Ομολογώ πως προσωπικά δε με εξέπληξε καθόλου η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην επίσκεψη του ουκρανού προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στην Αθήνα, οι επαφές που είχε με την κυβέρνηση και η συμφωνία για περαιτέρω ενίσχυση του ουκρανικού λαού που μάχεται υπέρ βωμών και εστιών.
Και αυτό, γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τις συχνές επισκέψεις κλιμακίων του ΣΥΡΙΖΑ στη Μόσχα και τις επαφές που είχαν με κάποιο «Κέντρο Στρατηγικών Μελετών» το οποίο ίδρυσαν πρώην στελέχη της Ρωσικής Στρατιωτικής Κατασκοπίας, ούτε τον ξαφνικό έρωτα του Α. Τσίπρα, ο οποίος αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και ενώ η χώρα παράδερνε στο χείλος της χρεοκοπίας, έσπευσε στο «Φόρουμ» της Αγίας Πετρούπολης, όπου συνάντησε τον Β. Πούτιν, δηλώνοντας μάλιστα με νόημα πως «είμαστε λαός που ξέρει να βρίσκει νέα, ασφαλή λιμάνια», ούτε τις υποκλίσεις του Π. Λαφαζάνη στο αφεντικό της Gazprom Μίλερ, ούτε τα παρακάλια όλων μαζί στον Πούτιν να τους δώσει χαρτί για να τυπώσουν δραχμές.
Είναι βεβαρημένο το «ιστορικό» των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τη Ρωσία, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που ενώ στην αρχή απλά δήλωναν πως «είναι με τον άνθρωπο», τώρα πια, εντελώς ανερυθρίαστα, αλλά με τρόπο αήθη και ύπουλο, προσπαθούν να υπονομεύσουν την αταλάντευτη υποστήριξη προς τον δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας, ο οποίος υφίσταται εδώ και ενάμιση χρόνο τη βάρβαρη, ιμπεριαλιστική επίθεση εκ μέρους της Ρωσίας.
Τι να εννοεί η γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, όταν σε πρόσφατη συνέντευξή της στο κομματικό ραδιόφωνο δήλωνε σχετικά με τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ζελένσκι: ««η συνάντηση εντάσσεται σε επικοινωνιακές προτεραιότητες της κυβέρνησης, αφού δε βλέπουμε καμία ανάληψη ουσιαστικών πρωτοβουλιών για την ειρήνη και τη σταθερότητα» Πώς φαντάζεται η κυρία γραμματέας την ανάληψη ουσιαστικών πρωτοβουλιών για την ειρήνη; Τι εννοεί; Μπορεί να υπάρξει ειρήνη με έναν εισβολέα να κατέχει εδάφη, να δολοφονεί γυναικόπαιδα, να ανατινάσσει φράγματα, να βομβαρδίζει σχολεία και νοσοκομεία; Θα είχε την ίδια άποψη, αν στη θέση της Ουκρανίας ήταν η Ελλάδα το θύμα του ρωσικού ιμπεριαλισμού; Καλό θα είναι να μας το ξεκαθαρίσει για να ξέρουμε με ποιους θα είμαστε στα χαρακώματα υπερασπίζοντας την πατρίδα.
Δε μένει μόνο σε αυτό η κυρία γραμματέας, αλλά προχωράει και παρακάτω λέγοντας πως «βλέπουμε την αναβάθμιση της εμπλοκής της Ελλάδας η οποία την καθιστά μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης». Όπως υπογράμμισε, «είναι σαφέστατη η καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ της παράνομης ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, δηλώνουμε απερίφραστα την αλληλεγγύη μας στον ουκρανικό λαό, όμως είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, η Ελλάδα να εντείνει την άμεση στρατιωτική εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο και ν’ απουσιάζει από πρωτοβουλίες οι οποίες και την ειρήνη προωθούν, αλλά και αναβαθμίζουν τη θέση της χώρας». Μάλιστα.
