Η υποχώρηση της ΝΔ στις ευρωεκλογές που δεν είναι τετελεσμένη, καθότι και μεγάλη αποχή υπήρξε και οι ευρωεκλογές λειτουργούν ως ευκαιρία προειδοποίησης προς την κυβέρνηση, φούντωσε εκ νέου τη φιλολογία για ενωτική στάση έως και ενιαιοποίηση της κεντροαριστεράς.
Το ζητούν και οι 87 του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μη κατανοητό αίτημα. Να γίνει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δημοψήφισμα για την «ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου». Ο Κασσελάκης και τα μέλη της Κ.Ε. που τον ακολουθούν το απέρριψαν.
Αλλά ως υπόθεση εργασίας ας υποθέσουμε γινόταν αποδεκτό και το εσωτερικό δημοψήφισμα έβγαζε θετικό αποτέλεσμα. Σε ποιους θα απευθυνόταν;
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη απέτυχε τον στόχο του να υπερβεί το 20%. Και ου μόνον, αλλά απέτυχε να συγκρατήσει τα συρρικνωμένα ποσοστά τα οποία ανάγκασαν τον Αλέξη Τσίπρα να «παραμερίσει».
Η δικαιολογία ότι τα ποσοστά συρρικνώθηκαν λόγω της διάσπασης από τη Νέα Αριστερά, δεν ακούγεται πειστική. Εκείνο που εκτέθηκε στις ευρωεκλογές ήταν το κόμμα του Κασσελάκη, όχι ο πρώην ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ με Χαρίτση, Αχτσιόγλου, κλπ. Και αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής.
Λιγότερο ελλιπές αλλά με χλωμή απόδοση εξήλθε το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη. Και τα δύο κόμματα δε δικαίωσαν τις εαυτών και των αρχηγών, προσδοκίες, σε μια ευνοϊκή για την αντιπολίτευση αναμέτρηση.
Εξ αυτού η αριθμητική σύγκλιση των δύο κομμάτων δε δικαιώνει τις προσδοκίες για αντιπαράθεση στη ΝΔ του Μητσοτάκη, η οποία προς το παρόν λαμβάνει μεγαλύτερο ποσοστό στην πρώτη δημοσκόπηση μετά τις ευρωεκλογές (άνω του 30%, με τον ΣΥΡΙΖΑ πεσμένο και το ΠΑΣΟΚ στάσιμο).
Άλλωστε τι διαβεβαιώνει ότι όλος ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ θα αποδεχθεί και θα ψηφίσει ένα σχήμα που στην ηγεσία του θα υπάρχει ένας μη πασόκος πολιτικός; Αυτοί που έμειναν και επέμειναν διατηρώντας το στο 4,68% όταν οι συριζαίοι τους έβριζαν, γιατί τώρα να συνταχθούν ή να συμπτυχθούν στο ίδιο στρατόπεδο; Και επίσης τι διαβεβαιώνει ότι οι δυσαρεστημένοι από τον Μητσοτάκη κεντρώοι, θα ψηφίσουν ένα σχήμα στο οποίο ή άλλη συνιστώσα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;
Και ας υποτεθεί πάλι ότι πείθονται και στηρίζουν διά της ψήφου των το νέο εγχείρημα. Πώς θα γίνει η στελέχωση στα όργανα και οι υποψηφιότητες για τη Βουλή; Εδώ στο ίδιο κόμμα βγαίνουν τα λεπίδια του ανταγωνισμού μεταξύ προσώπων και φραξιών. Πόσο μάλλον σε ένα πρόχειρο και εξ ανάγκης αθροισμένο σύνολο.
Αλλά πέραν των προσώπων υπάρχουν τα προγράμματα και οι θέσεις επί κοινωνικών και γεωπολιτικών ζητημάτων. Πώς θα συνθέσουν κοινές θέσεις (π.χ. για το μεταναστευτικό) το ορθολογικό ΠΑΣΟΚ και οι του ΣΥΡΙΖΑ, με τους ευρωβουλευτές του να προπαγανδίζουν την Ελλάδα ως υπεύθυνη και ένοχη για κάθε πνιγμό μετανάστη όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά και στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου; (δες Πύλο).
Και κυρίως υπάρχει το αξεπέραστο θέμα της ηγεσίας. Ουδείς εκ των δύο εκλεγμένων αρχηγών (Κασσελάκης, Ανδρουλάκης) υποχρεούται πολιτικά και ηθικά, να εκχωρήσει στον άλλο τη θέση για την οποία τον εξέλεξε ο λαός του κόμματός του.
Ο Ανδρουλάκης ήθελε να κατακτήσει το ΠΑΣΟΚ τη δεύτερη θέση για να προβεί σε ενοποιητικές κινήσεις προς την άλλη Αριστερά. Αυτό σήμαινε υπό την ηγεμονία του και την ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κασσελάκης που «ήρθε για να μείνει», παρά το στραπάτσο των ευρωεκλογών θεωρεί εαυτόν «ηγέτη της προοδευτικής παράταξης». Οι όποιες συντεταγμένες κινήσεις στον χώρο της κεντροαριστεράς θα γίνουν λέει μόνο υπό την ηγεμονία του! Θα επικοινωνήσει μάλιστα με τη νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη, προκειμένου να συντονιστούν σε κοινές δράσεις. Υπό την ηγεμονία του φυσικά.
Όμως είναι απίθανο τα μπαρουτοκαπνισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να θέσουν εαυτούς υπό την αρχηγία ενός αλεξιπτωτιστή και αμφισβητήσιμου «γιάπη».
Τέλος, ως υπόθεση εργασίας, αν οι δυο αρχηγοί, ο Κασσελάκης και ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, υποχωρούσαν για το καλό της προοδευτικής παράταξης. Υπάρχει στον ορίζοντα η αδιαμφισβήτητη ηγετική προσωπικότητα που θα συσπείρωνε τον όλο χώρο;
Ο Τσίπρας τον οποίο θεωρούν ως ενδεδειγμένη επιλογή κάποιοι τσιπρόφρονες δημοσιολογούντες, δεν έχει στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ την αποδοχή που είχε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε φυσικά στα πασοκικά στελέχη. Πρώην υπουργοί επί ΠΑΣΟΚ θεωρούν «πολύ λίγο» τον Τσίπρα για να τεθούν υπό την αρχηγία του.
Η ενωμένη κεντροαριστερά θα είναι μια φενάκη έως ότου κάποιο από τα δύο κόμματα αποκτήσει ευκρινές προβάδισμα και αναδειχθεί η ηγετική δύναμη του χώρου.
