμένος στα Μέσα Μεταφοράς, όπως και έτσι έφυγε.
Στον κόσμο τους η απαγόρευση της κυβέρνησης ήταν το προστάδιο μιας αυταρχικότερης πολιτικής που θα έρθει, γιατί η δεξιά είναι εκ φύσεως αυταρχική (το ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός και ο λαστινοαμερικάνικος ποπουλισμός ήταν απείρως αυταρχικότεροι, δεν λαμβάνεται υπόψιν, καθώς αυτά τα συστήματα ήταν αριστερά και αγωνίζονταν - ο Μαδούρο εξακολουθεί - για τον άνθρωπο).
Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαγόρευε τις συγκεντρώσεις για δευτερεύουσα από αυτήν της πανδημίας αιτίες, όπως την επίσκεψη Ομπάμα, το αποδέχονταν χωρίς να σκεφθούν στιγμή το Σύνταγμα. Ήταν απλώς ευπρεπής συμπεριφορά προς τον υψηλό φιλοξενούμενο.
Χθες ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με… ατσαλένια αποφασιστικότητα που… μόνο οι αριστεροί έχουν, καλούσε τον Μητσοτάκη να αποσύρει την «αντιστυνταγματική διάταξη», ενώ με παρόμοια διάθεση αντίστασης η Γραμματέας της Κ.Ο. Όλγα Γεροβασίλη δήλωνε «Δεν θα επιτρέψουμε τη παραβίαση του Συντάγματος από την κυβέρνηση με αποφάσεις που πλήττουν ευθέως την καρδιά της δημοκρατίας».
Και ήρθε η απόφαση του αρμοδίου θεσμικού οργάνου, του Συμβουλίου της Επικρατείας, (στο οποίο προσέτρεξε να διαμαρτυρηθεί ο πλουμιστός Γιάνης), το οποίο απεφάνθη ότι η απαγόρευση είναι συνταγματική και νόμιμη για λόγους δημοσίου συμφέροντος και προστασίας της δημόσιας υγείας. Και η ατσαλένια αποφασιστικότητα έγινε κομφετί.
Πέραν όμως της διαχρονικής καχυποψίας που διακατέχει την αριστερά, στην συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε και ο διαγκωνισμός του αριστερόμετρου. Οι λεγόμενοι αντιεξουσαστές και αριστερά γκρουπούσκουλα με πρωτοστατούσα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είχαν σκοπό να υπακούσουν και εξέδιδαν ανακοινώσεις για μαζική «αγωνιστική συμμετοχή».
Το ΚΚΕ δεν θέλησε να φανεί στα μάτια του αριστερού ακροατηρίου του ως ο υποταγμένος επαναστάτης και να υποστεί τη λοιδορία των αριστεριστών. Ήξερε άλλωστε ότι έχει τη δύναμη να κυριαρχήσει θεματικά και θεαματικά στην αντιαπαγορευτική πορεία. Άλλο που δεν ήθελε ο αυτάρεσκος Γιάνης να δηλώσει αντιστασιακός, και να προτάξει τα στήθη του στα μυδραλιοβόλα του Χρυσοχοΐδη: «Θα είμαστε εκεί και σας προκαλώ να μας χτυπήσετε» είπε στη Βουλή.
Ο Σοσιαλδημοκρατικός (πέρασε και δεν κόλλησε) ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε να μείνει πίσω σε αριστεροσύνη. Και ενώ είχε δηλώσει ότι δεν θα συμμετάσχει στην πορεία, άρχισε να ουρλιάζει για την αντισυνταματικότητα και συνυπέγραψε το κείμενο του ΚΚΕ.
Τελικώς, αφενός ο φόβος της πλειοψηφίας για τον ιό, (ο λαός παρακολουθούσε έκπληκτος τη διαμάχη την ώρα που καταμετρούμε κάθε μέρα δεκάδες νεκρούς), αφετέρου η απόφαση του ΣτΕ, έδωσαν μια εύκολη νίκη στον Μητσοτάκη. Βασικά του τη χάρισε το αριστερό μπλοκ. Τι έχουν άραγε τα έρμα ψηφαλάκια και ψοφάνε;