Τα ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα, αλλά είναι ανελέητα. Θεωρεί η κυρία γραμματέας πως υποστηρίζοντας την Ουκρανία η Ελλάδα γίνεται μέλος του προβλήματος; Ποιου προβλήματος; Κάποιος να της πει πως το πρόβλημα είναι ο ιμπεριαλισμός και ο αναθεωρητισμός της Ρωσίας, ο οποίος έχει πολλά, πάρα πολλά κοινά με τον αναθεωρητισμό του Ερντογάν. Το γνωρίζει αυτό ή οι κομματικές της υποχρεώσεις δεν της επιτρέπουν να ενημερώνεται για τις απόψεις της γειτονικής χώρας; Τι προτείνει; Να αποσυρθεί η Ελλάδα από το «πλαίσιο Ραμστάιν» των 50 και πλέον χωρών που υποστηρίζουν την Ουκρανία; Και σε ποια «ειρηνευτική προσπάθεια» να ενταχθεί; Μήπως εκείνη των αφρικανικών χωρών; Ή μήπως να προσπαθήσουμε για κάποια καινούργια, παρέα με το Ιράν, όπου αν θυμάμαι καλά έτρεχαν τα στελέχη του κόμματος της για δανεικά και φτηνό πετρέλαιο το πρώτο εξάμηνο του 2015;
Πολύ πιο ξεκάθαρη ήταν η δήλωση του πρώην προέδρου της Βουλής και νυν ατυχήσαντα να εκλεγεί βουλευτή, κ. Νίκο Βούτση, ο οποίος στο ίδιο κομματικό ραδιόφωνο δήλωσε πως «Είναι μία συμφωνία - ένα είδος «υπεργολαβίας» στους κεντρικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, μέρος της οποίας ανέλαβαν όπως είδαμε και η Δανία με τη Σουηδία, που παρέχουν τον οπλισμό. Η συμφωνία αυτή οδηγεί σε επικίνδυνη κλιμάκωση στην περιοχή και σε ενίσχυση στα όρια της άμεσης εμπλοκής της χώρας μας στην εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία.»
Φυσικά, ο πρώην κ. πρόεδρος, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να δώσει κάλυψη στη θεωρία που διακινούν οι οργανικοί διανοούμενοι του κόμματος τους περί «συμμαχίας των προθύμων», θέλοντας να υποβαθμίσουν τη σημασία της αντίστασης στις αναθεωρητικές ιδεοληψίες των νέων αυταρχικών καθεστώτων του 21ου αιώνα, τα οποία, όπως δείχνουν τα πράγματα ασκούν ιδιαίτερη γοητεία στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Εννοείται πως για εκείνους που παρακολουθούν από τη γέννησή του αυτό το κόμμα, είναι γνωστές οι εμμονές απέναντι στην Δύση και το σύνολο των αξιών που εκπροσωπεί, αλλά και η γοητεία στα όρια του ερωτικού πάθους που ασκούν αυταρχικοί ηγέτες. Ξέχασε μήπως κανείς τις αγκαλιές με τον Τσάβες της Βενεζουέλας ή τον θρήνο στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο;
Ας μη γελιόμαστε, ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δε θεωρούσε τον εαυτό του κομμάτι του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά πάντα τον έβλεπε ως μέρος ενός παγκόσμιου αντιδυτικού, αντικαπιταλιστικού κινήματος, το οποίο εμφορούμενο από αμοραλιστικές ιδέες, είναι ικανό να συμμαχήσει ακόμη και με τον διάβολο, προκειμένου να αρπάξει την εξουσία και να προσπαθήσει να διαταράξει και γιατί όχι να ανατρέψει τις συμμαχίες και τις ισορροπίες του δυτικού στρατοπέδου. Όσο κατά καιρούς δηλώνουν στελέχη του περί «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» κ.λπ. δεν είναι παρά προπέτασμα καπνού για τα μάτια των αφελών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει βαθιά ένα τριτοκοσμικό, λαϊκίστικο κόμμα, για το οποίο η ανοιχτή, δυτική κοινωνία είναι ο εχθρός που πρέπει να ηττηθεί, για να ικανοποιηθούν οι εμμονές, οι μανίες, οι ιδεοληψίες και το μίσος απέναντι σε κάθε τι που θεωρεί πως αντιστρατεύεται τον τελικό του στόχο, ο οποίος δεν είναι άλλος από την επιστροφή στην παραδοσιακή μήτρα της εν Ελλάδι αριστεράς εδώ και έναν και πλέον αιώνα, τη μακρά αντιδυτική παράδοση. Εξάλλου, έγκυροι ιστορικοί, έχουν αποδείξει με την αξιοποίηση πλούσιου αρχειακού υλικού, τους δεσμούς των διαφόρων υποφύσεων της ελληνικής αριστεράς με τη Ρωσία από το 1918 και εντεύθεν.
Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 74 χρόνια, από τότε που στα βουνά της πατρίδας μας, χάρη στις θυσίες και τη γενναιότητα των Ελλήνων στρατιωτών, επισφραγίστηκε η ένταξη της χώρας στον ελεύθερο κόσμο, αποφεύγοντας τη μετατροπή της σε ένα απέραντο σταλινικό γκουλάγκ.
Η σημερινή αμφισβήτηση του γεωπολιτικού προσανατολισμού της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια ρετρό αντανακλαστική χειρονομία, προς ένα παρελθόν το οποίο η ιστορία έχει θάψει κάτω από τόνους σκόνης και η κοινωνία, πολύ σωστά, επιμένει να κοιτάζει μπροστά.
Η υποστήριξη της Ουκρανίας πέραν της γεωπολιτικής και πολιτικής της σημασίας, έχει τεράστιο ηθικό συμβολισμό, αφού η χώρα συμμετέχει μαζί με άλλες, στην υπεράσπιση των αξιών της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του δικαιώματος στην επιλογή. Αυτό, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
